Ben Meriç Kaya. O herkesin dilinde dönüp dolanan Şizofren. Şizofren değilim kafamdakileri açıklayamıyor, dilimin ucuna getiremiyorum. İnsanlar beni anlamıyor ya da anlamak istemiyor. İnsanlara güvenmezdim insanlar da bana güvenmezdi.nAma ben her ro...
Selamm!! Sanırım artık yavaş yavaş sona geliyoruz ha? Final için kafamda belli fikirler vardı ama o fikirleri tamamen değiştirdim diyebilirim. Final artık tamamen hazır.
Spoiler- Kendinizi tekrardan geri sayıma tekrardan hazırlasanız iyi olur çünkü final geri sayımla sonlacak. Geri sayıma ise biraz daha var.
Bu bölüme etkileşim vermeniz benim için çok önemli🦋✨ Lütfen satır aralarını boş bırakmayalım, diğer türlü kimse okumuyor hissine kapılarak yazmaktan çekiniyorum. Şimdiden tesekkürlerrrr
Keyifli okumalar ~
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
49. Bölüm
"Allah'ım ne olur bu rüyaysa uyanmayayım!" İrem başını Batuhan'ın omzuna bastırdı.Batuhan ellerini İrem'in sırtından çekmeyerek geri çekildi. "Çok..kal..kalamam." Dedi dili kelimelere takılmaya devam ederek.
"Tamam! Gel. Allah'ım çıldıracağım." İrem deli gibi titreyen eliyle anahtarı evin kilit kısmına yerleştirerek çevirip hemen içeri geçmesini işaret etti. Batuhan ellerini cebine yerleştirerek içeriye geçti.
İrem'de arkasından ilerlediğinde kapıyı kapattı. Ve birbirlerinin yüzlerini ev ışığının altında daha net gördüler. İrem'in aldığı her nefes içinde sıkışıyordu.
Batuhan'ın sakalları oldukça uzamıştı. Hiç bir zaman Batuhan'ın bu ciddi görünüşüyle karşılaşmamıştı. İrem ellerini heyecandan nereye koyacağını şaşırdı. "Bir tek senin yanına geldim." İrem bunu hissederek başını sallayıp, elleriyle heyecanına yenik düşerek dudaklarının üzerini kapattı ve yutkundu.
"Sensiz..yaparım sandım" Dedi Batuhan. "Hiç gel..gelmeyecektim" İrem gözyaşını akıttı. "Ama senin...Senin kalbin durmuştu. Öyle dem.." Batuhan kendini gösterdi.
"Öyle oldu..olmuş.." Diyerek düzeltti. "Hastanede kalbimin attığını fark ettikleri anda..." Sustu. Dudaklarını yaladı. "Müdahale et...etmişler." İrem eli reflex olarak deli gibi atan kalbinin üzerine yerleştirdi.
"Ölü bilsinler istedim." Dedi ilk defa cümleyi tek nefeste kurarak.
"Neden?" Dedi İrem şaşkınlıkla. Batuhan'ın dudağının ucu kıvrıldı. "Öyle olm..olmasaydı o zaman gerçek...gerçekten ölecektim çünkü."
"Ateş..." Dedi. "Benim gücüm ona..yetmezdi." Deyip başını iki yana salladı. "Engin'e de.." Diyerek ekledi.
"Peki şimdi..Ne değişti? Ne yapacaksın?" Batuhan bu sefer gerçek bir samimiyetle gülümsedi. "Bilgisayarın var mı?" Diye sormasıyla, İrem yutkunarak baktı ve başını ciddi olup olmadığını anlamak için eğdi.
"Batu.." Dedi aklından geçeni yapmamasına umarak. "Aynı şekilde bellek...İrem..Benim kims..kimseye borcum yok...1 kişi dışında."
"Batuhan" Dedi İrem Batu'nun kolunu tutup sarsarak. "Yapma şunu! Ya öldürülmemek için saklanıyorsun sen ne olsun istiyorsun!" Batuhan sesini kalın ve oldukça kendinden emin bir tonda çıkardı. Eliyle kapıyı işaret etti.
