Dark love

7

Pov Yasmine:

Langzaam open ik mijn ogen.

Een teleurstelling overspoelt me als ik hem niet meer naast me zie liggen.

Ik weet dat het echt niet kan. Maar het voelde zo goed.

Zachtjes kom ik overeind en wrijf even over mijn voorhoofd.

Hoofdpijn.

Beelden van gisteravond komen weer op en ik glimlach. De eerste keer dat iemand me hielp tijdens een paniekaanval.

Ik had ze vaak.

Te vaak naar mijn mening.

Alleen kon ik mezelf na een half uur kalmeren. Bij hem duurde het letterlijk maar 5 minuten.

Kom op Yasmine, hoofd omhoog. Je bent er al eens geweest.

Het komt allemaal goed

Ik haal diep adem en kijk uit het raam.

Ik hoor geklop en zie dan zijn hoofd in de deuropening verschijnen.

"Hey, sorry dat ik even weg was, heb even ontbijt voor je gehaald" zegt hij en laat een dienblad zien.

Ik knik en glimlach.

"Dankje" komt er schor uit.

Mijn ochtendhoofd ziet er vast niet uit, maar ja.

"Je kan ook eerst douchen als je wilt, daarna moeten we praten" zegt hij dan wat serieuzer en kijkt me doordringend aan.

Ik knik zuchtend en hij geeft me wat kleding.

Ik bloos bij het zien van het ondergoed en pak het snel aan.
Met rode wangen sta ik weer voor de spiegel.

Ik was mijn gezicht, waarna ik ook meteen mijn tanden poets.
Ik stap de douche in laat mijn tranen de vrije loop.

Wanneer ik alles heb gewassen blijf ik nog even staan en denk na over alles.

"Yasmine? Alles oké daar?" Ik glimlach bij het horen van bezorgdheid in zijn stem, maar besef dan dat hij het niet kan zien.

"Ja, ik ben klaar. Momentje" ik draai de kraan dicht en zie dan dat mijn huid een beetje rood aan is gelopen. Zuchtend droog ik me af en trek ik de kleding die hij mij heeft gegeven aan.

Wanneer ik de kamer inloop, zie ik hem op mijn bed zitten. En besef me dan dat ik nog steeds zijn naam niet weet. Zuchtend wrijf ik over mijn armen en hij lijkt mij dan pas te merken.

"Kom even zitten" verbaasd kijk ik op als ik zijn boze stem hoor.

Daar gaan we weer, yeey!

"Wat is er?" Breng ik zacht uit terwijl ik naast hem plaats neem.

"Oke kijk, ik houd je hier voor een rede" hij stopt even en gaat door zijn haar.

Ik wist wel dat hier iets achter zat, maar elke kidnapper ontvoerd iemand voor een rede toch?

Ik zucht en probeer mezelf voor te bereiden op wat er komen gaat.

"Praat dan verder.." breng ik zacht uit.

Hij kijkt me even aan waarna hij knikt.

"Zegt de naam younes je iets?" Brengt hij zacht uit.

Ik ben even stil.

Younes. Wie is dat? Zou ik hem moeten kennen?
Ik weet niet wat dit is, maar iets in mij zegt dat ik hem ken.

Ik schud mijn hoofd. Verbaasd kijk ik op als hij pijnlijk naar de grond kijkt.

"Alles oke?" Zacht wrijf ik met mijn hand over zijn arm.

Plots begint hij te lachen. Een lach die ontstond uit woede en pijn.

Ik schrik even als hij begint te schelden en hij zijn handen tot vuisten balt.

Mijn hartslag gaat omhoog en ineens zie ik dat alles wit word. Het lijkt op een... flashback? Ja! Ik herken dit.

Terwijl ik rustig adem probeer te halen verschijnt er een jongen.

Dan zie ik mezelf, hand in hand met hem.

Verbaasd kijk ik ernaar.

Plots voel ik een hand rondom mijn pols en zie ik hem weer voor mij.

Ik slik en kijk hem aan.

"W- wat was younes van mij?" Breng ik zacht uit. Ik moet weten wie die jongen was. Waarom was ik samen met hem? En waarom herinner ik me niets?

Hij zucht. "Je bent echt alles kwijt, yasmine.." hij stopt even en staat op.

"Antwoord alsjeblieft, wie was hij?" Vraag ik nogmaals.

"Samir" zegt hij enkel en kijkt me gebroken aan.

Mijn hart slaat een slag over. Is dat.. zijn naam?

"Dat is mijn naam ja.." zijn ogen vullen zich met tranen en al snel draait hij zich om.

"Zelfs een normaal gesprek met je voeren lukt niet, te pijnlijk dit"

Ik frons en loop naar hem toe.

"Hey.." ik leg mijn hand op zijn schouder en laat hem zich omdraaien naar mij.

"Samir.. gaat het wel?" Breng ik met moeite uit. Maar ergens ben ik super blij. Eindelijk zijn naam!

Hij schud zijn hoofd en snel trek ik hem in een knuffel.

Hij grijpt mijn middel vast en al snel voel ik hoe mijn schouder nat word.

Ik wil niet eens weten in wat voor pijn hij zich in verkeerd. Hij ziet er zó gebroken uit.

Zacht loop ik al knuffelend met hem naar het bed en laat hij me los. Meteen wilt hij opstaan, maar ik hou hem tegen.

Met zijn hoofd op mijn borstkas en zijn handen rondom mijn middel lig ik op het bed. Hij is in slaap gevallen.

Ik bestudeer zijn gezicht even, hij is zo cute!

Ik zucht en woel door zijn haren.

"Wat heb ik met je gedaan dat je je zo voelt?" Zeg ik zacht.

Na een half uur nagedacht te hebben voel ik mijn oogleden zwaar worden en val ik alsnel in slaap met samir in mijn gedachtes.

-

Hmm wie is Younes?