CAN SIKINTISI /texting

2.2

Selamlarrr ben geldimmm nasılsınız birtanem?

İyi okumalar...

Seren Yalçın...

Bir nefes size yaşam sunabilirken ciğerlerinize ağırlıkta yapabilirdi. Bir nefes insanlara yaşam verirken size ölümü de tattırabilirdi. Ya da size var olduğunuzu hissettirmek yerine hayatı var olmayan bir şeymiş gibide gösterebilirdi.

Bir nefes sizin intihar sebebiniz olabilirdi.

Bu nefes sizin son gözyaşınızda olabilirdi.

Belki de o nefes sadece yaşamız için bir sebepti.

Hayatın değişken olduğu şeyler bitmezken benim nefesim intihar sebebimdi. Bu intihar ruhumu öldürmüştü. Ölen ruhumun o nefese ihtiyacı olmadığı kadar bedenimin de toprağa ihtiyacı vardı. Üzerine atılan bir toprağa. Nefesinin ondan zorla alınmasına ihtiyacı vardı çünkü bedenim kendine işkence ederek ölüme kucak acıyordu. Oysa ki hala aralarında kilometrelerce mesafe vardı.

Evet, ölmek istiyordum. Evet nefesimin kesilmesini istiyordum. Yine de dudaklarımın arasına aldığım bir şişeden bunu yapmasını umuyordum. O şişeden dökülen bir kaç yudum olan içkinin beni öldürmesini umuyordum.

Çünkü ölmek isteyecek kadar yorulmuşken kendimi öldüremeyecek kadar da korkuyordum.

Bu yüzden ölümü kendime çağırıyordum. O ise yavaş adımlarla bana doğru geliyordu.

Ölüm beni kendine çağırıyor ama bir yandan da bana doğru geliyordu. Ben ise onun çağrısına kulak veriyor onu olduğum
yerde bekliyordum.

Çünkü ona gidecek cesaretim yoktu.

Çünkü yalnız ölmek istemiyordum.

Yalnız ölmek istemiyordum.

Ben ölmek istemiyordum. Ama nasıl yaşayacağımı da bilmiyordum.

Yine de yalnız olmak istemiyordum.

Ama tanrı beni yalnızlığa terk etmişken, ben tanrı tarafından bile terk edilmişken yanımda olan ölümden nasıl kaçacaktım?

Kaçmak istemiyordum.

Çok yorulmuştum.

Kaçmadığımda ise ölüm bana sırtını dönmüş bu sonsuz yalnızlığıma kendi imzasını da atmıştı.

İşte belki de bu imza yüzünden hala yaşıyordum.

Hemşire serum iğnesini çıkartırken düşündüğüm şeylerdi bunlar. Aslında düşünmekten çok sorgulamaktı çünkü gerçekten öleceğimi düşünmüştüm. Yine de yaşamıştım işte. Hemşirenin anlattıklarını dinlemeyerek sedyeden indim ve kısa bir şekilde teşekkür ettikten sonra üstümü düzelterek hastaneden çıktım.

Dün gece midemin aşırı derecede ağrıması yüzünden acile gelmiştim ve midem yıkanmış, beni kendime getirecek bir serum verilmişti. Son bir kaç gündür içki dışında doğru düzgün bir şey tüketmemem neredeyse alkol komasına girmemle sonuçlanacaktı ki kendimi hastaneye atmıştım.

Şimdi ise sadece eve gidip güzelce temizlenmek istiyordum. Taksi durağına geldiğimde boş bir taksi bulmam ile hayatımdaki tüm şansımı galiba tüketmiştim ancak umursamayarak taksiye bindim. Adresi söyleyerek geriye yaslandığımda hala adamın bakışlarını üzerimde hissetmeye devam ediyordum ki bu oldukça normaldi.

Berbat haldeydim.

Telefonumu alarak saate baktığımda daha sabah sekiz olduğunu yeni görmüştüm. Yaklaşık 9 saattir hastanedeydim ancak ne kadar iyiydim? Bunun bir cevabı yoktu çünkü iyi değildim. Kendime cilt bakımı için bir randevu altıktan sonra saçım ve tırnaklarım içinde ayarlamıştım. Daha sonra ise evimin sokağına giren taksiyle dışarıya odaklamıştım.