AVIM SENSİN

1.Bölüm:Doğum Günü Partisi

"Buradan gitmene çok üzülüyorum, biliyorsun değil mi?" diye mırıldandı Ece.

"Üzülme lütfen en kısa zamanda sen de geleceksin zaten." dedim onu teselli etmek için.

"Sana alıştığım için böyle teselli edemiyorum kendimi. Ayrıca beş ay boyunca senden uzak olmak üzüyor." dedi dudaklarını büzerek.

"Seni seviyorum Ece ve en kısa zaman da seninle görüşeceğim zaten. Bende gelirim zaten. Ama şimdi gitmem lazım çünkü uçağı kaçıracağım." dedim. "Tamamdır güzelim, seni seviyorum."

Ece ile vedalaştım. Tam kapıdan çıkacaktım ki Ece'nin sesi ile durdum.

"Mümkün olduğunca mutlu ol." Gülümseyip ona baktığımda, kumral saçımın bir kenarını sağ kulağımın arkasına sıkıştırdım ve bu evden uzaklaştım.

Havaalanına doğru yol aldım.

Veee, artık Türkiye'deyim. Teyzemi ve diğer herkesi çok özledim. Onları görmek için sabırsızlanıyorum.

Teyzemin bana gönderdiği arabaya binip eve doğru yol aldım. Onları yıllardır görmüyordum ve gerçekten özlemiştim. Yıllardır onlardan uzak kalmamım sebebi onlar olsa bile kalan son ailem olduğu için bazen özlem duyabiliyordum.

Eve yaklaşmıştım, telefonumun çalması ile arkaya döndüm ve telefonumu alırkeenn,

"Lan, Allah kahretsin."

Birisine çarptım. İnanmıyorum. İnşaallah ölmemiştir. Arabadan hızlıca indim ve kolumu tutan adamın yanına gittim.

"Ah, pardon, çok özür dilerim, bilerek olmadı." Kolunu tutam adam doğrularak bana baktı.

Deniz rengi gözleri ve kahverengi tutamları onu gerçekten yakışıklı gösteriyordu. Uzun olan boyunun bir doksan civarında bir şey olduğuna emindim. Kasları üzerine giydiği beyaz tişörtten belli oluyordu. Bu yakışıklı adam bana göre çok büyük bir yapıya sahipti.

"Arabayı daha hızlı sürüyor olsaydınız ölmüştüm." Fazla abartmıyor mu?

"Pardon, tekrardan özür dilerim."

Bana doğru baktığında "Sorun değil, ama daha dikkatli olmanızı öneririm." dedi. Aptal. Senin önermene kaldık zaten. Beni baştan aşağı süzdüğünde dudağında küçük bir gülümseme oluştu.

"İyi olduğunuza emin misiniz? Hasteneye götürebilirim sizi." diyerek ona bir teklifte bulundum.

"İyiyim. Teşekkür ederim."
"Bu arada ben Ekin, bulunduğumuz yerde çoğu kişi birbirini tanır. Belki tekrardan karşılaşırız.

"Evet, buraya en son beş yaşındayken gelmiştim. Ben de Azra. Tanıştığıma memnun oldum."

"Bende memnun oldum." Gözlerini kısıp beni inceleyen adamın amacının ne olduğunu merak ediyordum. Beni gereğinden fazla süşmüştü.

"Tekrardan özür dilerim iyi günler." diyerek arabama doğru ilerledim.

"İyi günler." diyen sesini duydum Ekin'in.

Hızlıca arabama binip eve doğru gitmeye başladım. Zaten yererince geç kalmıştım.

Eve geldiğimde, evin hizmetçisi valizlerimi getirirken bende eve doğru gidiyordum.

Salona girdiğimde Deniz, Ezgi, amcam Cihan ve teyzem oturuyordu. Ben içeri girip "Ben geldim." dedim. Teyzem ve Ezgi hemen ayağa kalkıp "Hoşgeldin" dedi, amcam gülümsüyordu ama Deniz de hiç bir tepki yoktu.

Teyzeme sarılıp "Seni çok özledim teyzem." diyerek ona sımsıkı sarıldım. Annemi ve babamı kaybettikten sonra bana sahip çıkan teyzemi çok seviyordum, benim için çok değerliydi.