Kabanata 17
Dreams, Promises, and How to Break Them
Natigilan ako, nawala sa sarili. Marami akong gustong sabihin sa kanya, mga mapanakit at mapanuyong salita, ngunit parang lahat ng ito ay hindi na mahalaga. Hindi na mahalaga dahil nandito na siya sa aking harap.
“Hi,” Tanging nasambit ko.
Humakbang pa siya palapit. “Hi.”
Umatras ako, pinagsalop ang aking braso, pinoprotektahan ang sarili. “Malapit ka lang dito?”
Napa iling siya at ngumisi. “I’m not staying for long.”
Natigil siya ng mas lumapit ako. His eyes traveled over my body. “You’re beautiful.”
Uminit ang aking pisngi. Marami akong gustong malaman at iyan ang una niyang sasabihin sa akin?
Sinubukan kong kagatin ang aking dila, pigilan ang alon ng katanungang nag babadyang umagos mula sa aking bibig. Napakunot ako ng noo. Come back. Tila gustong sabihin ng aking bibig.
“Why are you doing this?” Hindi ko pinansin ang komento niya, sa halip ay ito ang aking nabanggit. Sa pagkakataong ito ay tinitigan ko siya diretso sa mata, sinasalo ang intensidad ng kanyang nakakapasong tingin. Humakbang ako papalapit sa kanya.
“Why are you running away?”
Why did you leave me? Where are you going? Are you safe? Maingay ang aking utak sa lahat ng mga katanungang nag-uunahang maisatinig.
His jaw clenched. Mabilis niyang hinawakan ang kamay ko at hinila mas palapit sa kanya. “I have to...”
Uminit ang pisngi ko sa kanyang ginawa, kahit iritang-irita ako sa kakulangan niya ng eksplenasyon sa mga pangyayari. Mas lalong humigpit ang kanyang hawak at dumilim ang kanyang mga mata.
He shook his head. I had a feeling that he’s holding back something from me, something that he should’ve said long time ago.
Ipinatong niya ang mga kamay ko sa kanyang balikat, habang mahigpit na hinawakan ang aking baywang. He started swaying to the melodies of the wind and the peaceful murmurs of the running river.
Ibinaon niya ang mukha sa aking leeg at nanatili doon, ang hininga’y kumikiliti sa aking balat.
“God, I’ve missed you.” Pagod niyang sambit, inhaling my scent.
Napauwang ang aking labi. God! How I wanted to say that I missed him too. Pero pinigilan ko ang aking sarili. “You can not avoid everyone forever, Keith.”
Nag angat siya ng tingin sa akin, tila may hinahanap sa aking mga mata.
Tinapangan ko ang sarili. I need to know the truth from his mouth. “Tell me. I deserve to know, don't I?”
He shook his head. "I’m a danger to you.” Nagtangis ang kanyang mga ngipin, tila kinamumuhian ang sinabi. “I can not risk your safety for this. I will not forgive myself if something happens to you, Gaby.”
"And yet...you are here." I retorted.
His eyes strayed from mine down to his hands. His thumbs drew small circles on my waist. My butterflies flutter violently, rising up from my stomach to my esophagus. Give it some time and I might vomit insects.
BINABASA MO ANG
Sisihin Ang Bagyo | Wattys 2018 Winner
General FictionGaby have never given much thought on just how much this storm would affect her life. Hindi naman nito napinsala ang bahay nila, hindi naman masyadong naramdaman ang intensidad nito sa kanilang lugar. Ngunit di mapagkakaila na nabago nito ang takbo...
