Geen uitweg meer

Hoofdstuk 17

Ik lag in het bed en verveelde me. Ik had gevraagd of ik alleen kon zijn, maar nu begon het mij toch aardig te vervelen. Sander was al bijna twee uur weg. Ik had nog steeds spijt van mijn opmerking. Waarom luisterde ik naar Noa? Waarom stond ik het toe dat zij mijn leven beheerste? Waarom kon ik haar niet gewoon negeren? Ik wilde Sander, maar het kon niet. Het zou ook raar zijn, hij heeft immers het bed gedeeld met iemand anders! Hij is vreemd gegaan, met zijn ex, die later zijn ex niet meer was. Het is toch niet gek dat ik daar kwaad om was?

Mijn deur werd met een zwaai opengegooid. Het was Noa. Ze zag er vreselijk uit. Haar make-up was uitgelopen, de zwarte vegen zaten overal op haar gezicht. Stiekem moest ik erom lachen, maar toch vroeg ik me gelijk af wat er aan de hand was. Waarom zag ze er zo ontzettend belabberd uit? Haar bruine haren zaten in een slordige knot gebonden en er hing een gore walm van rook om haar heen.

‘Hé Ilse, goed dat ik je hier tref!’ riep ze uit. Ze zag er verwaaid uit en nam plaats naast mijn bed. Waar moest ik anders zijn dan hier in het ziekenhuisbed?

‘Wat doe je hier?’ vroeg ik.

‘Je waarschuwen,’ zei Noa. Toen viel het stil. Ik keek haar vragend aan, meestal als iemand je kwam waarschuwen betekende dat dat diegene je ook echt iets ging vertellen. Maar nog bleef stil.

‘Waarvoor?’ vroeg ik daarom.

‘Sander. Hij komt straks bij je bed janken, maar pas op, je bent straks net zo verscheurd en verrot als dat ik ben. En weet je waarom? Hij sloopt je, hij speelt constant met je gevoelens,’ vertelde Noa. Het leek alsof ze dronken was en zich nu al niet kon herinneren wat ze net gezegd had. Maar ik rook geen lucht van drank, ik rook alleen de ranzige lucht van sigaretten.

‘Waarom waarschuw je mij voor die klootzak?’ vroeg ik.

‘Sander is geen klootzak!’ riep Noa uit. Ik knikte.

‘Dat weet ik,’ fluisterde ik. Noa keek me kwaad aan.

‘Blijf van hem af, hij wil mij.’

‘Noa, alsjeblieft, laat me met rust, hier heeft niemand wat aan. Sander wil jou niet, ik wil hem niet, laat hem gaan, dat doe ik ook.’ Noa stond op en lachte naar me. Ik lachte terug, mijn lach was nep, nepper kon bijna niet. Ze liep naar de deur en opende deze. Daar stond ze oog in oog met Sander.

 ‘Wat doe jij hier?’ vroeg Noa verbaasd.

‘Dat wil ik ook wel eens weten,’ zei ik toen Sander voorbij Noa ging en mijn kamer binnen liep.

‘Ilse de waarheid vertellen,’ antwoordde hij.

‘Dat heb ik al gedaan!’ riep Noa. Sander draaide zich met een ruk om en keek Noa aan.

‘Jij zal nooit in je leven de waarheid vertellen! Je bent een vuile leugenaar!’ riep Sander. Ik zuchtte.

‘Sander hou op!’ gilde ik. ‘Je bent zelf een leugenaar!’

‘Ilse, alsjeblieft, ik wil met je praten, laat me toe,’ zei hij. Hij kwam dichter bij mij, terwijl Noa in de deur opening bleef staan.

‘The happy family,’ zei ze zacht. ‘Ach jullie passen prima bij elkaar! Jullie zijn allebei even verknipt.’ Ik zag dat Noa de gang op liep en de deur achter zich dicht trok. Ik draaide me weg van Sander. Ik wilde hem niet zien, ik wilde hem niet aankijken. Ik wilde niet van hem houden. Het mocht gewoon niet. Ik sloeg met mijn vuist tegen het bed aan en huilde. Sander streelde met zijn handen door mijn blonde haren. Het voelde vertrouwd, maar het mocht niet. Ik wilde niet dat het zo zou aanvoelen.

