Dark love

11

Pov Yasmine:
Ik zit rustig op bed mijn serie te kijken.
Het is een paar uur later.

Wanneer ik geklop hoor kijk ik op. "Yasmine, samir is er" hoor ik mo zeggen.

Mijn hart slaat een slag over en ik klap de laptop dicht.
Eindelijk! Zou hij me ook gemist hebben?

Ik open de deur en kijk mo aan.
"Kom, hij is beneden" zegt hij enkel en loopt de trappen af.

Ik loop snel achter hem aan en tref samir aan.

Even wil ik in zijn armen springen, maar doe het toch niet.

"Hey.." glimlach ik en kijk hem stil aan.
Hij glimlacht en trekt me tot mijn verbazing in een knuffel.

Ik knuffel hem strak terug.

"Waar was je? En waar is younes?" Vraag ik en neem wat afstand.

Hij zucht.

"Je hebt je geheugen zo te zien terug" slikkend kijkt hij de andere kant op.

Meteen begrijp ik het.

"Nee! Ik wilde alleen weten waar hij was, echt waar, al zou ik mijn geheugen terugkrijgen, ik verzeker je dat ik nooit meer voor hem zou kiezen" terwijl ik dat zeg leg ik mijn hand op zijn wang.

Weer slikt hij en kijkt me aan.

"Ik heb hem gevangen, maar het duurt niet lang voor zijn mannen hem komen redden" zeg hij zacht.

"M-moet ik hier blijven?" Met grote ogen kijk ik hem aan.

Hij schud zijn hoofd.

"Nee, je komt weer met mij mee, maar wanneer dit weer gebeurd, kom je waarschijnlijk hier terug" zegt hij en glimlacht kleintjes.

"Alles ging goed toch?" Brengt hij serieus uit.

Ik knik glimlachend.

"Mooi" hoor ik hem.

"Gaan we nu of?" Vraag ik als hij me maar aan blijft kijken.

-

"Dus, je weet nog steeds niks? Zelfs niet na younes?" Vraagt hij wanneer we in de auto zijn.

Ik zucht. Ik weet nog steeds niks, en het killt mij dat ik een deel niet meer weet.

"Nee, niks" zeg ik en kijk hem slikkend aan.

"Je moet je geheugen echt terug krijgen, dit kan zo niet langer" zegt hij en klemt zijn handen om het stuur.

"Ik denk dat het gewoon vanzelf weer terugkomt" zacht zucht ik en kijk ik uit het raam.

"Ik weet dan niet zo zeker of je het me dan vertelt" zegt hij en lacht.

Fronsend kijk ik hem aan.

"Waarom denk je dat?" Vraag ik spottend.

Weer een spotend lachje.

"Dit heeft eigenlijk helemaal geen zin, ik bescherm jou, uiteindelijk krijg je je geheugen weer terug en kan jij lekker naar younes, fuck dit man"

Het laatste zegt hij boos en hij spant zijn kaak aan.

Ik zucht even en bedek mijn gezicht met mijn handen.

Hopeloos, dat is wat dit is.

"Weetje samir, dat je dit van mij denkt, begrijp ik deels, maar ook weer niet. Als ik me geheugen weer terug krijg, weet ik nog steeds wat er daarvoor is gebeurt" geïrriteerd kijk ik hem aan als hij niet antwoord.

"Oke, dan is het dus officieel klaar, ik wil niks van jou en younes te maken hebben. Mannen zijn echt hoofdpijn" ik rol even met mijn ogen.

"Ga dan! kanker op uit deze auto! Hoer dat je bent! " met grote ogen kijk ik hem aan en geef hem een harde klap op zijn wang.

Meteen kalmeert hij en wrijft hij over zijn voorhoofd.

"Niet te geloven samir, je bent geen haar beter dan younes!" Schreeuw ik luid en in een ruk stap ik de auto uit.

Met een harde klap gooi ik de deur dicht en bedwing ik mijn tranen.

Klootzak.

Tot mijn verbazing rijdt hij niet weg. Zijn ogen vinden de mijne en even zit ik vast in zijn blik.

De deur opent zich en samir stapt uit. "Hier, je telefoon" kalm geeft hij mij die aan.

Ik gris het uit zijn handen en meteen loop ik weg.

Ik ben gelukkig niet ver van huis. In mijn hoesje vind ik mijn buskaart en zoals ik me kan herinneren was die nog vol.

Ik loop de naar dichtstbijzijnde bushalte en check even waar ik uit moet stappen. Zuchtend ga ik zitten op een bankje en kijk ik voor me uit.

Ik draai me even om en zie hem er nog steeds staan.
Wanneer hij mij ziet stapt hij zijn auto in en scheurt hij weg.

Ik rol mijn ogen en zie dan dat mijn bus er is. Snel check ik in en neem ik plaats.

Ik voel hoe de bus begint te rijden. De tranen komen weer op. Inhouden yasmine, je kan straks alle uithuilen. Je hebt het altijd al alleen gedaan, dat kun je nu ook.

Ik schud mijn hoofd en kijk uit het raam. Alweer, alweer gebroken. Ben ik ooit geheeld? Of was het gewoon geforceerd? Hield ik mijn masker zo strak op, dat zelfs ik erin begon te geloven?

Snel veeg ik een traan weg. Thuis.

Alleen.

Alleen kun je alles loslaten.