Dark love

19

Pov Yasmine:

"Ik ruim wel op" zeg ik en pak het bord van zijn handen aan.

Hij knikt en loopt de woonkamer in.

Ik moet wel actie gaan nemen, hij denkt nu nog steeds dat ik niks meer weet.

Ik moet alles wel rustig aanpakken, zodat hij niks doorheeft.
Zodra ik hem heb 'uitgeschakeld" en samir heb gesproken, neem ik afstand.

Van allebei.

Het word me teveel, en ik heb ook gemerkt dat het mijn dagelijkse leven alleen maar meer beïnvloed.

Aan de ene kant Samir, aan de andere kant Younes.

Hoe graag ik ook met samir wil zijn, wil ik echt even tijd voor me zelf.
Wie weet brengt het lot ons weer samen?

Ik zucht even.

Love is so complicated.

Snel was ik de borden en glazen af, waarna ik mijn handen afdroog.
Ik draai me om en schrik als ik hem in de deuropening zie staan.

"Stond je hier al die tijd" breng ik er verbaasd uit. Hij knikt en bestudeerd mijn gezicht.

Meteen wil ik weglopen, maar blijf nog even om te kijken wat hij wilt zeggen.

"Wat is er" zeg ik terwijl ik zogenaamd verlegen wegkijk.

"Zou ik eigenlijk aan jou moeten vragen" zegt hij en kijkt me aan met een blik die ik niet kan beschrijven.

"Wat bedoel je daarmee?" Vraag ik en leun tegen het aanrecht.

Hij plaatst zijn armen over elkaar en kijkt me aan.

"Of alles wel goed gaat, je doet namelijk een beetje kortaf" hij zet een stap mijn richting op.

"En wat de reden ook is" weer een stap.

"Ik zal er achterkomen" zegt hij op een ietwat dreigende toon en grijpt mijn kaak zachtjes vast.

Mijn ogen schieten meteen naar de zijne, maar de blik van net staat er nog steeds op.

Ik trek zachtjes mijn gezicht weg.

"Ik voel me gewoon niet goed, dit allemaal is raar en heb liever dat ik even alleen ben" uit ik en meteen kijk ik zijn kant op als ik hoor dat die laatste zin er met te veel emotie uitkwam.

Zijn gezicht komt dichterbij.
"Voor zover ik weet, haat je het om alleen te zijn" fluistert hij. Ik verstijf.

Wat weet hij allemaal nog meer?

Ik slik een brok weg en probeer van het aanrecht weg te komen.

"Nee nee, dit keer ga je niet weglopen van de waarheid" zegt hij op een amuserende toon.

Meteen draai ik me om. "Jij denkt dat dit allemaal een spelletje is he?" Ik loop weer zijn kant op en kijk wat omhoog.

"Jij weet half niet hoe ik mij voel, en het enige wat je doet is alles erger maken" ik kijk hem neutraal aan en draai me om.

Meteen voel ik een arm om mijn pols en daarna zijn stem tegen mijn oor aan.
"Bang dat je het spel verliest? Mon cherie" zegt hij waarna hij me loslaat.

Pas wanneer hij zich omdraait en wegloopt, durf ik pas de keuken uit te lopen.

-

Een spel.

Dat is precies waar mijn dagelijkse leven nu om gaat. Hij neemt een stap, en in plaats van dat ik wegduik zet ik ook een stap.

Bang ben ik niet meer. Maar wat ik wel weet is dat ik dit allemaal wat sneller moet doen.
Mezelf kennende creër ik snel gevoelens, en voordat dat gebeurt wil ik weg zijn.

Ik heb eigenlijk nog steeds geen idee hoe hij bijna alles over me weet.

Het enige wat ik wil is rust.
Maar zoals hij zei haat ik het om alleen te zijn. Ik ben al jaren alleen geweest, ik weet wel hoe ik er mee om moet gaan.

Toch wil ik niet weg voor ik zie dat ik heb gewonnen, ik wil precies weten wat zijn zwaktes zijn.

"Waar denk je aan?" Ik schrik en gooi meteen de kastdeur dicht.

"Ik schrok me dood" zeg ik en leg een hand op mijn hart.

Hij loopt naar het bed en zet zich neer, waarna hij al snel op zijn rug ligt.

Moe, dat is wat hij nu is.

Ik zucht even en blik naar de spiegel.

Nog even Yasmine, en het is voorbij.