ရှောင်ကျန့်အရှေ့ကဟင်းတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခုယူစားသည်။ပါးတွေဖောင်းကားတဲ့အထိထမင်းတွေပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး
"ယိဖေါ် ရန်နိုင်ရန်ကဟင်းထွေကချားရို့ကောင်းရယ် ဘယ်ရိုချက်တာရဲ"
"ဟားဟားစားပြီးမှပြောပါချစ်သောရယ် အဲ့လောက်အသဲယားအောင်လုပ်နေရင်ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်မိလိမ့်မယ် ချစ်သောရဲ့"
"မင်း နာ့ကိုညိုရင်တာရား နာကပါးချပ်ထဲမှာထမင်းထ်ည့ထားရို့အဲ့ရိုဖြစ်နေတာ"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ မောင်ကအချစ်ကိုမငြိငြင်ရဲပါဘူး"
ရှောင်ကျန့်မှာကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထပြီးထမင်းသီးသွားသည်။မောင်တွေအချစ်တွေဆိုတာ သူတို့အိပ်ရာပေါ်မှာသာပြောကြတဲ့စကားမို့လား။အခုကဒီလိုကြီးပြောတော့ကြက်သီးထတာပေါ့။
"အဟွတ် အဟွတ်"
"ဪဖြေးဖြေးစားလေချစ်သောရယ် အခုတော့သိးပြီမို့လား ရေသောက်လိုက်"
ရိပေါ်ကမ်းပေးတဲ့ရေသောက်ပြီးတော့
"ရိပေါ်မင်းနော် အဲ့့လိုတွေမောင်တွေအချစ်တွေပြောနေတာမဟုတ်မှ''
ရိပေါ်မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်လိုက်ပြီးမူပိုင်တစ်ခြမ်းစောင်းအပြုံးကြီးနဲ့
"အချစ်ကသိတယ်ပေါ့"
"မင်း မင်း!!"
"ဘာဖြစ်လဲ ပြောကြည့်အချစ်"
"ရိပေါ်ရယ် နောက်နေ့မှနော် ဒီနေ့တော့အချစ်ပင်ပန်းနေသေးလို့လေ"
တစ်လမ်းလုံးအိပ်ပြီးလိုက်လာတဲ့ချစ်သောကပင်ပန်းတယ် ဆိုတော့ရိပေါ်ကြိတ်ရယ်တာပေါ့။
သူ့ချစ်သောလေးကကိုယ့်ကိုကိုယ်လညိးကာကွယ်တတ်သေးတယ် ။
"ကောင်းပြီ ချစ်သောကိုကျုပ်ကညီလာခံခေါ်သွားမို့ဟာကို"
"ဟမ် "
"အခုတော့အိပ်နေခဲ့တော့နော်"
"အဲ အဲ့လိုလဲဟုတ်ဘူးလေ ငါလည်းလိုက်ကြည့်ချင်တာပေါ့ လိူက်ခဲ့မယ်နော်"
"ပင်ပန်းလို့ဆို နားနေခဲ့"
"ရားး ဝမိရိပေါ်!!!"
YOU ARE READING
ချစ်သောအတွက်ဆိုရင်
Fanfictionဒီficလေးကwattpadမှာကျွန်တော့်ပထမဆုံးficဖြစ်ပါတယ် ဝါရင့်အာသာတွေလောက်တော့ကောင်းမယ်မထင်ပါဘူး အရင်စာအုပ်မှာချရေးထားတာတွေလည်းအများကြီးပဲ ဒါပေမယ့်ဒီမှာရေးဖို့မဝံ့ရဲလို့ငြိမ်နေတာ5နှစ်ရှိပြီ အခုတော့ရေးတော့မယ်လို့
