nothing | jeongcheol ✔

[4]

Aynı sokaktaydık. Fakat şuanda durum farklıydı. Sadece o sarhoş değil, ben de sarhoştum. Ruhum sarhoştu. Ancak onun sarhoşluğu sadece fizikseldi.

Keşke sarhoş olduğunda hatırlamasaydı her detayı. Hatırlamayacağını bile bile ağlasaydım yanında. İsyan etseydim. Ancak olmayınca, olmuyordu.

Kaçıncı şişeyi bitirdiğinin farkında değildim. Hâlâ sapa sağlamdı. Ben ise birinci şişe ile aptallaşmaya başlamıştım.

Cesur olmak önemliydi. Fakat bu cesurluk, hayatın her alanında olmalıydı. Dünya'ya, kim olduğunuzu göstermeniz lazımdı.

Korkak olmak belki de hayattaki en büyük kayıptı.

Herhangi bir konuşma yoktu ortamda. Yerdeki şişelere gitti gözüm. 8... Ya da 9...
Bilmiyordum ve şuanda önemli olan bu değildi.

Yüzüne baktım, yüzüme baktı. Güldü, her zaman yaptığı gibi. Sonra ayağa kalktı, kahkaha attı. Kahkası silindi, yerini bir sessizlik doldurdu. O an görmüştüm ne yaşadığını, ne hissettiğini.

Kısa bir süre içinde tekrar güldü, tekrar sakladı kendini. Ben de ayağa kalktım, daire çizdim karanlık, boş sokakta. Çizdiğim daireyi kalınlaştırıyor, sanki dairenin içi düşüncelerim ile doluymuş da, o düşüncelerimi herkesten, her şeyden korumaya çalışıyor gibiydim.

Saklıyordum, saklanıyordum. Kimden? Bilmiyordum.
Neyden? Bilmiyordum.
Belki hayattan, belki gerçeklerden, belki de... Beni asla sevmeyeceği düşüncesinden.

Dairemi kalınlaştırmayı bıraktım. Düşüncelerimi korumaya devam etmedim.

O hâlâ ayaktaydı. Bir şey yaptığı söylenemezdi. Yanına gittim, tam önünde durdum. Güldü, bağırmak istedim. Ancak yapmadım. Omuzlarına bastırdım, beraber yere oturduk.

Hava çok soğuk olmasada, soğuktu. Karşılıklı oturuyorduk.

"Seokmin'e ne oldu?"

Omuzlarını silkti. Cevabını bildiğim bir soru sormuştum.

"Sıkıldım." demişti. Mor saçlarını çektim.

"Hakettin."

Tekrar güldü. Ellerimi, mor saçlarından indirdim.

Gözlerim doluyordu. Güçsüz kalmıştım. Gözlerimin içine ifadesizce baktı. Bu olayların hepsini hatırlayacaktı. Yinede çekinmedim ondan. Ağladım. Gözlerinin içine bakarak sakince ağladım.

Hıçkırarak ağlamak istedim. Fakat korktum. Ağladığımı biliyordu ancak umursamadı. Birkaç şişe daha bitirdi.

Onu izledim, izlerken ağladım, arada yüzüne boş boş bakarak güldüm. Güldüğümde güldü. Tekrar ağlamaya başladığımda sildi gülüşünü.

O an gerçekten rahatladığımı hissettim.

O an gerçekten beni hiç umursamadığını hissettim.

***
Bu kurguda;

Jeonghan,

Seungcheol,