Geen uitweg meer

Hoofdstuk 13

Ik ging een week naar school met mijn rolstoel. Sander had mij enorm goed gesteund, zonder hem had ik het nooit volgehouden. Dan had ik opgegeven, dan had ik er helemaal klaar mee geweest. Dan veranderde ik direct van school en liet ik mezelf kennen. Dan liet ik merken van Joëlle, Zoë en de hele school bij mij deden.

Sander zat bij mij op de kamer. Hij zat naast me. Ik leunde zacht tegen hem aan en sloot mijn ogen. Ik voelde me gelukkig. Ik voelde mij echt enorm gelukkig en ik kon het van de daken schreeuwen. Als Emma nog bij zou komen was mijn geluk compleet. Ineens stond hij op. Ik zag hoe hij ging zitten op mijn bureaustoel. Ik vroeg me af waarom hij ineens afstand nam. Ik wilde hem het liefst omhelzen en eeuwig vasthouden, maar ineens zat hij verder weg.

‘Hou me alsjeblieft vast,’ fluisterde ik. Sander schudde zijn hoofd en richtte zijn blik tot de grond. Wat was er aan de hand?

‘Ilse, het kan niet meer,’ zei Sander. Ik zag hem slikken. Hij keek mij aan, met zijn prachtige blauwe ogen. Wat bedoelde hij?

‘Wat kan niet meer?’ vroeg ik verbaasd. Ik keek mijn vriend aan, maar hij keek weg. Alsof hij het anders niet durfde. Ik voelde mijn ogen prikken en knipperde snel met mij ogen, om mijn tranen weg te drukken.

‘Ons. Wij kunnen niet meer. Ik verdien jou niet,’ zei hij. Ik onderdrukte mijn tranen niet meer. Ze begonnen te stromen. Mijn zwarte mascara liep uit over mijn wang. Mijn hart brak in duizend stukken en ik wilde weg. Weg van de wereld. Iedereen liet mij vallen. Ik was alleen. Ik wilde schreeuwen tot ik erbij neerviel, ook al wist ik dat het niets op zou lossen.

‘Maak je het nu uit?’ vroeg ik met een trillerige stem. Ik haalde mijn neus op en keek Sander met betraande ogen aan. Ik zag hoe hij zijn prachtige ogen neersloeg en hoe hij knikte. Ik ging languit op bed liggen en schokte. Na een korte stilte krabbelde ik overeind.

‘Klootzak! Het wordt je zeker te moeilijk? Ik heb je nodig en jij laat mij barsten?’ schreeuwde ik. De tranen wilde niet verdwijnen. Ze stroomde als watervallen over mijn wangen. Het deed pijn, het deed zo ontzettend veel pijn.

‘Dat is het helemaal niet. Het wordt mij niet te moeilijk. Jij kan beter krijgen, ik verdien jou niet!’ riep Sander. Ik keek hem met vragende ogen aan. Hoezo verdiende hij mij niet?

‘Door deze rolstoel kan ik niemand meer krijgen! Jij dumpt mij omdat jij het niet aan kan, je weet niet hoe het voor mij is!’ gilde ik. Ik keek hem met vuurspuwende ogen aan.

‘Toen jij in coma lag, toen jij in het ziekenhuis vocht voor je leven, neukte ik verdomme met mijn ex!’ schreeuwde Sander. Mijn gezicht verstarde. Ik keek heb vol ongeloof aan. Het was als een klap in mijn gezicht, maar dan vele malen erger. Ik walgde van het idee. Hij en Noa? Hij had mij maanden geleden bedrogen. Hij had niets gezegd, hij heeft gewoon nog met mij het bed gedeeld terwijl hij met die snol was gegaan. Hij heeft mij maanden lang gesteund, op basis van één grote leugen. Misschien was het niet een eenmalig. Misschien was het een wekelijks festijn. De klootzak!

‘Hoe.. hoe kon je?’ stamelde ik. Ik schudde mijn hoofd en voelde me compleet machteloos. 

‘Het gebeurde gewoon, ik weet niet waarom. Ik hou van jou, niet van haar. Maar toch deed ik het. Ik ben een lul oké? Gewoon een gore klootzak!’ riep hij. Ik zei niets. Wat kon ik zeggen? Ik kon het hem niet vergeven, het kon niet goedkomen. En anders zou Sander dat niet eens willen. Hij zou niet willen dat het nog goed zou komen, ten minste die indruk kreeg ik. Mijn laatste dierbare op deze wereld verliet mij. Hij liet mij in de steek.

‘Donder op!’ riep ik. Ik draaide mij hoofd weg. Sander stond op en verliet mijn kamer. Hij liet de deur achter zich dichtvallen en liep via de trap naar beneden. Toen ik de voordeur in het slot hoorde vallen ging ik opnieuw languit in bed liggen. Ik sloeg met mijn vuisten tegen de muur en schreeuwde. Verdomme! De tranen begonnen sneller te stromen. Het was over, helemaal over. Ik was alleen, niemand wilde mij nog. Iedereen had mij laten vallen. De pijn van binnen was te groot. Ik verdiende niemand, daarom flikte Sander mij dit. Daarom neukte hij met een ander, daarom bedroog hij mij. Hij heeft mij al die maanden bedrogen, tijdens elk moment dat wij samen hadden. Toen ik revalideerde en ik zo naar hem verlangde, had hij mij allang bedrogen. Ik deed het voor Sander, maar hij deed niets meer voor mij.