GEÇMİŞE GÖMÜLÜ

                                                                                                                                                                                      2015...

Her kaçış bir kurtuluş mudur? Tam kendini yolun sonunda bulmuşken uçurumdan atlamak kurtulmak için bir umut mudur yoksa kurtulamayacağını düşünüp her şeye son vermeyi istemek midir?

Küçük kız koşmaya başladı. Karanlıktan korkuyordu ama kaçtığı yer onun için karanlıktan daha korkunçtu. Sokak lambaları yolunu aydınlatıyordu ama gözyaşları yüzünden gittiği yeri göremiyordu. Yoldaki tek ses onun hıçkırıklarıydı. Duramazdı, yakalanmaktan korkuyordu. Koşmaya devam etti, bu yolun sonu nereye çıkacaktı.

İlerde ışık artmaya başladı, o koştukça ışık artıyordu. Sanki kapkaranlık bir mağaranın çıkışına gidiyormuş gibiydi. Ne olabilirdi ki bu gözlerini alan ışık... çok geçmeden saniyeler içerisinde, düşüncelerinden onu uyandıran bir ses duydu. Korna sesi... o karanlıktan kurtulacağı ışık değildi. O küçük kızı sonsuza kadar karanlığa gömecek bir arabanın ışığıydı.

Bedeni hızla yere düştü, bilinci de o hızla kaybolmuştu. Küçük kıza çarpan adam panikle arabadan indi, kız yerde kanlar içinde yatıyordu. Ama adamı şaşırtan başka bir şey daha vardı.

" O sensin, aradığım kız sensin" dedi dolan gözleriyle.

Hayat karşımıza neler çıkarır bilemeyiz. Bazen tesadüf sandığımız şeyler, tesadüften çok daha ötedir. Bazı insanlar hayatın bize armağanıdır, bazıları ise imtihanı...

Gözlerimizden akan yaşlar, bir güç olarak yeniden hayat bulur. Ağlamak güçsüzlük değildir, hayata karşı vereceğin büyük savaştan önce kendine verdiğin küçük bir dinlenmedir...  

sevgili okurlar, ilk kurgum... desteklerinizi bekliyorum. 

oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. 

şimdiden teşekkür ediyorum...