‘Waarom liet je met niet dood gaan?’ jammerde ik. Ik draaide me om en keek Sander met betraande ogen aan.

‘Omdat ik van je hou.’ Ik zweeg. Als hij van mij hield had hij mij niet ingeruild voor Noa, dan had hij voor mij gevochten en niet zo snel opgegeven. Hij hield helemaal niet van me.

‘Ik kon je toch niet dood laten gaan! Ik hou van je verdomme! Ik hou van het meisje dat zichzelf verknipt en misselijkmakend vindt en ik haar mezelf dat ik nooit iets door heb gehad,’ riep Sander. Hij haalde diep adem en ging verder: ‘ik had het gewoon moeten zien.’

‘Je kon het niet weten.’

‘Jawel.’

‘Maar als je echt van me houdt waarom ging je dan gelijk achter Noa aan? Waarom liet je mij gaan voor dat gedrocht?’ vroeg ik. Ik merkte dat Sander mijn hand vast pakte en mijn hand zachtjes streelde. Ik deed er niets tegen, ik vond het stiekem wel fijn. Hij haalde zijn schouders op. Ik ging overeind zitten en zweeg. Sander deed hetzelfde.

‘Dit maakt het nog erger, dat je niet eens weet waarom je iets deed,’ zei ik na een stilte.

‘Het spijt me. Ik denk dat ik het deed om jou te vergeten,’ zei Sander. Hij keek me aan met zijn prachtige blauwe ogen.

‘Je had kunnen vechten voor onze relatie,’ zei ik gelijk. Dat had hij niet alleen kunnen doen, hij had het moeten doen. Misschien lag ik hier dan niet. Van mijn laatste gedachte schrok ik, ik wilde Sander niet de schuld geven van mijn poging tot zelfmoord, het was zijn schuld niet. Het was de schuld van mama en alles wat daarna gebeurde. Het was mijn eigen schuld.

‘Dat had ik moeten doen en ik wilde dat ik dat gedaan had. Het spijt me zo, Ilse,’ zei hij. Zijn stem trilde en de tranen stonden in zijn ogen. Ik had Sander nog nooit echt zien huilen. Ik glimlachte en liet mezelf tegen zijn schouder aanvallen. Hij sloeg een arm om mij heen en drukte een zoen op mijn hoofd. Ik schokschouderde en huilde. Ik huilde tot ik geen tranen meer over had.

Mijn tranen waren op en ik wist dat ik iets moest doen. Ik moest iets veranderen. Ik had hulp nodig. Ik zou het doen, ik zou gewoon naar die psycholoog gaan, ik zou beter worden en al die negatieve rot gedachten uit mijn geheugen wissen. Een weet je wat? Het ging me gewoon lukken ook!

Ik keek naar Sander, die al die tijd naast mijn bed zat en mijn hand nog steeds vast hield. Hij had tranen in zijn ogen en glimlachte flauwtjes naar me. We zwegen allebei, maar dachten hetzelfde, we wilde elkaar terug. We wilde weer bij elkaar zijn, maar waarom deden we het dan niet gewoon? Het bleef stil in het kleine ziekenhuiskamertje, je hoorde alleen het gepiep van de machines nog. Toen boog Sander zijn hoofd naar die van mij en drukte zijn lippen op de mijne. Ik voelde een tinteling door mijn hele lijf en zoende vol overgave terug. Eindelijk zoende we weer, eindelijk leek alles weer te worden zoals vroeger, maar dan nog beter.  

-------------------------------------------------------------------------

Dit is het laatste hoofdstuk, er volgt alleen nog een epiloog! Ik hoop dat jullie het leuk vinden! 

Ik heb trouwens een nieuwe cover, deze is gemaakt door Erica, van Girlscene. :) 

Oja dit verhaal is ruim 1000 keer gelezen: *party* 

Bedankt daarvoor! 

De epiloog komt snel, sorry dat het lang duurt, maar met mijn eigen laptop kan ik niks plaatsen, dat ding faalt namelijk.