Dark love

12

Pov Yasmine:

De zoveelste traan veeg ik weg. Zelfs Asiya, zelfs zij, is weg.

Iedereen verlaat mij. En raad eens? Yasmine is de enige die alles aan elkaar probeert te lijmen. En toch, toch ben weer hier. In het verdomde zwarte gat.

Met moeite sta ik op en loop ik naar de badkamer. Het masker is duidelijk gevallen.

Dit is dus wie ik echt ben. Ik verricht de wudu en was mijn gezicht erna, aangezien de tranen maar niet leken te stoppen.

Even stop ik met huilen.

Maar wanneer ik begin met bidden, komt alles los, zoals het nog nooit is geweest.

"Ya allah, u weet als enige hoeveel ik lijd. U bent de enige die bij me blijft wanneer iedereen weg is." Een luide snik volgt er meteen.

Na verschillende smeekbedes sta ik op en ruim ik het gebedskleed op.

Na een tijdje zit ik in de keuken. Het is zo stil. Alleen, alleen op deze dunya.

Na een tijdje gedacht te hebben besluit ik mijn lievelingseten te maken.
De jaren dat mijn wereld echt in elkaar stortte, was het koken en bakken echt een uitlaatklep. Je concentreert je op wat je doet. En vergeet zo de dingen om je heen.

Ik trek snel wat aan en loop de deur uit. Met mijn handen in mijn zakken loop ik door de straten. Overal zie ik gelukkige mensen.

Koppels, kinderen, vrienden en ga zo maar door. Of hebben zij ook ee masker op? Mijn blik gaat weer naar de grond en loop snel de supermarkt in.

Met een volle kar loop ik naar de kassa. Snel reken ik af en loop ik met 2 tassen naar buiten.

Mijn blik valt op een man. Met zijn rug naar me toegekeerd. Ik loop snel door als ik me bedenk dat ik bevroren spullen in mijn tas heb.

Als ik eindelijk thuis ben ruim ik alle spullen op en kleed ik me om.

Na anderhalf uur heb ik heel wat lekkers gemaakt. Met een omber gezicht kijk ik naar het eten. Was er maar iemand waar ik dit mee kon eten. Ik haal diep adem en schud de gedachtes van mijn hoofd.

Wanneer ik alles heb neergezet zet ik de tv aan en besluit ik iets te kijken dat me kan laten lachen.

Hard lach ik wanneer de bel gaat. Fronsend kijk ik door het deurgat.

Ik slik en deins achteruit. Samir.
Ik besluit niet open te doen.

"Yasmine, ik weet dat je er bent" hoor ik hem. Zijn stem klinkt anders.

Ik haal diep adem en open toch de deur.

Ik schrik als ik hem vermoeid naar me zie kijken. Hij ziet er echt verzwakt uit. Helemaal bleek ook. Hij glimlacht en ik zie dat hij bijna neervalt. Ik pak hem met moeite op en loop met hem naar de bank. Snel sluit ik de deur.

Even ben ik alles vergeten. Alsof er nooit iets is gebeurt.

"Gaat het?" Vraag ik zacht, maar je kon toch de bezorgdheid in mijn stem horen.

Hij knik even en kijkt me aan. "Het spijt me zo erg" ik kijk hem fronsend aan. Maar mijn blik verandert meteen wanneer ik rood bloed op zijn shirt zie.

Meteen loop ik naar hem toe en trek ik zijn vest wat omhoog, dan zijn shirt.

"S-samir" even sta ik versteld. "We moeten naar het ziekenhuis!" In paniek kijk ik naar de wond en pak snel een doek. Ik wikkel het om zijn middel en druk er op om het bloed te stoppen.

Snel schud hij zijn hoofd. "Nee, niet naar het ziekenhuis"
Verbaasd kijk ik hem aan. "Wil je dan doodbloeden!"
Hij schud zijn hoofd. "Geen ziekenhuis, anders kom je ook in grote problemen" hij hoest even. Zijn ogen vallen dicht. In paniek sla ik op zijn wangen. "Samir! Open je ogen!"

"Samir! Blijf bij me!" Schreeuw ik en check snel zijn pols. "Alsjeblieft"
Zeg ik wat zachter. Zijn hartslag is nog goed. Kom in actie Yasmine. Je weet wat je moet doen.

