Dark love

15

Pov Yasmine:

Slikkend kijk ik younes aan. Een naar gevoel nesteld zich in mijn buik en mijn hartslag versneld.

Wanneer hij voor mij komt staan kijk ik slikkend weg. Ruw grijpt hij mijn kin vast, waardoor ik hem wel moet aankijken.

Meteen hoor ik geluid naast me. "Raak haar niet aan flikker!" Roept samir boos. Meteen laat younes me los en loopt hij naar samir.

"N- nee laat hem, alsjeblieft" breng ik met een trillende stem uit.

Meteen draait hij zich naar me om. "Hem? Hem moet ik laten?" Sist hij boos en meteen daarna haalt hij uit naar samir's wond.

Een pijnkreet verlaat samir's mond. "Stop!" Schreeuw ik uit en probeer mijn tranen binnen te houden.

Mijn ingehouden tranen worden omgezet naar woede, maar laat het niet merken.

Hij loopt weer naar me toe en maakt me los. "Meekomen" zegt hij boos en trekt me ruw mee.

Achter me hoor ik samir nog roepen. Zodra ik mijn hoofd wil omdraaien trekt younes me weer terug.

Vol walging kijk ik hem aan. Met een grijns trekt hij een deur open en gooit hij me op een bank.

Meteen word ik alert en let ik op elke beweging die hij maakt.

Hij maakt mijn handen los en komt tegenover me zitten.

"Ga je nog praten of hoe zit het?" Snauw ik en kruis mijn armen over elkaar. Een klein lachje verlaat zijn mond. "Samir is niks voor jou" zegt hij en leunt achterover.

Ik laat een spottend lachje. "En dat zeg jij?"

"Je weet niet hoe hij is" zegt hij schuift wat naar voren. Gefrustreerd kijk ik hem aan en sta op.

"Ik ben dit echt zo zat! De ene zegt dit en de ander zegt weer precies hetzelfde!" Ik draai me om naar het raam en kijk naar buiten. Mijn ademhaling versnelt en snel sluit ik mijn ogen. Na een paar tellen heb ik me weer onder controle en draai ik me weer om.

Wat ik niet wist was dat hij net achter me stond, waardoor ik nu dus tegen hem aankom. Meteen houd hij me vast en probeer ik me los te rukken.

"Los. Laten" sis ik in zijn gezicht waarna hij me langzaam tegen de muur aan duwt. Zijn hoofd gaat richting mijn oor. "Dat nooit" fluistert hij kijkt me weer in mijn ogen aan.

Ik stribbel niet meer tegen en raak meteen verdwaald in zijn ogen.

"Waarom doe je zo dan" fluister ik terug.

Zijn hand gaat naast mijn hoofd en kijkt me aan.

"Soms" zegt hij en neemt een lokje haar die hij om zijn vinger bindt.
"Moet je ver gaan om de vrouw van je dromen te krijgen" vervolgt hij zijn zin.

Verdoofd kijk ik in zijn ogen en dan zie ik al onze momenten voor me.
Ik sluit me ogen en probeer er niet aan te denken. Slikkend open ik weer mijn ogen.

Dit kan niet, dit mag niet. Ik begrijp het niet meer.
Wie moet ik nu geloven? Younes? Of juist Samir? Het is alsof mijn hart voor beide klopt.

Ik begrijp mijn eigen gevoelens niet eens meer.

Zacht duw ik hem bij zijn borstkas. "Leugens" zeg ik zacht en slik de brok in mijn keel weg. Ik loop een paar stappen van hem weg en kijk hem weer aan.

"Alleen maar leugens, ik begrijp het niet meer." Ik haal even diep adem. "Elke keer dat ik denk dat het de goede kant op gaat, word mijn leven weer om de kop gezet" zeg ik zacht en tranen wellen op in mijn ogen.

Ik probeer ze weg te knipperen en ik zie hem naar me toe lopen. Ik schud mijn hoofd, waarna hij stopt met lopen.

"Stop de ruzie gewoon, laat het, laten we allemaal verder leven alsof we elkaar nog nooit gekend hebben" zeg ik en veeg een traan weg.

"Je probeert weg te rennen yasmine, je rent weg voor de waarheid. Je durft het niet onder ogen komen" hij haalt even diep adem en balt zijn vuisten. "Terwijl dit de verdomde waarheid is!" Roept hij gefrustreerd en kijkt me smekend aan.

"Ik begrijp dat het verwarrend is, echt waar, maar geef niet op yasmine, geef de hoop niet op na alles wat je hebt meegemaakt" zegt hij weer en zodra hij ziet dat ik elk moment kan uitbarsten knuffelt hij me uit het niets.

Ik probeer me nog in te houden, maar het gaat niet meer.

Mijn ziel is uitgeput. Ik ben hier gewoon klaar mee. Ik denk nergens meer anders gaan.
Wie moet ik geloven?

Wie moet ik vertrouwen?