Dark love

21

Pov Younes:

Ze gaat boeten, ze moet boeten.

Om eerlijk te zijn had ik het eerst los gelaten. Vergeten denk ik. Maar dat kan ik niet toelaten.
Na alles wat zij en samir me aan hebben gedaan, liet ik mezelf toch gaan.

Gefrustreerd om de twee meningen die zich in mij botsen haal ik mijn handen over mijn gezicht. Voor het eerst heb ik geen idee wat ik moet doen.

Yasmine.

Ze doet dit expres. Ze wilt in mijn hoofd komen.
"Bradda gaat alles nog goed nigh?" ik kijk geïrriteerd omhoog.
"Wat moet je" meteen verandert zijn blik. "Je bent al een tijdje afwezig man, wat is er?" Ik lach even. Zogenaamd boeit het ze hoe het met mij gaat.

"Er is niks bro kun je me nu laten?" Het maakt mij niet uit of het bot klinkt. Hij is hier voor hele andere dingen, dus vertrouwen is het laatste wat ik van plan ben.

Ik zucht even wanneer hij knikt en mijn kantoor verlaat en leun achterover.

Geen idee wat ik nu moet doen. Haar laten? Dat zeker niet, maar ik krijg het idee dat ik het langzaamaan los begin te laten.

Oef

Met een versnelde ademhaling graai ik in mijn zakken en glimlach even als ik het pakje sigaretten voel. Zoveel stress.
Ik denk teveel na. Ik schud mijn hoofd en steek een joint aan.

Na een tijdje voel ik me wat lichter en sta ik op om naar buiten te gaan.
Weer laat ik mijn gedachtes gaan. Waarom laat ik haar steeds in mij leven, terwijl ik mijzelf had beloofd dat nooit meer te doen?
Ik was niet altijd zo, vroeger was anders. Alles was anders.

Ewa ja

Tijden veranderen en blijkbaar ook mensen.
Ooit was ik ook op een plek waarin ik steeds dacht aan wat iemand zou vinden als ik even aan mezelf wilde denken. Nu? Het boeit mij niks meer. Toch haalt zij alles van vroeger naar boven. Ik weet dat ze mij haat. En telkens onderdruk ik het gevoel om haar alles te vertellen.

Hoe zou het zijn als dit alles klaar was? Als ze weg zou gaan en ze mij voorgoed haat? Om eerlijk te zijn denk ik niet dat ik het zomaar kan loslaten.

Ik sta op en gooi mijn sigaret weg waarna ik er even op stamp.
Fuck it. Ik ga haar niet met mijn gedachtes laten spelen.

Pov Yasmine:

Na een uurtje te hebben gelopen zit ik in een leeg parkje, starend naar een vijver.
Om eerlijk te zijn begin ik de hoop op te geven. Hij gaat me pijn doen.
Dat weet ik zeker. Ik moet mezelf hieruit krijgen, maar hoe doe ik dat?
Zoals ik al in het begin zei, zoveel vragen, maar geen antwoorden.

Wat ik wel weet is dat ik door moet gaan.
Ik moet mijzelf vertrouwen en hoop hebben. Dit gaat mij lukken en younes zal zien met wie hij te maken heeft.

Na mijn korte self confidence peptalk sta ik op met een glimlach en loop ik rustig naar 'huis'. Zelf weet ik niet eens hoe ik het moet noemen eigenlijk.

Maar oke, we gaan door.
Wanneer ik weer binnen ben merk ik pas dat het buiten echt koud was. Ik zucht even en doe mijn jas uit, waarna ook mijn schoenen volgen. Even later zit ik omgekleed en al op het bed.
Ik heb geen idee wat ik nu zou moeten doen. Ik besluit om even naar de keuken te gaan en wat te maken.

Iets zoets.

Bij die gedachte ben ik al helemaal hyper en spring ik naar beneden.
Na een tijdje sta ik met keihard muziek aan verschillende ingrediënten toe te voegen in een kom.

