Ben Meriç Kaya. O herkesin dilinde dönüp dolanan Şizofren. Şizofren değilim kafamdakileri açıklayamıyor, dilimin ucuna getiremiyorum. İnsanlar beni anlamıyor ya da anlamak istemiyor. İnsanlara güvenmezdim insanlar da bana güvenmezdi.nAma ben her ro...
çok konuşmayacağım sizi hemen bölüüme Atıyorum Ama bölüme geçmeden önce Bölüme Oy Ve satır aralarını yorumlarla doldurmayı unutmayın İthaf vereceğim
Geri Sayıma Son 2 Bölüm Kaldı!!
O zaman Bölümü Yakalım mı Yakalım Yakalım
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
27. BÖLÜM
Arkadaşlarım,
Arkadaşım olduğunu sanan tüm insanlardan nefret ediyordum. En yakın arkadaşım olduğunu sanan insanlar,
Bilmelilerdi ki ben onların arkadaşı değildim.
Hiç bir zaman olmayacaktım. Bunun nedeni benim arkadaşımın olmayacağı gerçeğiydi.
Asıl gerçek, benim tek arkadaşımın İrem olduğuydu.
İrem benim bu hayatta güvenebileceğim tek insandı. Onun da bana öyleydi. İrem'in yeri bende bambaşkaydı diğer arkadaş olduğumuzu sanan sahte iki yüzlü insanlar gibi değildi.
Babam evden çıkmama bugün de izin vermediğinde, İrem'i evimize çağırıp çağıramayacağımızı sormuştum.
En azından buna izin vermişti.
İçimde olan kimseye fark ettirmediğim kırgınlık ve dışıma çıkartmadığım gerçek yüzüm, benim kırgın olduğumu belli ettirmiyordu.
İlk başta insanlara hissettiğim şüpheyi hissettiğim için kendimden nefret ediyordum. Şimdi ise; hissettiğim şüphenin gerçekliğinde arkadaşlarımdan nefret edemiyordum.
Ne yazık ki öyle bir kırgındım ki susuyordum.
Gecenin bir yarısı Meriç'i taksiye bindirdikten sonra ellerim ceplerimde evime tıpış tıpış geri dönmüş ve hiç bir şey yaşamamış gibi uyumuştum.
Bugün yeni bir gündü.
Bugün yeni iğrenç bir gündü.
Can'ın odasında deli gibi playstation oynadığını duyarken yavaşça odasının kapısını açıp içeriye girdim. Odası darmadağındı her kıyafeti bir yerlerdeydi Can ise; yatağının üzerinde gergince oturmuş elinde oyun kolu denilen saçmalık vardı.
