Dark love

16

Pov Yasmine:

Na lang uitgehuild te hebben verlos ik me van zijn greep en veeg ik mijn tranen weg. Ik ben het zat om steeds te huilen.

Ik hoor hem zuchten waarna hij een hand over zijn gezicht haalt.
Ik haal diep adem voor ik de eerste zin uitspreek.

"Laat ons gaan, zodra samir genezen is neem ik ook afstand van hem, ik heb geen zin meer in beide van jullie, het is klaar" zeg ik me een neutrale blik.

Zwijgend blijft hij me aankijken met zijn armen gekruist.

"Je krijgt je eigen kamer hier, maak je je geen druk om samir, er gaat ook voor hem gezorgd worden" het laatste spuugde hij eruit.

Ik schud lachend mijn hoofd. "Sinds wanneer hebben jullie het recht om zomaar mijn leven te betreden en mij te commanderen?"

Ik neem een paar stappen zijn kant op tot ik recht voor hem sta.

Voor een paar seconden blijf ik hem aankijken tot zijn blik veranderd.
Er is iets, dat is duidelijk.

Meteen schud ik het van me af. Kijk waar je aan denkt yasmine, focus.

"Nog steeds geen woorden?" Fluister ik, wetend dat het hem zwakker maakt.

Hij knippert even met zijn ogen en kijkt weg.

Ik kijk toe hoe hij zijn telefoon pakt en er iets op typt.

Fronsend kijk ik hem aan, waarna ik de deur open zie gaan.
2 mannen lopen naar binnen en kijken hem aan.

Hij kucht even en kijkt me dan aan.

"Breng haar naar haar kamer, breng dan ook even en verpleegster voor samir" zegt hij op een zacht volume, maar je hoort de dwingende toon erdoorheen.

De mannen lopen dan op me af en meteen zet ik stappen achteruit.

"Vergeten wat er vorige keer was gebeurd younes?" Breng ik er zelfverzekerd uit.

"Mond houden en lopen" zegt hij kortaf en meteen trek ik mijn wenkbrauwen op.

ik trek mijn armen weg uit de greep van de ene man en loop naar hem toe.

"Tegen wie denk je dat je zo praat? Hm?" Breng ik boos uit.

"Luister, ik weet niet wie het je heeft wijs gemaakt, maar ik ben je fucking hond niet, begrijp je? Respectloze kwal dat je bent" zeg ik boos terwijl ik hem doordringend aankijk. Ik zie hem wegkijken en zijn kaken aanspannen.

Ik neem rustig plaats op de bank en draai mijn hoofd om naar het raam.

"Doe wat ik zei over samir, laat haar hier" hoor ik hem zeggen en grijns.

"Jij moet ook altijd je zin krijgen he" hoor ik hem zuchten waarna hij naast me plaats neemt.

Ik haal mijn schouders op en kijk hem een aan. Hij verschilt zoveel van samir, uiterlijk en innerlijk.

Ik zucht even en ga recht zitten. "Maar ik was serieus over net, ik wil gewoon even afstand nemen, ik heb het gevoel alsof het teveel gaat worden"

"En ik was er ook serieus over, je wilt de waarheid niet accepteren Yasmine, het is de waarheid, maar jij rent gewoon weg, alsof dat het enige is wat je kunt doen, ik weet wat je in je hebt Yasmine, gebruik dat ook maar je moet niet wegrennen voor de waarheid" zegt hij opeens heel serieus.

Ik zucht diep en sta op. Hij gaat ons toch niet laten gaan.

"Dus, waar is mijn kamer?" Zeg ik en wrijf even over mijn armen.