Part- 11
" ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ေမာင္ေခါင္ရိပ္လြင္... ဦးနာမည္က မင္းသိတဲ့အတိုင္း ခေျမမိုးပါ... "
မသိေစခ်င္တဲ့သူအတြက္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည့္ ေျမမိုး... ေခါင့္ကို အခုမွစေတြ႕ဖူးသလိုမ်ိဳးလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ေခါင္ကလည္း သူ႕စိတ္ကိုနားလည္ေပးသည့္ေျမမိုးကို အသိမွတ္ျပဳသလိုၿပဳံးျပကာ ၾကယ္ေလးအနားမွာပဲဆက္ၿပီးရပ္ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ၾကယ္ေလးက ေခါင့္ကို ညိုးငယ္စြာၾကည့္ရင္း ခုဏကကိစၥအတြက္ေတာင္းပန္စကားဆိုလာသည္။
" ခုဏကဖြား မင္းကိုေျပာတဲ့စကားေတြအတြက္ ငါကပဲေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ... မင္းစိတ္ထဲမထားပါနဲ႕ေနာ္..."
" အာ... ထားလိုက္စမ္းပါကြာ... ငါကေအးေဆးပါ..."
ဘယ္သူေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲေစာ္ကားခံရပါေစ ၾကယ္ေလးဆီက ဒီလိုစကားလုံးမ်ိဳးေလးေတြၾကားလိုက္ရတာနဲ႕ သူ႕ အသိစိတ္ကအလိုလိုအေရထူသြားတက္သည္။
အခုလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ... ၾကယ္ေလးအေရွ႕မွာဘာကိုမွ မၿဖဳံသလိုျပဳမူေနမိျပန္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ၾကယ္ေလးရဲ႕အၿပဳံးနဲ႕ စကားလုံးေတြဟာ ေခါင့္အတြက္ အဆိပ္ေျဖေဆးတစ္ဖုံလို သက္ေရာက္မႈ႕ရွိတဲ့အရာေတြပါပဲ...။
မ႐ုန္းနိုင္ မလြတ္နိုင္ ဒီႏြံထဲမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးနစ္ျမဳပ္လို႔ေနခဲ့တာ...။
သူ႕ကိုပစ္ပယ္ကာ ၂ေယာက္သားစကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ေခါင္နဲ႕ၾကယ္ေလးကိုၾကည့္ေနရင္း ေျမမိုး သူတစ္စုံတစ္ခုကို သိနားလည္သြားခဲ့ရသည္။
အခုသူ႕အေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ ေခါင္ရိပ္လြင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ဒီေမြးရာပါေရာဂါသည္ေကာင္ေလးကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးခ်စ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ...။
အျပဳအမူေလးေတြကအစ... စကားလုံးေတြအဆုံး ဂ႐ုတစိုက္နဲ႕ ျပဳမူေျပာဆိုေနတဲ့ေခါင္ဟာ ေျမးျဖစ္သူကိုခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတဲ့ ေဒၚေစာအိမ္စည္ထက္ သာလြန္တဲ့ေမတၱာတရားေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။ ဒါကို ၾကယ္ေလးက မျမင္တာလား ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ခိုင္မာလြန္းတဲ့စည္းကပဲ ကြယ္ကာထားခဲ့တာလားသူမသိေပမယ့္ သူကေတာ့ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ၾကယ္ေလးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားေတြကိုအတိုင္းသားေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။
