Part- 15
ေျမမိုး ေဆး႐ုံမွာလူနာမ်ားႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေျမမိုးအနားမွာေနတဲ့သူနာျပဳမေလးတစ္ေယာက္က ေျမမိုးကိုသတိေပးလာသည္။
" ဆရာ... ဆရာ့ဖုန္းလာေနပါတယ္..."
" ဟင္... ဖုန္းလား... ယူခဲ့ေပးပါအုံး..."
ဖုန္းကိုသူကိုင္တဲ့ အိတ္ထဲထည့္ထားတာေၾကာင့္ သူနာျပဳမေလးကိုသာ ယူခိုင္းလိုက္ရသည္။ လက္ထဲဖုန္းေရာက္လာေတာ့မွ ၾကည့္လိုက္တာ ၾကယ္ေလးျဖစ္ေနသည္။
လူနာကိုခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီး ၾကယ္ေလးဖုန္းကို သူဦးစားေပးကိုင္လိုက္သည္။
" ဟယ္လို... ၾကယ္ေလးလား... ဦးအခုလူနာၾကည့္ေနလို႔မအားေသးဘူးေနာ္ ကေလးေလး... ၿပီးမွဦးဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္မယ္ေနာ္... "
" ဟုတ္... ဒါနဲ႕ဆို က်ေနာ္တို႔ဖုန္းေျပာတာ ၃၉ ခါရွိၿပီေနာ္ ဦး... မွတ္ထားေပးအုံး... အခါ ၄၀ေျမာက္ကို က်ေနာ္ညက်မွေခၚလိုက္မယ္...ဦးျပန္မေခၚနဲ႕ေတာ့ေနာ္ ... ဒါပဲေနာ္ဦး... အရမ္းသတိရေနတယ္ သတိလား.... "
ထိုကဲ့သို႔႐ႊင္လန္းတက္ႂကြစြာေျပာဆိုရင္း ဖုန္းျပန္ခ်သြားတဲ့ၾကယ္ေလးေၾကာင့္ သူတစ္ခ်က္ငိုင္သြားရသည္။
၃၉ ခါ... တကယ္ပဲ အဲ့ေလာက္အထိေတာင္ရွိခဲ့ၿပီေပါ့...။
ၾကယ္ေလးဖုန္းစကိုင္တဲ့ေန႕ကတည္းကေနအခုခ်ိန္ထိ သူ႕ဆီဖုန္းေခၚတဲ့အႀကိမ္အေရအတြက္က ဒီတစ္ပတ္ထဲမွာတင္မနည္းဘူးျဖစ္ေနၿပီပဲ...။
သူနိုးထလာတဲ့မနက္ခင္းတိုင္းမွာေရာ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ေတြမွာေရာ... အနားယူအိပ္စက္ခါနီးအခ်ိန္ေတြအထိပါ ေနရာယူထားတဲ့ဒီဖုန္းနံပတ္ေလးက အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပဲ... အထီးက်န္တဲ့ သူ႕ဘဝရဲ႕ႏွိုးစက္နာရီေလးလို... ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ႕ေလးလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သူနဲ႕ဘယ္ေလာက္အထိေတြ႕ၿပီးပါေစ... ဘယ္ေလာက္အထိ စကားေျပာၿပီးပါေစ ၾကယ္ေလးဟာ သူ႕ဆီ အခ်ိန္မွန္ဖုန္းေခၚၿမဲပင္ျဖစ္သည္။
သူအၿမဲေျပာေနတက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက...
က်ေနာ္ႏွလုံးသားက ဦးနဲ႕မွ စကားေျပာတက္သြားတာတဲ့ေလ...။
