Rule #1: Rule of Fate

[30]

"Baby, wake up."

I groaned and covered myself with the comforter. I heard Kale's laugh. Tinatamad pa akong gumising at pagod na pagod ako kagabi. I don't have the energy to move today.

Pagkabalik nina Mama, ay agad din akong nagimpake at tumira na kasama si Kale. Theo was sad at first, but I promised him that I will visit him, during Mama's monthly family dinners.

It's already my third day of living with him, and I could never been more happier. Pakiramdam ko talaga kasal na kami kahit na hindi pa. Parang gusto ko na tuloy makasal na sa kanya. Pero kung gagawin ko 'yun, mukhang nagmamadali naman kami kaya maghihintay nalang ako.

"Gising na, may pasok tayo." sabi niya sabay yugyog sa braso ko.

I groaned again and sat up. Nakangiti naman siyang nakatingin sa akin. Napansin ko naman na nakabihis na siya ng polo at bagong ligo na rin.

"What the? Aga mo naman nagising," sabi ko at nagsimulang maglakad papunta sa banyo, liligo nalang ako agad.

Lalapit na sana siya sa akin pero tinaas ko ang kamay ko para pigilan siya.

"Ako lang, wag kang pumasok." sabi ko sa kanya. Narinig ko na naman ang tawa niyang gustong-gusto ko. Napailing nalang ako at naligo.

Pagkatapos ko naman maligo ay nagbihis na ako, wala na siya sa may kwarto kaya siguradong nasa may dining room na 'yun. Nagmakeup na rin ako maliban sa lips, dahil kakain pa kami at ayaw ko naman masira ang pinaghirapan ko.

"Morning, babe." he said, as soon as he saw me. He is already seated at his seat, while typing something on his phone.

"Morning." I said, giving him a peck on the lips.

We started eating our breakfast, happily. Salitan kami ni Kale sa pagluluto ng breakfast. Kahapon ako ang nagluto kaya ngayon siya naman. We just wanted to have an organized way of cooking our food.

"Magoobserve ba kayo ng operation, today?" I asked.

He nodded.

We just proceeded talking about various happenings in the hospital, bago tuluyan na umalis papuntang hospital. I brushed my teeth first, and applied lipstick after, para hindi naman ako mukhang maputla.

It was the usual day at the hospital. Our head assigns us patients, going around the hospital with no break. Halos mapagod na rin ako sa lahat ng ginagawa ko, pero ayos lang. This is my dream. I chose this dream, so I'm pursuing it. Nageenjoy din naman ako sa ginagawa ko.

Dahil sa pagod ko'y napaupo na ako dito sa may garden area ng hospital. Sinandal ko lang ang ulo ko sa pader na nasa likod ko at pinikit ang mga mata ko. Parang ang sayang umiglip habang nilalasap ang malamig na hangin, malapit na rin kase mag december kaya medyo lumalamig na.

I inhaled and exhaled while enjoying the air. It feels so... relaxing. Wala pa naman din kaming gagawin kaya dito muna ako. I'll just enjoy this alone time.

"Bakit mag-isa ka dito?"

Halos matumba ako sa upuan ko nung marinig ko ang boses na 'yon. I opened my eyes and saw Gray beside me! What the heck is he doing here?

"G-Gray?"nauutal kong sabi.

He smiled. Oh, dear. What should I do? Should I leave? That would be rude though! Kahit papaano ay naging kaibigan ko rin naman siya. At saka, sure naman akong wala na akong nararamdaman sa kanya. Pero... si Kale. Baka pag di ako dumistansya, isipin niyang posible pang bumalik ang nararamdaman ko kay Gray. Sigurado naman na akong di na babalik 'yon, pero siya lang naman ang iniisip ko.