Dark love

18

Pov Yasmine:

"I- ik weet niet waar je het over hebt, en als het dus toch zo is, het spijt me, ik bedoelde het vast niet zo" na veel moeite wellen er tranen op in mijn ogen.

Wauw wat kan ik dit goed.

Zijn grip verzwakt even en ik hoor hoe hij slikt.

"Je weet dus echt niks" zegt hij zacht, een diepe zucht uitlatend.

"Je weet dus niks meer? Yasmine ben je serieus?" Ik knik verbaasd en besef me dan dat dit de eerste keer is dat ik hem mijn naam hoor uitspreken.

Wanneer hij de auto aan de kant parkeert pakt hij mijn hand vast. Ik verstijf weer en kijk hem bang aan.
"Yasmine, vertel wat hij heeft gedaan" zegt hij nu weer geïrriteerd.

"I-ik weet niet waar je het over hebt" zeg ik.
Zuchtend kijkt hij weer voor zich uit.

"Younes" zegt hij.

Ik kijk hem met grote ogen aan.

"Is dat je naam?" Vraag ik.

Hij schud zijn hoofd.
"Zegt die naam je niets? Echt niet?" Vraagt hij en kijkt me doordringend aan.

Ik schud mijn hoofd.
"Ik ken geen younes, ik weet echt niet waar je het over hebt" zeg ik en haal mijn schouders op.

Dat is Younes dus.

"Altijd gebeurt er iets met ons, ik weet niet eens meer hoe we verder moeten, wat is er gebeurd met ons?" Zegt hij terwijl hij met zijn hand over mijn wang streelt.

"Ik weet het niet" zeg ik zacht en kijk hem doordingend aan, terwijl het vocht in mijn ogen nog steeds te zien is.
Hij zucht even en trekt me dan in een knuffel.

Even verstijf ik, maar sla dan toch mijn armen om zijn middel.

"Niet huilen ma cherie, je weet dat ik daar niet tegen kan" hij wrijft even over mijn rug.
"Het komt goed, we gaan er samen doorheen" vervolgt hij zijn zin.

Ik grijns even.
We gaan het zeker samen doen.

Ik moet wel echt weten waar samir zit, is hij oke?

"Ik ga me even opfrissen, zie je beneden" zegt hij waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt.

Als ik dit niet had geweten, zou ik nu al bezweken zijn.

"Oh yasmine toch, je bent zo naïef, iemand zou je zovaak kunnen bedriegen en jij zou het of niet doorhebben, of er een excuus voor bedenken" vervolgt hij weer en slikkend kijk ik hem aan.

Ik slik even en wrijf over mijn armen.

Ben ik naïef?

Ik weet niet wat het is, maar alle goede dingen wat een persoon zou kunnen doen, zorgen ervoor dat ik mezelf overtuig dat die kant er voor altijd zal zijn.

Je zou zeggen dat ik trust issues zou hebben na wat ik heb meegemaakt.
Veel mensen hebben ervoor gekozen om mijn leven te verlaten, en om vele zat ik er erg lang mee.

Ondanks alles probeer ik me toch te binden aan iemand.

Ik zeg wel dat ik het leventje wat ik alleen had wel leuk vond, maar dat is verre van waar.

Ookal weet ik dat ik alles zelf kan doen, heb ik toch iemands aanwezigheid nodig.

Ik weet niet wat het is, misschien is het omdat ik vroeger altijd genegeerd werd, vooral door mijn ouders.

Ik slik even als ik aan ze denk.
Heb ik dit nog steeds niet verwerkt?

Ik hou van ze, ondanks ze mij een levenslange trauma hebben gegeven. Waarom?
Waarom konden ze niet van mij houden, zoals elke andere ouder van zijn kind houdt?
Is het iets met mij? Doe ik iets verkeerd?

Mijn ademhaling versneld weer en meteen probeer ik mijn gedachtes te stoppen.

Ik ben weer te ver gegaan.

"Yasmine! Haal diep adem, niet bang zijn, we komen er uit" hoor ik hem zeggen.

Ik glimlach even als ik denk aan hem.

"Niet teveel nadenken"
"Je wrijft altijd over je armen als je nadenkt, heb ik gemerkt" vervolgt hij en komt wat dichterbij zitten.

Meteen haal ik mijn handen van mijn bovenarmen weg.

Klootzak.

Pov Samir:

De deur vliegt open en ik krijg het gezicht van de meest walgelijke persoon te zien.

Ik zucht en doe nog een poging om mijn handen los te trekken, maar het gevolg daarvan is dat de sneeën in mijn palmen dieper en pijnlijker worden.

Hij neemt plaats tegenover mij.

"Heb je het naar je zin samir?" Zegt hij en uit een grijns.
Ik zou er alles aan doen om die grijns weg te slaan.

"Waar is Yasmine" zeg ik boos en span mijn kaken aan.
Hij lacht even. "Veilig" ik adem opgelucht uit als ik aan zijn gezicht zie dat hij niet liegt.

Younes kan liegen en manipuleren als de beste.
Maar ik weet ondertussen al wanneer dat het geval is, en wanneer juist niet.

"Bij mij, en ze zal haar gevoelens weer terugkrijgen. Ze zal denken dat ik haar oh zo lieve mannetje ben" vervolgt hij zijn zin, afwachtend naar mijn reactie.

Nee.

Meteen verandert mijn gezichtsuitdrukking en versnelt mijn ademhaling.
Na alles wat ik heb geprobeerd, is ze toch in zijn armen.

Ik heb gefaald, maar opgeven is een no go.

Ik knik en kijk hem aan, "ze zal snel merken dat je een piece of shit bent, dan kan je gaan toekijken hoe ze in mijn armen valt" zeg ik nu afwachtend op zijn reactie.

Het was voor mij meer dat ik mezelf probeerde te overtuigen, maar aan zijn houding weet ik dat ik een snaar heb geraakt.

Waarom wilt hij haar zo graag?
Voor zover ik weet heeft hij geen goede bedoelingen met haar.
En wat ik niet begrijp is dat hij haar pas probeerde te krijgen toen ik kwam werken.

Er zit hier iets achter,

En ik ga hier achterkomen ook.