nothing | jeongcheol ✔

[18] {final}

Zihnim çok karışık, dostlarım. Gerçek kavramını haybettim sanırım.
Her şey bir yalandan ibaretmiş.
Ben kendime ve size yalan söyledim. Üzgünüm.

~

"Bay Cheol! Bugün nasılsınız bakalım? Her şey yolunda mı?"

Her gün yüzünü gördüğüm adam; Hansol Chwe.

Bana, o bakıyor. Durumumun kötüye gittiğini bilmesine rağmen bana iyi olduğumu söylüyor.
Ayrıca siyah saçlarıya tam bir pandaya benziyor.

Sorusuna kafamı sallamak ile yetindim. Hansol gülümseyerek masasının üzerindeki evrakları karıştırdı.

"Bay Jeonghan bugün izinli. Bu yüzden bugün seni dışarı çıkaramayacağız."

Hayal kırıklığı yaşasam da kabul etmek zorunda kaldım.

Kaç yıldır burada olduğumu bilmiyorum. Ancak bildiğim tek bir şey vardı ki; ben buraya aittim.

"Bay Seungcheol... Bugün size kısa sorular soracağım."

Kafamı hafifçe salladım ve güldüm.

"Güzel." O da güldü. Çünkü genelde sorularını cevaplamayı kabul etmezdim.

"Hiç sanki başka bir hayatı yaşıyormuş gibi hissettiniz mi?"

Kolay bir soruydu. Tereddüt etmeden cevap verdim.

"Evet, hatta siz de vardınız. Bay Jeonghan da vardı. Sanırım eski oda arkadaşım Seokmin de olmalı."

Hansol bütün dikkatini bende topladı.

"Ben de mi vardım? Nasıl biriydim, biraz bahseder misin?"

İç geçirdim. Zihnimde yaşadığım hayat, bütün acılarıyla, mutluluğuyla, pişmanlığıyla bundan daha iyiydi.

"Okuldan arkadaşımsınız. Sizinle uzun zamandır tanışıyoruz. Her zaman bir şey olsa, beni mutlu ediyorsunuz. Bay Hansol, siz iyi bir arkadaşsınız. En azından diğer doktorlar gibi yüzüme direk 'Delirerek öleceksin.' demiyorsunuz. Ben her zaman insanlardan gerçekleri duymayı tercih ederim ama sizden değil. Çünkü benim nereye gideceğimi biliyorsunuz. Çığlıklar atarak öleceğimi de... Bu yüzden bırakın, zihnimde âşık olduğum Bay Jeonghan, nefret ettiğim Seokmin, en iyi arkadaşım olan Vernon ile beraber olayım."

Bay Hansol evraklardan en sondakine geldi ve bir şeyler yazdı. Durumumu kayıt alıyordu sanırım.

"Bakın, Bay Seungcheol. Bu doğru değil. Bunu yapamam. Ben Hansol'um. Vernon değil. Bay Jeonghan bir doktor. Sizin âşık olduğunuz kişi değil. En önemlisi de, siz zihninizdeki kişi değilsiniz. Benim amacım, kendinizi bulmanız. Zihninizdeki herkesi yok edin. Kendiniz de dahil."

Ağladım. Oracıkta ağladım. Bağırdım:

"Hayır! Yok edemem. Gençliğimi kaybedemem!"

Hansol bağırmam ile yerinden kalktı. Yanıma yavaşça yaklaştı.

"Sakin olun, Bay Cheol. Her şey geçecek."

Tekrar bağırdım. Ağlamamın arkasından sesim titrek, bir o kadar da yorgun çıkıyordu.

"Geçmeyecek. Öleceğim, gençliğim ölecek. Düşüncelerim, zihnim, hayatım, karakterler ölecek. Zihnimde ki oyun bitecek."

Hansol ellerini saçlarının arasından geçirdi.

"Bay Cheol, amacımız da bu zaten."

"Ama ben bunu istemiyorum. Yalvarırım bırakın, kendi zihnimde mutlu olayım."

Hansol, kapının yanındaki düğmelere bastı.

"Bay Jihoon ve Bay Sooyoung! Acil, Bay Cheol'ü odasına götürün. Acil!"

Birkaç bağırış çağırış içinde beni alacak doktorlar geldi. Kolumdan tutup beni sürüklediler. Uyuşturdular bedenimi ama hâlâ ağladığımı hissettim.

Doğru söyleyin, bana güvendiniz mi?
Ya da anlattıklarımın hepsinin doğru olduğunu düşündünüz mü?
Detaylara dikkat ettiniz mi?

Ben büyük bir yalan söyledim. Başta ufak olan bu yalan büyüyerek çığa dönüştü.

Ama mutlu ettim sizi değil mi?
Çünkü ben mutlu oldum. Zihnimde yarattığım gençliğim ile mutlu oldum.
Gerçek olduklarına inandım.
Yaşamadığım olayları onlar ve sizler ile yaşadım.

Kayboldum, düştüm, ağladım, güldüm, nefret ettim, özgür oldum, eğlendim, eğlendik, kıskandım, kıskandık...

Keşke zihnimin içinde sonsuza kadar saklayabilsem sizi.
Ancak buraya kadarmış.
Burada bitecekmiş hikâyemiz.
Burada bitecekmiş meğer...

Benimle güldüğünüz, ağladığınız, kıskandığınız, eğlendiğiniz, üzüldüğünüz ve en önemlisi benim hissettiklerimi hissettiğiniz için minnettarım.

İnanıyorum; zihnimin en ücra köşesinden beni duyuyorsunuz.

Huzurla yat, gençliğim.