Dark love

20

Pov Yasmine:

"Je zorgt maar dat het gefikst wordt" hoor ik Younes boos zeggen voor hij ophangt.

Tegen wie zou hij het hebben?
Nu ik er zo over nadenk, weet ik eigenlijk bijna niks over wat hij allemaal in zijn leven doet.

Ik schud de gedachtes van me af en sta op van het bed.

"Heb ik je wakker gemaakt?" hoor ik hem op een zachte toon.

Ik draai me om en neem hem in me op.
Hij is al aangekleed en al. Waarschijnlijk naar werk.

Ik haal mijn schouders op, "was eigenlijk al een soort van wakker" breng ik uit en loop naar de badkamer.

Wanneer ik de deur opslot wil doen, wordt het van de andere kant tegengehouden.

Ik deins naar achteren en krijg de hoofd van Younes te zien.

Hij sluit de deur achter zich en kijkt me aan. "Wat is er" zegt hij, meer dwingend dan bezorgd.

Ik zucht en kijk hem verveeld aan.
"Niks, je kan gaan naar waar je wilde" zeg ik en kijk hem afwachtend aan.

"Ik blijf vandaag thuis, ze kunnen zichzelf wel redden" zegt hij en neemt en stap mijn richting op.

Bijna wil ik vragen wie 'ze' is, maar ik weet dat hij dit expres doet.

Hij wilt kijken of het me boeit. Hij weet denk ik al dat mijn geheugen terug is, maar wat hij zeker niet weet is dat het al eerder terug was dan hij denkt.

"Oke, kun je nu even weggaan? Ik wil namelijk douchen als je het niet erg vindt" breng ik er ietwat geïrriteerd uit.

"Als ik wil, blijf ik hier" brengt hij amuserend uit. Gefrustreerd vorm ik mijn handen tot vuisten.

"Dan ga ik weg" zeg ik enkel en loop boos de badkamer uit. Kam me niet eens normaal opfrissen.

Flikker.

Even later loopt hij de badkamer uit en loopt hij zonder me aan te kijken naar de woonkamer.

Snel pak ik mijn kans en ren ik naar de badkamer met mijn spullen.
Dit keer doe ik de deur gelijk op slot. Geleerd van mijn fout.

Wanneer ik klaar ben open ik de deur en hou schrikkend de handdoek vast als ik hem op het bed zie zitten.

Ik haal diep adem en kijk hem boos aan.
"Waarom laat jij me altijd schrikken?" Geen reactie.

"Nooit van privacy gehoord zeker" zeg ik boos en loop naar de kast om er iets uit te trekken. Met een knal schuif ik de kast dicht.

"Ongemanierde kwal" mompel ik en loop weer terug.

Dat had ik eigenlijk beter niet nu moeten zeggen, want hij houdt me weer tegen.

"Kun je me loslaten?" Zeg ik geïrriteerd en hou mijn handdoek strakker vast. Meteen krijg ik een flashback van wat hij die avond probeerde te doen. Een rilling kruipt over mijn rug en meteen neem ik een stap naar achter.

Hij begint ineens te lachen en verbaasd kijk ik in zijn ogen.
Ze zijn rood, en zijn lach raakt de emotie in zijn ogen niet.

"Heb je gedronken?" Breng ik er zacht uit.
"Je gaat spijt krijgen van wat je hebt gedaan" fluistert hij en kijkt me aan met een grijns die me kippenvel geeft.

Ik ruk mijn arm los en snel de badkamer in.
Meteen doe ik die weer op slot.

Wanneer ik ben aangekleed durf ik de badkamer niet uit.
Hij heeft gedronken. Wie weet wat voor geks hij zal doen?

Maar ik kan hier ook niet voor eeuwig blijven.
Ik haal diep adem en loop met kleine passen loop ik naar de deur.

Wanneer ik die open zie ik tot mijn verbazing niemand in de kamer.
Zou hij weg zijn gegaan?

Ik schud de angst van me af en loop de kamer uit.
Op mijn hoede blijf ik om me heen kijken.

Een flashback van die ene dag toen hem had neergestoken komt ineens bij me binnen.

Die dag was eng, maar toch was ik blij. Ik wist niet dat ik het in me had.

Als ik het hele huis heb doorgelopen kom ik tot de conclusie dat hij er niet is. Gelukkig.

Aangezien hier niet veel te doen valt en ik deze muren zat ben, besluit ik naar buiten te gaan.

Snel blik ik even naar een spiegel. Ik zie er niet uit, maar who cares?

Schouderophalend trek ik mijn schoenen en jas aan waarna ik de deur dichtklap.

Ik zucht even van de kou en graai even in mijn zakken. Oortjes.

Ik glimlach even en pak de telefoon die ik verborgen had. Meteen sluit ik de oortjes aan en zet mijn playlist op zn hardst.

Lopend dacht ik aan alles.
Vroeger had ik gedacht dat mijn leven er op dit moment anders eruit zou zien. Toch niet dus.

Dromen had ik zeker, maar zie hier. Bijna 20 en wat heb ik bereikt? Precies niks. Ik snap ook niet waarom ik maar steeds naar mensen zoals younes blijf luisteren. Ik moet mezelf aan het plan houden, maar het begint vermoeiend te worden.
Hoe erg ik alleen zijn ook haat, ik wil niks liever op dit moment.

Als het gezellig is, dan zou het een ander verhaal zijn. Maar hoe het nu is? Nee dan heb ik liever dat ik alleen ben.

Even blik ik op de rook die mijn mond verlaat na een diepe zucht.

Het komt goed.