ရဲမက္ေခါင္းေဆာင္က ဘာစကားမွမေျပာပဲသူ႔လူေတြကိုေခါင္းတစ္ခ်က္လႈပ္ကာအခ်က္ျပလိုက္တယ္။သူ့လူ ေတြကလည္းေရ႔ွထြက္လာၿပီးေရွာင္းက်န႔္ရဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ကိုလာဆြဲတယ္။
"မလိုဘူး။ ငါ့ဘာသာငါတတ္မယ္။"
ရိေပၚကေရွာင္းက်န႔္ကိုလိုက္မသြားရန္တားျမစ္ေတာ့ေရွာင္းက်န႔္က
"စိတ္မပူနဲ႔။"
"ဘာကိုစိတ္မပူရမွာလဲ။ဟိုေရာက္ရင္ အရူးဘုရင္က အခ်စ္ကိုမတရားသိမ္းမွာ။"
"ငါ့ခႏၲာကိုယ္ကိုမင္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမပိုင္ေစရဘူး။"
"အဲ့ အဲ့တာဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ အခ်စ္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ကြၽန္ေတာ္ေသမွာေနာ္။"
ေရွာင္းက်န႔္က်ခ်င္တဲ့မ်က္ရည္ကို မ်က္ေတာင္ခက္ကာထိန္းလိုက္တယ္။
"ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္။"
"ဟင့္အင္း...မရဘူး။"
ရိေပၚက အတင္းဆြဲထားေတာ့ရဲမက္တစ္ခ်ိဳ႕က တားဆီးဖို႔ေရ႔ွတတ္လာတယ္။
"တစ္ေယာက္မွ တတ္မလာနဲ႔ သူ႔ကိုတစ္ခုခုလုပ္ရင္ ငါ့ကိုယ္ငါသတ္ေသလိုက္မွာ။"
မေန့က ရိေပၚေပးထားတဲ့ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ဆံထိုးကိုထုတ္ကာ ေရွာင္းက်န႔္သူ႔လည္ပင္းမွာေတ့လိုက္တယ္။ ထိုအခါ ရဲမက္ေတြေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ဒါကိုၾကၫ့္ျခင္းျဖင့္ ေရွာင္းက်န႔္ကိုအရွင္လိုခ်င္တာ။ ထိခိုက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရိေပၚသိသြားတယ္။
"အခ်စ္....ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားပါ။ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပါရေစ။ အခ်စ္ဘယ္သြားသြားကြၽန္ေတာ္လိုက္မွာ ေနာက္ဆံုး...."
"ငါသူ႔ကိုပါေခၚသြားမယ္။"
ေရွာင္းက်န႔္အဲ့လိုေျပာေတာ့ရဲမက္ေခါင္းေဆာင္က
"သခင္ေလးကိုဆုေၾကးထုတ္ထားလို႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွာတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကနယ္စပ္က ရဲမက္ေတြ။ သခင္ေလးတို႔ရဲ့ျပသနာကိုေသခ်ာမသိဘူး။ သိတာက သခင္ေလးကိုအရွင္ဖမ္းဖို႔ဆိုတာပါပဲ။"
"ဒါဆို သူ႔ကိုေခၚလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာလား။"
"အဲ့တာသခင္ေလးသေဘာပါ။ဟိုေရာက္မွ အႀကီးကဲေတြဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။"