Snel ren ik naar boven en haal ik een EHBO doos en wat andere spullen. Ik spuit wat morfine in hem voor de pijn en desinfecteer de wond. Snel check ik weer zijn hartslag en haal opgelucht adem als die hetzelfde is gebleven.

Ik haal diep adem en steek het hete naald in zijn wond. Je doet hem geen pijn, je red hem. Spreek ik mezelf toe en al snel is de wond dichtgenaaid. Ik check weer zijn hartslag en schrik als ik die niet voel.

Shit nee!

"Samir!" Roep ik en sla op zijn wangen. Geen pols.

Ik haal diep adem en knip zijn shirt uit. Ik begin met reanimeren.

Ik voel elke minuut aan zijn pols. En haal opgelucht adem als die weer terug is. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en pak een apparaat waar je zijn bloeddruk en hartslag op kan zien. Ik installeer het en maak het bloed schoon. Gelukkig zie ik dat zijn gezicht al is opgeklaard.

Hoopvol kijk ik hem aan al hij zijn ogen opent. Even grijp hij naar zijn wond. "Kom, naar boven" zeg ik zacht. Hij knikt even verdwaasd en ik ondersteun hem naar boven.

Snel geef ik hem wat kleding die ik van de mannenafdeling had gehaald en ondersteun ik hem naar de douche. "Hier, fris je op. Doe dit op je middel om je wond niet te raken, voorzichtig alsjeblieft en roep me als er iets is" zeg ik zacht en help hem de douche is.
Hij sluit de deur en ik loop naar beneden om alles op te ruimen.

Er is gelukkig nog wat eten en hoef ik dus niks te maken.
Ik ruim al het bloed op en leg de spullen in een kast.

Als ik de woonkamer heb opgefrist loop ik naar boven en haal opgelucht adem als ik hem hoor.

Net wanneer ik me wil omdraaien opent hij de deur en kijkt me aan. Hij heeft gelukkig zijn kleren aan. "Kom, naar beneden" ik reik mijn hand naar hem uit en ondersteun hem weer naar de woonkamer. Ik ga hierna zoveel spierpijn krijgen.

Hij zet zich neer op de bank en ik loop naar de keuken om wat eten te pakken. Ik heb het net opgewarmd dus het is helemaal perfect.

Ik pak ook wat drinken en leg het op de tafel voor hem neer.

"Heb jij dit allemaal gemaakt?" Hoor ik hem schor zeggen.

Ik knik en glimlach kleintjes. "Wat is er gebeurd" vraagt hij dan.

"Je kwam gewond binnen en ik had je wond gehecht, maar toen was hartslag er ineens niet meer en toen-" ik ben even stil en hou mijn tranen in. "Ik dacht dat ik je kwijt zou raken, samir" zeg ik zacht en kijk naar mij handen.

Hij reikt zijn armen naar mij en trekt me in een zachte knuffel. "Het spijt me, voor alles" zegt hij zacht in mijn oor. "Dankjewel, voor alles. Ik verdien jou niet" zegt hij weer en houdt me strakker vast.

Ik neem weer afstand en veeg een traan weg.

Ik pak wat dekens en zet de tv aan. Ik heb ergens gezien dat zijn favoriete voetbalclub zou spelen. Dus zap ik naar de wedstrijd.

Met open mond kijkt hij me aan. "H-hoe weet je dit?" Vraagt hij ongelovig. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet niet, het kwam gewoon in me op" zeg ik en kijk hem aan. "Yasmine, krijg je je geheugen terug?" Hij kijkt me hoopvol aan. Ik begin het ook te beseffen en kijk hem verbaasd aan. "Ik denk-" ik word onderbroken door zijn lippen op de mijne.

Ineens krijg ik alles weer voor me. Alles, ik herinner alles weer.

Ik onderbreek de kus en kijk hem aan. "Ik herinner me alles weer, samir" met tranen in mijn ogen knuffel ik hem weer. "Eindelijk" hoor ik hem opgelucht fluisteren.

I will choose you, even when you maken me mad.
My love for you won't fade simply because we are angry.

I will choose you. I will choose you. And keep choosing you, every single day.