"I do I do now
I do I do
All I am, all I'll be
Everything in this world
All that I'll ever need
Is in your eyes shining at me
When you smile I can feel
All my passion unfolding"
Rinig na rinig ko na ang wedding song nila. Oo, today is the day. At oo ulit, nandito ako. Alam kong ang tanga ko para pumunta pa dito. Pero wala eh. Sasagarin ko na to.
"Your hand brushes mine
And a thousand sensations
Seduce me 'cause I"
Everything seems to be perfect. As the bride walked along the aisle, smiling. While the groom is waiting for his bride, also smiling.
"I do cherish you for the rest of my life
You don't have to think twice
I will love you still from the depths of my soul
It's beyond my control
I've waited so long to say this to you
If you're asking do I love you this much, I do, oh baby oh"
It's like magic. Biruin niyo? Sila din pala ang magkaka tuluyan. Akala ko nga talaga joke lang ang lahat. Pero hindi eh, pinaasa ko lang naman talaga ang sarili ko. Ang tanga tanga ko.
"In my world before you
Lived outside my emotions
Didn't know where I was going
Until that day, I found you
How you opened my life
To a new paradise"
Pinunasan ko yung tumulong luha galing sa mata ko. Ang sakit palang panoorin ang wedding ng taong mahal mo at ang taong ipinalit niya sayo. Tortured. Pero nandito pa din ako.
"Sabihin mo lang kung aalis na tayo." bulong sa akin ng kapatid kong si Francesca. Ayaw niya talagang pumunta kami dito pero napilit ko lang siya.
"Okay lang ako." sagot ko, kahit na deep inside wasak na wasak na ako.
"In a world torn by change
Still with all my heart
Until my dying day"
I dreamt to be in her place where I am crying because of too much happiness. Pero bakit hindi man lang nangyari? Oo, ikakasal din ako balang araw. Pero hindi yung dream wedding ko.
It is not about how expensive the wedding is, but how happy will i became if I was in her place. Especially when my groom is him, whom I love since forever.
"I do cherish you for the rest of my life
You don't have to think twice
I will love you still from the depths of my soul
It's beyond my control
I've waited so long to say this to you
If you're asking do I love you this much, yes I do"
Nakaka iyak lang kasi dati pinag uusapan namin to. Yung tungkol dito. Kung anong pakiramdam. Siguro para sa akin? Masakit. Masakit dahil hindi ako yung nasa lugar niya. Hindi ako yung nakaka ramdam kung gaano kasaya ang ikasal sa taong mahal mo.
Kung gaano kasarap sa pakiramdam ang nasa tabi ng mahal mo sa harapan ng altar.
"I do
If you're asking do I love you this much
Baby, I do cherish you from the depths of my soul
It's beyond my control
I've waited so long to say this to you
If you're asking do I love you this much, baby I do
I do."
Natapos na ang kanta at ngayon ay nasa harapan na silang dalawa.
"Dearly Beloved, we are gathered here today in the presence of these witnesses, to join Daniel and Julia in matrimony commended to be honorable among all; and therefore is not to be entered into lightly but reverently, passionately, lovingly and solemnly. Into this - these two persons present now come to be joined. If any person can show just cause why they may not be joined together - let them speak now or forever hold their peace."
Saglit na nanahimik ang buong simbahan. Maya maya ay nag simula na ulit mag salita yung pari. Palihim akong tumayo at lumabas ng simbahan. Hindi ko kayang marinig ang mga vows nila sa isa't isa. Tama nang nakita ko ang wedding nila.
"Kath!" nilingon ko ang tumawag sa akin. Sinundan pala ako ng kapatid ko.
Mariin kong pinunasan ang mga luha na kanina pa tumutulo ng tuloy tuloy bago ako lumingon sa kanya at ngumiti.
"Balik ka na sa loob sis. Okay lang ako. Gusto ko na kasing umuwi eh." naramdaman ko ang pag hina ng mga tuhod ko pero pinilit ko pa ding magpaka normal sa harapan niya. "Alam ko namang gusto mong tapusin yun."
"Sigurado ka?"
Tumango ako habang pinipilit ang sariling matawa. "Oo naman no! Gusto ko lang talagang umuwi na sa bahay. Hehe" pilit na pilit ang pag tawa ko. Sana hindi niya mahalata.
"Hindi ka okay." pagkukumpirma niya. "Halika na, sasamahan na kitang umuwi." umiling ako at ngumiti.
"Di na kailangan sis. Okay ako, promise." okay ako... okay nga ba ako? "Saka di naman ako maliligaw no. Ikaw talaga! Hehe" umiinit na naman ang mga mata ko at may nagbabadya na namang lumabas na luha. "Uhm.. uwi na ako ha? Naalala kong kailangan ko pa palang mag empake."
Hindi ko na hinintay ang sagot niya at tumakbo palayo.
Nang mapagod ay huminto ako at doon na umiyak ng umiyak. Hindi ko na kayang itago to. Masakit na masakit na. Kailangan kong ilabas lahat to.
Ang sakit sakit, sobra! Pero put*ng ina! Wala akong magagawa eh. Diba nga kasalanan ko? Kasi hindi ako lumaban? Kasi hinayaan ko tong mangyari?
"Sinasabi ko na nga ba hindi ka okay." Nilingon ko ito at nakita ko siya. Hinihingal hingal pa siya ng sinabi niya ang mga yon.
"Bakit mo p-a ako sinundan? Diba sabi ko nang mag stay ka don?" hindi na ulit ako ang abala pang punasan ang mga luha ko. "Okay lang nga kasi ako eh!" doon ay humagulgol ako.
Naramdaman ko ang pag yakap niya sa akin. Hinahagod niya ang likod ko. Kahit hindi siya mag salita, ramdam ko ang pag damay niya sa akin.
Patuloy lang ako sa pag iyak, tila ayaw tumigil ang mga mata ko sa pag papalabas ng mga luha. Parang lahat ng sakit ay gustong kumawala sa pamamagitan ng pag iyak.
"Mahal ko pa din siya..." ang halos pabulong ko ng saad. Hinang hina na ako. Pagod na pagod na ako.
Pero ang puso ko ay patuloy lang sa pag tibok para kay Daniel.
"Alam ko." bumitaw siya sa pag yakap sa akin at pilit na iniharap ang sarili ko sa kanya. "Alam naming lahat yun, Kath. Ramdam namin." ngumiti ito ng punong puno ng sinseridad, "Pero hindi mo kailangang umiyak. Dahil sayang lang yan."
"Anong ibig mong sabihin?" takang tanong ko. Hindi to sayang, bugso to ng damdamin.
"Mali ang pinapaniwalaan mo." mali? Mali ba tawag dun? "Uwi ka na sa bahay. Mag ayos ka. May pupuntahan tayo."
And with that, bahagya niya akong itinulak papalayo. Ano bang problema nitong si Francesca?
Nang dahil sa mga pinag sasabi niya, kusa ng tumigil sa pag luha ang mga mata ko. Hindi ko maintindhin.
May alam ba siyang hindi ko alam?
------
SHORT UPDATE AGAIN AND AGAIN, I'M SORRY. :))
There's only three chapters away from the epilogue. Hihi. Malapit lapit na. OMG! Makakatapos na naman ako ng isang kwento (na walang kwenta?) Hahahaha. Sorry sorry! ^__^V
BINABASA MO ANG
His Forever
Fanfiction[Book 2 of Fangirl] "Try to steal what's mine. And I promise, you'll get the chance to feel what is like to live in hell." - Kathryn Bernardo
