💜 32 💜
ဖွဲဖွဲလေးကျနေတဲ့ မိုးရေစက်လေးတွေကို အကြောင်းမဲ့ ထိုင်ငေးရင်း ဝရံတာကို မှီ၍ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေတဲ့ Jungkook...
အုံ့မှိုင်းနေတဲ့ ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်ရတာဟာ သူ့ရဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေအတွက်ပဲ ကိုယ်စား ငိုပေးနေသယောင်...
ဒီလိုပါပဲ သူ့ရဲ့ပါးပြင်ပေါ်မှာလဲ မရည်ရွယ်ဘဲ စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်စများ...
သုတ်ပစ်ဖို့လဲ သတိမရ...
ရှိုက်သံမထွက်ဘဲ ငိုရတဲ့အဖြစ်က ပိုပြီးများ ရင်နာစရာကောင်းနေသလား...
မောင့်ရင်ဘတ်တွေ အောင့်မျက်နာကျင်ရလိုက်တာ....
အိပ်မက်တွေ မကောင်းဘူး အချစ်ရယ်...
မင်းကို စိတ်မချခြင်းတွေနဲ့ နေရတာ စိတ်မသက်သာလိုက်တာ...
မင်းကို တွေ့နိိုင်ဖို့ မောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ...
ကျေးဇူးပြုပြီး မင်းရဲ့အပြုံးတွေနဲ့ မောင့်ကို လမ်းပြလှည့်ပါ....
မင်းရဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ မောင့်ကို ထွေးပွေ့လှည့်ပါ...
မင်းရဲ့ အကြင်နာတွေနဲ့ မောင့်မျက်ရည်တွေကို တိတ်စေလှည့်ပါ...
မင်းမျက်နှာလေးကို မောင်တွေ့ချင်လှပြီ...
မင်းအသံလေးကို မောင်ကြားချင်လှပြီ....
မင်း အငွေ့အသက်လေးတွေကို မောင် ငံ့လင့်လှပြီ...
ကျေးဇူးပြုပြီး မောင့်အနားကို လှမ်းလာခဲ့ပါတော့ အချစ်ရယ်....
အချိန်နာရီတွေကြာလာတာနဲ့အမျှ ဖွဲဖွဲလေး ကျဆင်းနေတဲ့ မိုးရေစက်တွေကနေ သဲသဲမည်းမည်းရွာကျနေတဲ့ မိုးရေစက်တွေအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ။
ဒါပေမယ့် ဝရံတာမှာ ရပ်နေတဲ့ သူကတော့ လှုပ်ရှားဖို့ကို သတိမရလေဟန်...
သူ့ဘဝအကြောင်းကိုသူ စဉ်းစားမိတော့ ဝရံတာဘောင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတဲ့ လက်တွေဟာ တင်းခနဲ...
