platonik (ÇT)

bölüm 17

?:şşş tamam.

Dedi ama oda benim kadar telaşlıydı.

Kolarının arasında küçücük kalmıştım.

Kafamı göğüsüne bastırdım.

?:sakin ol!

Dedi daha da çok titremeye başlamıştım.

Kolarının arasında tir tir titriyordum.

Tuana:gö-gözleri açıktı...bana bakıyordu!

Tüm vicudumda beraber sesimde titriyordu.

Hafif kafamı kaldırıp tekrar yerde yatan bedene baktım.

Tuana:hala bana bakıyor!

Dedim çığlık atarcasına.

?:sana bakmıyor!

Yalan söylüyor.

Gözleri kocaman açık bir şekilde bana bakıyordu.

Masmavi gözleri katil sensin diyordu sanki.

Senin yüzünden öldüm diyordu belkide.

Ama bana bakıyordu,beni suçluyordu gözleri.

Tuana:ben yapmadım!

Diye mırıldandım.

Tuana:benim suçum değildi.

Bana anlamsız bakışlar atıyordu.
Ne dediğimi anlamamıştı.
Buna rağmen soru sormadı.

?:sen yapmadın... biliyorum senin suçu değildi.

Dedi parmakları saçlarımın arasında gezerken.

Dudaklarımdan bir hıçkırık yükseldi.

Tuana:benim yüzümden mi öldü? Ölmesini istemezdim.

Dedim kendimi ağlamamak için zorlarken.

Durdu parmakları olduğu yerde kaldı.

Orda durmamalıydık.
Konuşmamalıydık.

Eyer ordan çıkıp direk buraya gelseydik ölmeyecekti.

Orda durmamalıydık.

Ölmesinin suçlusu bizdik.

Katili değildik ama suçluyuk.

Yardım edebilirdik.
Onu kurtarırdık.

Ama biz aptal gibi buraya niye geldiğimizi unutup orda aptalca öpüşmeye kalktık.

Sadece biraz erken gelseydik o ölmeyecekti...

Başka bir çığlık sesi geldi.
Ses ülküye aiti.

Yağız:siktir.

Dedi sadece.

Ülkü:abi...

Dedi telaşla.
Yutkundu ve arda'ya yaklaştı.

Arda hiç çekinmeden onu kolarının arasına aldı.

Leya:ölmüş mü?

Dedi titreyen sesiyle.

Yağız:sanırım.

Dedi sakin olmaya çalışarak.

Bir süre sesizce durduk orda.

Ben bir saniye bile onun kolarından ayırılmamıştım.

Ne düşünüyorlar bilmiyorum ama hepimiz aklımda olan tek şey ne yapacağımızdı.

Önümüzde bir ceset vardı.
Ve biz onun etrafında duruyorduk.

Beste:eceye haber vermeliyiz.

Dedi birden.