Etraf çok soğuktu.
Yada ben üşüyordum bilmiyorum.
Soğuk zemine oturmuştum.
En dip köşede yan yana duran iki odayı en iyi görebileceğim yerdeydim.
Bacaklarımı kendime çekmiş iki kolumla kendimi sarmıştım.
Yanlız olduğumda kimsenin bana sarılmayınca yaptığım gibi.
Kimsem yoktu.
Belki bu saatten sonra kimsesizliğimi abim sahiplenecekti ama onu da kendi elerimle öldürmüştüm.
Onların bana atığı nefret dolu bakışlar vardı.
Gitmek istedim. Bakışlarından kaçmak istedim,yok olmak istedim ama en azından net bir bilgi alana kadar dayanmak zorundaydım.
Hastanenim soğum koridorundaydık.
Arda ve çağanı ameliyata almışlardı ve biz bir bilgi bekliyorduk.
Hepimiz Ardanın öldüğünü bilsekte bir umut bekliyorduk işte.
Belki bir mucize olur da yaşar diye.
Belki akan her damla kana rağmen hareket eder diye.
Doktor henüz öldü diye birşey dememişti.
Ama biz kendimizi onun öldüğüne inandırmıştık.
Ben abimin katili olduğumu kabulenmiştim.
Zeynep:Tuana.
Diye yanıma geldi.
Hiç çekinmeden yere oturdu.
Tuana:Zeynep?
Zeynep:ben özür dilerim...biliyorum yanında olmam gerekiyordu ama ne yapacağımı inan bilmiyordum.
Dedi bana karşı bir kırgınlık yoktu yüzünde.
Özür dilemesi gerek asıl kişi ben değil miydim?
Zeynep:seni savunmak istiyorum ama bunun mantıklı bir tarafı yok!
Öfkeli gibiydi ama öfkesi bana değildi.
Leya da yanıma geldi diğer tarafıma oturdu ama hiç konuşmadı.
Ülkü oturmak yerine ayakta durmuş bizi izliyordu bana kırgın olduğunu biliyordum o yüzden birşey demedim.
Tuana:o acı çekiyordu.
Dedim ülküye bakıp çünkü beni kanıtlayacak tek kişi oydu.
Beni doğrularcasına başını saladı.
Tuana:bağrıyordu,titriyordu,acı çekiyordu ve o ölecekti bunu hepimiz anlamıştık ben sadece acısız bir şekilde ölmesini istedim.
Anlımı dizime yasladım.
Hıçkırıklarımı içimde tutmaya çalışıyordum sessiz sessiz iç çekiyordum.
Ülkü:biraz daha bekleseydim onlar gelip ardayı kurtara bilirdi!
Diye öfkeyle bağırdı.
Leya:hastanedeyiz...
Diye mırıldandı.
Tuana:bana kabloların elektirikli olduğunu söyleyen sendin!
Belki ülkü orda beni durdurmasaydı abimin katili olmazdım.
Tuana:yine acı çekecekti! Yine acıyla bağıracaktı! Ben abimin acısız ölmesini istedim anlıyor musun?!
Evet onları anlayabiliyordum ama onların da biraz olsun beni anlaması gerekiyordu.
Abimi bilerek öldürmüşüm gibi davranıyorlardı ama yemin ederim isteyerek yapmadım.
Yağız:ülkü kendine gel!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
platonik (ÇT)
Science FictionYeni başladığın okulda kimsenin konuşmaya cesaret edemediği sadece okulun zorbalarıyla takıldığı çocuğu ilk gördüğün an aşık olup yılarca plotonik olarak seversen ne olur?(bu kitap tamamen kurgudan ibarettir,bir ship üzerine yazılmıştır)
