platonik (ÇT)

bölüm 11

Çağan efe ak'ın anlatımıyla...

Çok mu ağırdı sözlerim?
Bakışlarımdan yalan söylediğimi anlamayacak kadar mı?

Halbuki beni hemen anlayabileceğini düşünmüştüm.

Belki sözlerimden olmasa bile bakışlarımı anlayabilecek biri var diye düşünmüştüm.

Yanılmışım o sözlerime inandı.

Berat:dalgın gibisin bu aralar hayırdır?

Dedi omzuma dokunup.

İlkilerek berata döndüm.

Çağan:birşey yok sınav stresi felan.

Berat:sınavları umursamazdın?

Çağan:sınıfte kalmak istemiyorum.

Dedim tekrar önüme dönüp.

Berat muhtemelen inanmıştı.
İyi bir yalancıydım.

Demir:nerden çıktı şimdi bu konferans?!

yağız:kiyfinizi mi bozdular demir bey?

Dedi alayla.

Demir:ne güzel oyun oynuyordum abi ya!

Dedi sürat asıp.

Bilgisayar odasındaydı ders çalışmak yerine oyun oynuyordu.

Çağan:okulda okumak dışında her şeyi yapıyorsun be demo.

Dedim alayla.

Demir:ayy götüm...sanarsın kendisi hep ders çalışıyor.

Çağan:en azından dersleri dinliyorum senin gibi sıranın altında oyun oynamıyorum.

Demir abartılı bir şekilde tek akşını kaldırdı.

Demir:yeme bizi çaça okula kız evı için geldiğini biliyoruz.

Çağan:abartma demir.

Dedim eski ciddiyetine dönüp.

Yağız: diyorum ki akşma bir bara felan mı gitsek hem ardada gelmişken-

Yağız sözünü bitiremeden demir lafa atladı.

Demir:lan! Arda nerde? Yediler mi benim güzel götlü bebeğimi.

Dedi sahte bir telaşla.

Berat göz devirip cevap verdi.

Berat:telefonunu sınıfta unutmuş gelecek.

Arda uzun zamandır yurt dışındaydı üniversitesite için buraya geri gelmişti.

Orda okuya bilirdi aslında ama burda harika,dünyanın en yakışıklısı, karizmatiği,seksisi, masumu,iyi kalplisi yani benim özlemime dayanamayıp burda okumaya karar vermişti.

Şaka bir yana Hep bizimle beraber okumak istemişti liseyi bitirince yanımıza gelmişti.

Üniversite bitikten sonra hep birlikte New York'ta yaşmayı düşünüyorduk.

Kimse olmadan,tek biz arda,yağız,Berat,demir ve en harikaları olan ben.

(Tabii canım emriniz olur~yazar)

Merdivenlerden aşağı inerken yine aklıma o geldi.

Bu aralar aklımdan hiç çıkmıyordu galiba vicdan azabı çekiyordum.

Tamam sözlerim ağırdı.
Ama yemin ederim ağlamasını istememiştim.

Belkide beni üzen tek şey ağlamasıydı.