Dark love

17

Pov Samir:

Sissend probeer ik de pijn te verdragen, maar het enige waar ik toch aan blijf denken is Yasmine.
Is ze veilig? Gaat alles wel goed?

"Laat me yasmine zien, alsjeblieft zeg me dat ze oke is" hij kijkt me dood aan en zegt verder niets.

Ik hoest even en zie dan dat mijn wond weer is gaan bloeden.
Ondanks dat denk ik aan hoe Yasmine het verzorgd heeft.

Een gevoel van gemis overspoeld me.
Ik had haar eindelijk terug, en wat doe ik?

Ik weet niet eens meer wat ik moet doen.
Dag in dag uit word ik gemarteld, en het liefst zou ik nu dood willen gaan, maar het lijkt alsof Yasmine het enige is wat de gedachte tegenhoudt.

Ik moet weten of het goed gaat met haar.
Verdomme Younes, hij heeft alles verpest, sinds het begin al.

Ik moet hier uit ontsnappen, maakt niet uit hoe zwak ik ben.

Ik moet weten of ze oke is.

Pov Yasmine:

Ik schrik wakker wanneer ik een hand over mijn wang voel gaan.
De onbekende hand verdwijnt weer en ik krijg een jongen te zien.

Verbaasd kijk ik om me heen als ik de ruimte niet herken.

Waar ben ik?

"Goedemorgen schatje" zegt de jongen en kijkt me met een glimlach aan die mijn ogen doen verblinden.

ik kuch even en breng mijn eerste woorden eruit:

"Waar ben ik? En wie ben jij?" Breng ik schor uit, ondanks ik het probeerde te vermijden.

Hij grijnst even, maar dat verdwijnt zo snel dat het lijkt alsof ik het me verbeeld.

Ik sta op en schrik als ik mezelf alleen in een shirt zie.

"Wat is er gebeurd?" Zeg ik zegt als ik kijk naar mezelf en dan naar hem.

Woede en angst overspoelen me, zonder dat ik precies weet waarom, alsof mijn lichaam dit gevoel kent.

Alsof ik iets mis.

"Wat heb je gedaan?!" Breng ik boos uit.

"Zo snel vergeten? Ma cherie" zegt hij geamuseerd en kijkt me dan van top tot teen aan.

Meteen voel ik me ongemakkelijk, maar de woede voel ik nog steeds.

Mijn blik valt op een broek en snel trek ik het aan.

Dit is zo raar, ik herinner me niets, maar toch voelt het alsof ik weet wat er is gebeurd.

Ik draai me om naar hem, waarna ik hem nog steeds op bed zie liggen.

Wat heb ik gedaan?
Wat is er gebeurd?

Angst overspoeld me als ik denk aan wat ik zou hebben gedaan.

Nee, toch?
Ik loop met snelle passen naar de deur en probeer die te openen.

Ik schrik als ik een warme adem in mijn nek voel en draai me om.
"Waar denk je heen te gaan?" Fluistert hij, waarna hij me zachtjes tegen de muur aanduwt.

Ik probeer me los te rukken, maar bevries meteen als ik zijn lippen op mijn nek voel.

Zijn handen glijden naar mijn middel en meteen sla ik zijn handen weg, waarna ook zijn hoofd.

"Kom niet aan mij" zeg ik verward.

"Waarom doe je ineens zo?" Hoor ik hem verbaasd zeggen.

Even komt hij dichterbij, en het enige wat ik doe is hem aankijken.

"Weet je serieus niet wie ik ben?" Zegt hij angstig.
Ik schud mijn hoofd zachtjes, "nee, zeg alsjeblieft wie je bent" breng ik zacht uit. Bang om hem te kwetsen.

Toch heb ik een achterdochtig gevoel in me, wat me alert houdt.
ik schrik uit mijn gedachtes wanneer ik een knal naast mij hoor.

Met grote ogen kijk ik hem aan.

Zijn vuist blijft op de plek waar hij zojuist tegenaan heeft geslagen, en met een pijnlijke blik kijkt hij me aan.
"Na alles? Weetje het echt niet?" Komt er pijnlijk uit.

"Younes ,Yasmine, je man" zijn woorden komen er soepel uit, toch is het moeilijk om ze aan te horen.

Hoe kan het zijn dat iets uitspreken zo makkelijk gaat?

Het realiseren ervan is daarentegen lastig.

Zoals dit moment, het komt als en klap aan.

Ik weet niet eens wat er gebeurd is tot deze dag.
Het lukt zelfs niet om mijn jeugd te herinneren.

"Kan niet" komt er sneller uit dan dat ik het wilde.

Ik duw zijn arm weg en kijk hem aan.
"Hoe bedoel je kan niet? Yasmine maak nu geen grappen met me" uit hij nu boos.

"Waarom weet ik dan van niks? Hm? Hoe komt het dat ik mij niks herinner tot deze dag? Hoe dan? Verklaar het dan!" Boos kijk ik hem aan.

"Tem je toon" zegt hij dreigend en loopt weer mijn kant op. Meteen trekken mijn wenkbrauwen zich omhoog.

Kalm Yasmine, eerst zien wat hij gaat doen.
Ik zucht diep en kijk hem aan.

"Ik ben het zat, het is altijd weer het zelfde met jou, de ene keer klaag je over iets, de andere keer luister je niet" zegt hij boos en grijpt mijn arm vast.
"Ik doe alles voor je, en wat krijg ik terug, niets!" Schreeuwt hij en grijpt mijn arm steviger vast.

Verbaasd kijk ik hem aan. Wat zegt hij allemaal?

"Dat, ma cherie, noem je een masker. Je laat bepaalde mensen een bepaalde kant zien, waarvan je weet dat het hun zwakte is" zegt hij simpel en grijnst, maar de woede is te zien in zijn ogen.

"Oh yasmine toch, je bent zo naïef, iemand zou je zovaak kunnen bedriegen en jij zou het of niet doorhebben, of er een excuus voor bedenken" vervolgt hij weer en slikkend kijk ik hem aan.

Meteen heb ik door dat hij me probeert te manipuleren.

Oh Younes, ik heb je door,

And i'm sure as hell going to play this game with you.