the smell of love - rosékook

1.9

"Kurtarılmak mı istiyorsun?"

"Sen kurtaracaksan..."

"Kurtarırım."

Ah, keşke bölebilseydim şu anı. Tekrar tekrar başasarıp yaşayabilseydim...

"Neden?"

Sesim güçsüzdü.

"Senden." Dedi. "Seni önce senden kurtarmalıyım."

"Yapma," dedim. "Sarhoşsun, oynama benimle."

Bu kadardı belki de. Benim gerçek sandığım rüyalarımın hepsi bu kadardı. Uzun uzun anlatmak isteyip de boğazıma dolan yumruydu bu hisler; bitecekti.

"Sarhoş değilim."

İnanmadım. Ondan uzaklaşırırken bir yandan da gözümün önünü kaplayan saçlarımı bir kenara ittim.

"Senin dilsiz olduğunu düşünmeye başlamıştım." Diyerek bir itirafta bulundum. "Aynı sınıftayız ama hiç konuşmadık. Bunu düşünen tek ben değildim üstelik, herkes böyle düşünüyordu."

Rahat olmamın diğer nedeni onun sarhoş olduğuna emin olduğumdandı. Aksi halde rahat halimle bile titriyorsam normal bir zamanda dilsiz olan kişi ben olabilirdim.

"Dilsiz ha?" Dudakları kıvrıldı.

"Konuşmadığın için."

"Anlıyorum."

Dilini dudaklarında gezdirdi. "Ama umurumda değil."

"Belli."

"Gidecek misin?"

Başımı hızlıca salladım. "Gidiyorum."

Arkamı dönmek üzereyken bileğimi hafifçe tutup gitmeme engel oldu.

"Bugün benimle konuştuğunu kimse bilmeyecek."

Kaşlarımı kaldırdım. "Neden?"

"Dilsizim ya, ondan."

Gözlerimi kırpıştırırken hiçbir şey demeyerek başımı salladım.

"Peki."

Bileğimi usulca serbest bıraktığında arkamı dönüp hızlıca orayı terk ettim. Bu gece için Lisa'ya kızmıştım. Onunla aramız bozulmazdı ama aslında bu geceyi ona borçluydum.

Onun sayasinde aylardır sevdiğim çocukla konuşabilmiş hatta bununla kalmayıp ona dokunmuştum.

Dilsiz değildi.

Aksine kalbimi avuçları arasında sıkabilecek kadar iyi konuşuyor ve beni karşısında savunmasız bırakıyordu.

Onu unutmayacaktım.

Bu devir bitip, gün çabucak tükendiğinde, ona olan bağlılığım benim yeniden yaratılışım olacaktı.

Onu asla unutmayacaktım.

<3