Part- 2
" ဆရာ... အိမ္ေရွ႕မွာ ဆရာ့ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔ဆိုၿပီးလူတစ္ေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္... "
" ဘာကိစၥတဲ့လဲ... "
" ကိစၥကိုေတာ့မေျပာဘူးဆရာ... ဆရာနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႔ဆိုတာပဲေျပာပါတယ္..."
တစ္ဖက္ကျပန္ေျပာလာတဲ့ အလုပ္သမားေကာင္ေလးစကားေၾကာင့္ ေျမမိုး သူ႕လက္ထဲကနာရီကိုတစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ညေန ၆ နာရီ...
ဒါဆို သူအိမ္ျပန္နားမယ့္အခ်ိန္က ည၉နာရီေလာက္ေပါ့...။
" ငါအျပန္ေနာက္က်လိမ့္မယ္... ေစာင့္မေနနဲ႕ေတာ့လို႔ေျပာလိုက္... ၾကားလား... "
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ... ဒါ...ဒါနဲ႕ေလ သူ႕ဘက္ကဆက္ေစာင့္ေနမယ္လို႔ေျပာလာခဲ့ရင္ေရာ... "
" အဲ့ဒါကေတာ့ သူ႕သေဘာေပါ့... ဒါပဲ ငါအလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္..."
လိုရင္းတိုရွင္းေျပာဆိုလိုက္ၿပီးတာနဲ႕ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။
သူ႕ဘက္ကအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႕ သူနာျပဳဆရာမေလးေခၚေပးတဲ့ နံပတ္စဥ္အလိုက္ဝင္လာၾကသည့္ ႏွလုံးေရာဂါသည္လူနာမ်ား...။
သူတို႔ကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရမွ ေတာက္ပနိုင္သည့္ သူ႕အၿပဳံး....။ သူဆိုတာ ဒီလူနာေတြအတြက္ ျဖစ္တည္လာရတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္ပါလား...။
" ကဲ့ ေဒၚေအးျမင့္... အေျခအေနဘယ္လိုလဲ သက္သာရဲ႕လား... "
" သက္သာပါၿပီဆရာရယ္... ဆရာ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်မ ေသမသြားခဲ့တာပါ... ဆရာ့ဆီသာအခ်ိန္မွီေရာက္မလာခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္ဆိုက်မ အုတ္ဂူထဲမွာ အိပ္ေနရေလာက္ၿပီ... "
" အဲ့ဒီေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... အေဒၚ့ေရာဂါကတအားႀကီးအေျခအေနမဆိုးေသးလို႔အဆင္ေျပသြားတာပါ... "
" အို...ဒီလိုေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲ ဆရာရယ္... ဆရာကိုက ေတာ္လြန္းတာပါ... ၿပီးေတာ့ ဒါ ဆရာ့အတြက္ေမတၱာလက္ေဆာင္ပါ... "
ေျပာရင္း အခန္းထဲထိသယ္ေဆာင္လာသည့္ အိတ္ေလးထဲက အကၤ်ီေတြလုံခ်ည္ေတြထုတ္ေပးလာခဲ့သည္။
" အာ... မဟုတ္တာဗ်ာ... က်ေနာ္ ဒါမ်ိဳးေတြလက္မခံပါဘူးအေဒၚရယ္..."
