BEYAZ

Bölüm 8

TAMPON BÖLGE 5. GÜN

Eflal, Zeynep ve Meryem ortak alanda öğle yemeklerini yerken insanların gözleri üstlerindeydi. Kahvaltıda Zeynep’in sol kolunu kullanabildiğini ve günlerce uyumamışçasına olan gözaltlarının gittiğini görünce insan içine çıkma kararı almışlardı. Zeynep hiç dışarı çıkmadığı ve Meryem ihtiyaçlarını odaya getiren görevliyi içeri almadığı için söylentiler çoktan yayılmıştı. Kızlar içten içe etrafa göz atmak ve bakışlara karşılık vermek istiyordu. Ancak umurlarında değilmiş gibi davranmak ikisi içinde daha kolaydı. Bu görevi üstlenen Eflal oldu. İnsanlara üstten bakışlar atıp küçümseme konusunda özel ders almış gibiydi. Etrafındaki her insanın ufak tefek sistem ve büyü ile problemi vardı. Ne olduğunu söylemek zordu. Hala tampon bölgede ve bu binada olduklarına göre kızların aksine yaşadıkları problemler vücutlarına bile yansımayacak kadar basitti. Sadece Beyaz affetmezdi. Artık uymuyorsan hiçbir şeyi riske atmazdı.

“Bu kadar iyi olmanı beklemiyordum. Senin adına sevindim.” Eflal ağzındakini yutup Zeynep’e dönerek konuşmuştu.

“Bende beklemiyordum. Halsizliğimin yanı sıra ağrılarımda gitti. İyi hissediyorum.” Zeynep konuşurken gülümsüyordu.

Meryem hem kardeşi daha iyi olduğu için hem de gülümsediği için mutluydu. Ama yine de ortamda huysuzluk yapacak birisi varsa bu Meryem’di.

“Lütfen, bu konuşmaları odaya saklar mısınız? Kalabalık ortamdayız. Ne yeri ne de zamanı.” Meryem’in konuşmasından sonra Zeynep gözlerini devirdi. O da ablası eski huysuzluğuna geri döndüğü için mutluydu. 

“Tabi ki ablacım. Ama lütfen odaya geçtiğimizde de çok fazla birlikte zaman geçirdiğimiz için dikkat çekeceksiniz diye yakınma.”

Zeynep’in sözlerinden sonra Meryem’in sol dudağının kenarı hafifçe yukarı doğru kalktı. Kardeşi haklıydı, söylerdi.

Gün onlar için nehirde kendini akıntıya bırakmış bir balığın rahatlığındaydı. Zeynep kendini hiç olmadığı kadar iyi hissederken Meryem doğru kararları aldığını düşünüyordu. Eflal ise fikrin işe yararlılığı konusunda şoktaydı.

TAMPON BÖLGE 6. GÜN

Eflal’in odasında kagut tatlısını yerken Meryem huzurluydu. Kardeşinin iyi olmasının yanı sıra tatlı da çok iyi gelmişti.

“Tatlı için teşekkür ederiz. Beklemiyordum.” derken son lokmasını alıyordu.

Eflal Zeynep’e göz kırpıp Meryem’e döndü. “Birisi tatlıya olan düşkünlüğünden bahsetmiş olabilir.”

Meryem şaşkındı. “ Siz ne ara bu kadar şey paylaşıp iyi geçinmeye başladınız?”
Zeynep ablasının sorusunu pek düşünmeden cevapladı. “Hımm, sanırım ben sürekli acılar içinde kıvranırken Eflal’in kafamı dağıtma çabaları sırasında.” Ablasının yüzünün düştüğünü görünce pişman oldu. Konuyu değiştirmeye çalıştı. “Yolculuk için hazırlıklarını bitirdin mi?”

“Evet, her şeyi hazırladım. Birazdan araba kapının önünde olur.” Meryem’in yüzü hala düşüktü. Kardeşinin az önceki cevabından ziyade onu tampon bölgede tek başına bırakmak istemiyordu. Ama gelecekteki baş mahkeme görevlisi unvanını kaybetmediği için Beyaz’a gidip haftalık mahkemeye katılması gerekirdi. Her zaman yaptığının aksine çok düşünmemeye çalıştı. Gidecek görevini yerine getirecek ardından dönüp tekrar kardeşinin yanında olacaktı. Tampon’daki kalan zamanı bitirince de Beyaz’a birlikte geçeceklerdi.

Eflal konuşurken kendinden emindi. “Kardeşini merak etme. Sen yoksan ben buradayım. Bir şey olmamasına izin vermeyi geç sen yokken daha eğlenceli zaman geçireceğimize eminim.” Eflal’in sözü bitince Zeynep kıkırdadı. Meryem “Hey!” diye seslenip arkasındaki yastığı Eflal’e doğru fırlattı. Eflal yastığı havada yakalayıp Meryem’e geri attı.