"Même quand on me fait la cour
Moi je n'ai d'yeux que pour ton amour
Même quand on me fait la cour
Tu m'as dit "va l'amour ne fait pas tout"
Tous me raméne á toi, me raméne á nous
On s'aime mais on s'abime
On s'aime mais on s'abime" zing ik hard mee.
Wanneer ik merk hoe druk ik wel niet doe moet ik even glimlachen.
Dit is de oude Yasmine.

Na een tijdje haal ik de brownies uit de oven. Dit keer niet verbrand.
Gelukkig.

Snel leg ik de bakplaat neer op het aanrecht aangezien het dan te heet is en kijk trots naar het eindresultaat.

Bitch i did that.
Oke ik moet echt stoppen.
Ik lach even en snijdt ze in blokjes, waarna ik me weer omdraai om de bakplaat terug de oven in te plaatsen.
Uit schrik laat ik het mes vallen en kijk naar de deuropening waar ik, jawel, Younes zie. Ik zucht even en pak het mes weer op.

Ik ga niet eens meer praten.
Meteen hangt er een ongemakkelijke sfeer en heb ik spontaan geen zin meer om nog langer in de keuken te staan.
Ik neem er een paar mee en laat de rest op het bord. Wanneer ik langs hem loop kijkt hij me opeens doordingend aan.
En weer raak ik kort verdwaald in zijn ogen.

Nee yasmine, dit is precies wat hij wilt bereiken. Met moeite haal ik mijzelf uit de trans.
"Is er soms iets?" Hoor ik zijn stem, best schor. Ik schud langzaam mijn hoofd en wil weer weglopen, maar tot mijn verbazing pakt hij mijn pols vast.

Zuchtend kijk ik hem aan. Kan hij me nu niet met rust laten?

"Wat heb jij ineens? Laat mij los" breng ik er bot uit terwijl ik mijn pols lostrek.
Meteen trek ik een half sprintje naar boven. Alleen zijn met hem maakt me zo bang.

Boven denk ik weer na over alles. Waar zou samir nu zijn?
Even later, wanneer ik de brownies met moeite op heb, stap ik met knallende hoofdpijn de badkamer in.

Wat wordt nu mijn volgende stap? Ik moet hier echt goed over gaan nadenken, want ik wil hier zo snel mogelijk weg.
Weer een zucht, waarna ik het water uitzet. Ik kleed me snel om en stap even later bibberend weer in de kamer.
Deze kou he, nu al helemaal zat.

Even blik ik op mijn telefoon en frons wanneer ik een melding zie. Ik krijg nooit meldingen, al helemaal niet sinds ik hier zit.

06 32 ** ** ** | - Yasmine

Verbaasd kijk ik naar de melding. Wie is dit? En waarom mijn naam? Met een kloppend hart besluit ik erop te reageren. Misschien krijg ik er later spijt van, misschien ook niet.

U | - en jij bent?

Meteen wordt het bericht verwijdert.
Is dit soms een grap? Ik besluit het te negeren en schrik op van een deur die keihard wordt dichtgeslagen.

Gaan we weer.

Ik draai me om naar de kast waarna een diepe zucht mijn mond verlaat. Ik ga weer verder met wat ik vanaf het begin wilde doen.
Dit is een spel, wat hij niet weet is dat ik het beter dan hem kan spelen.

We zullen zien.

Pov Samir:

Zuchtend blik ik op mijn telefoon.
Laat ook maar. Na die gedachte verwijder ik mijn bericht.

Te lang heb ik haar niet gezien. Zou Younes haar wat aan hebben gedaan? Of valt ze in zijn trucjes en zijn ze samen?
Mijn handen vormen zich tot vuisten en ik voel de frustratie opkomen.

Ik weet het niet, ik weet ook helemaal niets.
Het ergste: ik kan ook helemaal niets, en dat zorgt ervoor dat ik gek wordt. Ik ben het ook zat eigenlijk. Het is maar dat Yasmine hier een grote rol in speelt, anders had ik het allang gelaten.

Sommige flikkers verdienen jouw tijd en moeite namelijk niet.
Maar op dit moment weet ik dat ik gewoon moet blijven strijden,

Alles voor haar.