Dark love

3

Pov Yasmine:

Zuchtend staar ik uit het raam. Sinds de dag dat hij me alleen liet hier, heb ik hem 2 dagen niet meer gezien.

Ik word langzaamaan gek hier.

Zuchtend loop ik naar de deur en kijk ik door het sleutelgat.

"Laat me eruit!" Schreeuw ik.

Geen antwoord.

Na lang op de deur gebonkt te hebben, geef ik het op en laat ik me langzaam vallen.

Mijn knieën trek ik op en zachtjes huil ik.

"Waarom" fluister ik zacht.

Ik kijk weer voor me en denk aan hem.
Ik snap hem gewoonweg niet.

Ik hoor dat de sleutel in het sleutelgat word gestoken en kom geschrokken overeind.

De deur gaat open en daar zie ik hem weer.

Terwijl hij de deur sluit blijft hij mij van een afstand aankijken.

Ik wil zo graag weten waarom hij zich zo laat zien.

"W- wat doe ik hier" bang kijk ik hem aan.

Weer grijnst hij.

"Ik snap jou echt niet, wat heb jij?!" Schreeuw ik uit het niets.

Ikzelf ben geschrokken van mijn uitbarsting. Maar ik trek het op dit moment echt niet meer.

Met kleine stappen komt hij weer dichterbij. Ik schud mijn hoofd, als teken dat hij niet dichterbij moet komen.

Hij negeert het en blijft lopen. Die kille blik is er nog steeds. Als hij nou een keer normaal zou kijken, of zou lachen. Ik weet bijna zeker dat een lach hem geweldig zou staan.

Voor ik het weet duwt hij me het bed op.

Fronsend kijk ik hem aan als hij weer afstand neemt.

Hij hurkt voor me neer en kijkt me weer stil aan.

"Antwoord!" Roep ik weer. "Waarom reageer je niet?!" Ik kijk hem wanhopig aan.

Wanneer hij stil blijft ben ik het zat en loop ik naar hem toe.

Ik kijk goed in zijn ogen, maar niks. Niet eens een sprankeltje gevoel. Afkeurend kijk ik hem aan en kom dichterbij.

Hard knijp hij weer in mijn arm en duwt hij me tegen de muur aan. Geschrokken kijk ik hem aan.

"Verwacht je serieus dat ik maar stil blijf en het over me heen ga laten komen?!" Schreeuw ik weer en probeer hem van me af te duwen.

Nu is hij degene die me doordringend aankijkt.

Onverwachts duw ik hem weer. "Antwoord! Wie ben jij?!" Roep ik weer. Schuddend met zijn hoofd pakt hij mijn armen vast.

Zijn hoofd gaat weer naar mijn oor.

"Stil" zegt hij enkel. Dit keer met een harde stem.

"Waar is jou emotie gebleven?" Vraag ik nieuwsgierig. Zijn grip om mijn armen verstrakt en dit keer kijkt hij me boos aan.

"A- auw s- stop" zeg ik stotterend. Mijn ogen vullen zich met tranen.

Hoe kan het dat eerst alles normaal was, en nu alles om de kop ligt?

"Weet je niet wie ik ben?" Hoor ik hem zacht fluisteren. Ik sluit mijn ogen en laat mijn tranen de vrije loop.

"Alsjeblieft, laat me gaan" snikkend kijk ik hem weer aan. Vol ongeloof kijk ik hem aan wanneer ik verdriet in zijn ogen zie.