ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္က စာၾကၫ့္ ဇရပ္ေလးမွာ ေရွာင္းက်န႔္စာရြက္ေတြကို တစ္ရြက္ခ်င္းလွန္ၿပီး စာၾကၫ့္ေနတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ သူ႔ကိုယ္ရံေတာ္ရိေပၚက က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ေနတယ္။ ေရွာင္းက်န႔္ရိေပၚကို စကားမေျပာတာႏွစ္ရက္ရိွၿပီ။ ရိေပၚကေတာ့ ခုလိုပဲသူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ေနတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေရွာင္းက်န႔္စိတ္အေျခေနမေကာင္းဘူး။ ရိေပၚရဲ့ခန႔္ညားမႈက အိမ္ေတာ္ထဲကမိန္းကေလးေတြေရာ အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္ကမိန္းကေလးေတြေရာ အရသာခံေျပာေနတာေတြၾကားရတယ္။ အဲ့တာရိေပၚရဲ့အေနထိုင္မတတ္မႈေၾကာင့္လို႔ေရွာင္းက်န႔္
ျမင္ေနတယ္။ ရိေပၚဖက္ကၾကၫ့္ရင္ေတာ့ သခင္ႀကီးခိုင္းတာလုပ္ေပးတာရာယ္။ နန္းတြင္းထဲမွာ သိုင္းေရးေလ့က်င္တာရာယ္။ ေရွာင္းက်န႔္ေနာက္ကို လိုက္တာရာယ္ကလြဲၿပီး တစ္ျခားဘာမွလုပ္ခဲ့တာမရိွဘူး။ တစ္ျခားၿမိဳ႔ကိုေရာက္သြားတဲ့အေမဆီကိုေတာင္ သြားမလည္ရဲဘူး။
ၿပီးေတာ့ လေပါင္းမ်ားစြာ လင္မယားလိုေနလာခဲ့ၿပီးမွ သူစိမ္းလိုေန ေနရတာရိေပၚအတြက္ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ျမင္သာျမင္ရမၾကင္ရျဖစ္ေနတယ္။ အလွေလးကိုေရ႔ွမွာၾကၫ့္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ရဘူး။
ရိေပၚ ဟိုၾကည္ဒီၾကၫ့္တစ္ခ်က္လုပ္ၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ရဲ့ဝတ္ရံုစေလးကို တို႔ထိလိုက္တယ္။
"အခ်စ္..."
ေရွာင္းက်န႔္သူ႔ကိုမ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီးၾကၫ့္လာတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အေရ႔ွကခ်ယ္ရီပင္က ပြင့္ဖက္ေတြက ေရွာင္းက်န႔္စာအုက္ေပၚတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လြင့္လာတယ္။ဒါကိုရိေပၚက အျမန္ပဲဖယ္လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ဒီလိုမေနႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသနားပါဦး။"
"ငါ့အနားမွာေနရရင္ ေက်နပ္ၿပီဆို။"
"ရ ရမယ္လို႔ထင္ထားတာ။"
"ေယာက္်ားစကား တည္ရတယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္က သည္းခံၿပီးေနမယ္ထားပါဦး။အခ်စ္ကေမ့နိုင္လို့လား။"
ေရွာင္းက်န႔္ ဘာလဲဆိုတဲ့အၾကၫ့္နဲ႔ၾကၫ့္လာေတာ့
"ညတိုင္း အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တာေတြ၊ဖက္အိပ္ခဲ့တာေတြ၊ အတူတူရယ္ေမာခဲ့တာေတြ။က်ြန္ေတာ့္ ခႏၲာကိုယ္ကိုအခ်စ္စိတ္တိုင္းက်ခ်ယ္လွယ္ခဲ့တာေတြ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတိုင္းရူးေတာ့မယ္။
