Blind

De nieuwe nieuwe

Lauren Jones pov

Samen met Luke loop ik naar het onthaal. Er zit een jongen en ik denk zijn moeder te wachten. 'Jij bent Mevrouw Jones?' vraagt de vrouw. Ik knik. 'kijk dit is Ashton mijn zoon hij is nu bijna een jaar blind. Op een of andere manier heeft hij geprobeerd zelfmoord te plegen, gelukkig waren we er op tijd bij!' Ze heeft tranen in haar ogen. 'mevrouw alles komt goed met u zoon. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen' spreek ik haar moet in. Luke neemt Ashton zijn spullen aan van de vrouw. 'Schatje ik ben weg alles komt goed' fluistert ze tegen haar zoon. Hij zegt niets en blijft boos zitten.

'Ga je nog iets zeggen?' vraag ik aan Ashton. Ik zit nu al een uur met hem in een kamer en hij heeft bog niets gezegd. Luke is als naar huis. Ik slaap hier in de week en in de weekenden ga ik naar huis. 'kijk Ashton als je niets zegt kan ik je ook niet helpen. 'wat ga je me helpen?! Kan je me weer laten zien?!' hij staart woedend voor zich uit. 'Nee ik kan je niet meer laten zien. Ik kan wel je leven wat aangenamer maken. Vertel je verhaal en dan weet ik hoe ik je kan helpen.' hij zucht diep. 'oke'

'Dus een jaar geleden was zat ik in een auto ongeluk. Ik kreeg glas in mijn ogen en daardoor ben ik blind. Mijn "vrienden" hebben me achtergelaten omdat iemand die blind is niet cool is. Mijn vriendin is het na een maand ook afgetrapt omdat ze het gewoon niet "aankon". Ik weet dat ze me bedroog mijn zus heeft het me vertelt.' Ik kijk hem medelijdend aan maar dat kan hij natuurlijk niet zien. 'en hoe heb je dan proberen zelfmoord te plegen?' 'das niet moeilijk mijn moeder was even weg en mijn broer en zus waren mee en ik wist waar in de badkamer de scheermessen lagen dus zo'

'Ashton zelfmoord is niet de optie voor dit probleem' 'ik weet het maar ik zag geen andere uitweg.' hij zucht weer diep in kijkt me eindelijk aan. Zijn ogen zijn bijna doorschijnt maar je ziet een lichte tint groen. 'ben je er nog?' vraagt hij lichtelijk in paniek. 'ja hoor'

"Binnen 30 minuten gaan de lichten uit" word er omgeroepen. 'Kan je me helpen met mijn pyjama aan te doen?' Hij word rood. 'Ashton wat denk je dat mijn job is?' 'oh dus ik moet het zelf doen?' 'nee gekkie natuurlijk help ik je' Ik neem uit zijn tas een pyjama. 'en please niet die pyjama die mijn moeder heeft weggestoken. Neem maar een jogging of zo' ik leg de pyjama die ik in mijn handen had weer weg en neem een donker grijze jogging broer ik de plaatst. Ashton heeft ondertussen al zijn t-shirt uit gedaan. Ik neem zijn hand en geef hem de jogging broek. 'Oh ja mijn verband om mijn pols moet nog veranderd worden' merkt hij op. Uit zijn tas neem ik een nieuw verband. 'Mag ik je arm?' hij steekt zijn arm ongeveer mijn richting uit. Voorzichtig haar ik het verband eraf. Ashton bijt op zijn lig en draait zijn hoofd naar de muur. Er zitten 2 diepe sneeën op zijn pols. Een is genaaid en de andere is geplakt. Ook zijn een kleine witte streepjes. 'zijn die oude littekens ook van je zelfmoord poging?' 'nee' zegt hij bot. Blijkbaar blijft dit toch een gevoelig onderwerp voor hem. Ik windel een nieuw verband rond zijn pols en leg het andere deel weer weg.

Zodra ik me weer omdraai zie ik dat hij moeite heeft met zijn jogging aan te doen. Ik help hem er even mee. 'bedankt' fluistert hij. 'zo Ashton ga nu maar slapen morgen krijg je een rondleiding en nog meer uitleg' hij knikt en gaat liggen. 'slaapwel' fluister ik voor ik de kamer verlaat.