Dark love

8

Extra lang deeltje, enjoy!

-

Pov Yasmine:

Voor de 2e keer vandaag word ik wakker. Dit keer zit samir naast me en kijkt hij me aan.

"Hoe laat is het?" Vraag ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken.

Hij kijk even op zijn telefoon.

"Drie uur 's middags" zegt hij.
Ik knik even en denk aan net.

"Sorry van net, ik weet niet wat me bezielde" zegt hij nu wat zachter.
Ik schud mijn hoofd en kijk hem bezorgd aan. Ik moet gewoon weten wat er is.

"Vertel het me alsjeblieft" zeg ik schor, waarna ik kort hoest.

Hij zucht en wrijft over zijn gezicht. "Je weet heus wel wie Younes is, je lichaam wilt gewoon niet dat je het weet" zegt hij nu wat geïrriteerder.

"Dus ik ben mijn geheugen verloren?" Zeg ik nu wat verbaasd. Maar waarom herinner ik me alles van mijn moeder?

"Klopt.." zegt hij en slikkend kijkt hij me aan.

"Maar ik denk dat je het voor nu niet wilt en hoeft te weten" vervolgt hij zijn zin.

"Hoe bedoel je? Het is mijn geheugen toch? Vertel mij wat je verborgen voor mij houd!" Zeg ik nu wat harder. Echt deze man maakt mijn hoofd heet.

Weer een zucht.

"Voor je hier was, wist je alles nog-"

"Wat? Dus jij hebt iets met me gedaan waardoor ik mijn geheugen ben verloren?" Ontbreek ik hem verbaasd en bang, wat zou hij met me gedaan hebben?

"laat me uitpraten wil je" zegt hij geïrriteerd.

Ik knik en schuif wat van hem weg.

"Diegene die je had lastiggevallen was ik niet, maar iemand anders" en weer is hij stil.

Wat?

"Du-" meteen onderbreekt hij me.

"Dus ik ben degene die je heeft gered van hem" vervolgt hij en staat op. Wow.

"Wacht, wat heeft hij dan gedaan dat ik niks meer weet?" Breng ik gefrustreerd uit. Kifesh? Hij vertelt me minder dan de helft, en gaat vervolgens weg.

"Dat is dus waar ik al verdomme bijna een week naar opzoek ben!" Schreeuwt hij en kijkt me aan. Ik zie zijn borstkas op en neer gaan.

Mijn ogen blijven hem in de gaten houden terwijl ik mijn volgende vraag stel.

"Waarom redde je mij dan? Aan jou te zien kennen we elkaar, maar wat zijn we van elkaar dan?" Met ogen vol nieuwsgierigheid kijk ik hem aan. Eindelijk. Eindelijk antwoorden. Niet alles, maar toch.

"We hadden bijna iets, maar Younes kwam ertussen en veroverde je hart, terwijl hij je alleen maar voor zijn behoeftes wou gebruiken" de naam Younes sprak hij vol walging uit.

Daarom zag ik die jongen, die Younes blijkt te heten, hand in in hand met mij.

"Dus hij was degene die me wou ontvoeren? Waarna jij het hebt overgenomen van hem?" De laatste zin moest er gewoon uit. Ik weet dat hij me zou hebben kunnen gered van hem om me vervolgens bij hem te houden, zodat hij me kon beschermen tegen Younes. Maar toch.

"Ik denk dat je het antwoord al zelf hebt kunnen bedenken" zegt hij waarna hij de deur met een knal dichtslaat.

Ik heb nog zoveel vragen. Met een zucht loop ik naar de badkamer en was ik mijn gezicht.