Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız...
Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa...
Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa...
Herkese selam. Karanlığın Şehri'nin en önemli bölümlerinden birindeyiz, buraya son bölüm atışlarım.
Yorumlarınızı merakla bekliyorum.
Hiçbir paragrafımız boş kalmasın🥹
Not: Lütfen bölümlerle ilgili spoilerler etrafta dolaşmasın şimdilik çünkü Karanlığın Şehri'ni kitap haliyle takip edenler var bu kadar beklemişken kimsenin hevesi solmasın.🖤
Yıldıza basmayı ihmal etmeyin.⭐️
Kitap hakkında ve yeni bölümden kesitler alabilmek için instagram adresim: suleavlamaz
Keyifli okumalar.🖤
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm Altmış Dokuz
🌙
Sadakat, İhanet, Sevgi
Bölüm Şarkısı: In This Shirt
Karanlık.
Adımımı attıkça artıyor. Kan akışımın hızlandığını hissediyorum. Bastığım çamurlu zemin, attığım her adımda cins bir ses çıkarıyor. Siyah ojeyle boyanmış sivri tırnaklarımı avcuma bastırarak yürüyorum. İlerledikçe yüreğimdeki acı büyüyor, aldığım oksijen ciğerlerimi sıkıştırıyor. Arasından geçtiğim gri beton taşlara bakıyorum.
Mezarlıktayım.
Tüylerim diken diken oluyor. Ben nereye gittiğimi bilmiyorum ama adımlarım beni götüreceği yeri biliyor. Kalbimdeki sızı büyüdükçe büyüyor. Gözlerim doluyor zaman geçtikçe.
Bir mezar taşının başına geldiğimde duruyorum. Sağ elim gayriihtiyari taşın üzerine konuyor ve pürüzlü yapısını derimin altında hissediyorum. Sol gözümden bir damla yaş akıyor, başımı eğip mezar taşına bakıyorum ve üzerinde yazan adı okuyorum.
Alaz Şahzade
Taşın üzerinde Alaz'ın simsiyah hareleriyle attığı o korkusuz bakışlarını taşıyan, cesur bir fotoğrafı var. Ölmeden hemen önce çekilmiş gibi, elimi uzatsam tutup şimdi yanıma gelebilecekmiş kadar canlı duruyor. Kalbimi bir mengene misali sıkan acı büyüyor, yutkunamıyorum. Dudaklarım seğiriyor.
Omzuma değen elle irkiliyorum ve kafamı refleks olarak sağıma çeviriyorum. Yüzünü simsiyah bir pelerinin ardına gizlemiş olan Lukifer İdmon'u görünce aldığım soluk boğazıma takılıyor. Destek olmak ister gibi omzumu sıkıyor.
"Size, birlikte yazılmış bir son olmayacağını söylemiştim. Sen yaşadın ve lanet, eşini yok etti. Savaş bitti. Şimdi benim yanımda; içinde can bulan sonsuz güçle, tüm evrene hükmetme vakti."
