Blind

I see something

Lauren Jones pov

Verveelt lig ik op mijn bed naar een random zender te kijken. De patiënten hebben nu een uur platte rust. Het ergste uur van de dag. Ik zap verder naar een of ander Duitse kookzender. Ik wist niet dat ik Duitse zenders had?

'Lauren Lauren!' hoor ik iemand luid in paniek roepen. Ik herken de stem. Het is Ashton. Ik spurt naar zijn kamer. 'Lauren in zie! Ik kan weer zien! Het is wel wazig, maar ik kan weer zien!' Roept hij enthousiast. 'oh god Ashton dat is geweldig!' Ik geef hem een knuffel. 'Je haar, het is bruin he?' fluistert hij. 'Ja' een traan van blijdschap loopt over mijn wang. 'Lau zou je Luke willen roepen ik wil hem iets vragen. Onder 4 ogen' 'Oke. Ik ben meteen weer terug.' vrolijk loop ik de kamer uit.

'Oh Luke Ashton wilt je spreken' Hij knikt en loopt richting de kamer van Ash. Zelf ga ik naar de personeelskamer waar ik een appel uit de schaal neem.

2 weken later.

Voor de 2de keer gaat Ashton met Luke weg. Ik mag niet weten naar waar. En Ashton zijn zicht is niet verbetert. De dokter zegt dat het waarschijnlijk niet meer zal verbeteren maar Ashton wilt het zijn ouders niet vertellen. Hij wacht tot hij echt weer kan zien. Wat waarschijnlijk nooit meer zal gebeuren. Nerveus loop ik door Ashton zijn kamer. Normaal zouden ze al terug moeten zijn. Wat als er iets gebeurt is? Voor de zekerheid ben ik Luke.

'Luke waar ben je?!'

'Lauren je moet nu naar de fontein in de tuin komen! Ashton wou er wat frisse lucht nemen maar toen viel hij op de grond en hij word niet meer wakker!' Roept een hysterische Luke door de telefoon.

'Oh god ik kom meteen' Tranen komen in mijn ogen. Er is dus echt iets gebeurt!

Zodra ik bij de fontein aan kom lopen de tranen over mijn wangen.