AFGITMOLFM (2019 version)

45 [ forgettable ]

Singkit, maputi, matangkad, at may nunal sa left side ng dibdib, at right side ng noo. Imbis na matalas na tingin, parang naging maamo ang mukha.

"Bakit ka tumititig sa akin?" tanong niya.

Bakit parang nag-iba siya?

"G-Galit ka pa rin ba?" tanong ko.

Naningkit ang mga mata niya na parang inoobserbahan ako. Parang kinikilatis niya ang kabuuan ko, tapos yong kamay na hindi hawak ang isang canvas, pinangkamot niya sa batok niya.

"Sorry pero, sino ho kayo?"

Ano raw? Sino ako?

Napatingin ako sa leeg niya at parang gusto kong maiyak dahil wala siyang suot na kwintas. Hindi rin niya suot ang singsing sa daliri niya. Sana hindi ko na lang binalik sa kanya yong singsing. Sana maipapakita ko pa sa kanya yon para palatandaan sa aming dalawa . . .

"K-Kinalimutan mo na ba talaga ako?" rinig na rinig ang pagmamakaawa sa boses ko. "Ako 'to, Art. Si Ianne."

"I-Ianne?"

Parang napapikit siya nang banggitin ang pangalan ko. Parang nasaktan siya sa pagsabi lang ng pangalan ko. Bakit? Anong meron? Ganito ba talaga siya kagalit sa akin at parang allergic na siya sa akin?

"Uh, sorry, miss. Wala kasi akong maalala."

"A-Art anong—?"

Nagbukas ang gate at tumambad sa amin ang isang babae na siguro ay nasa edad forty na. "Oh Art, nandito ka na pala," sabi ng babae. Natigil siya nang makitang tinitingnan ako ni Art. "Yes ho, anong kailangan nila?"

Sino siya?

"S-Si Art po . . ."

Tiningnan ako ng babae at napangiti. "Si Art?"

"Teka, Tsang, medyo sumasakit ang ulo ko," sabi ni Art. Tumingin pa muna siya sa akin at pumasok sa loob ng ampunan habang kausap ko ang babaeng tinawag niyang 'Tsang'.

"Si Art po ba 'yun?"

Napangiti si Tsang sa akin at hinawakan ako sa balikat. Pinapasok niya ako sa loob at ang una kong napansin ay lumaki ang playground sa harap. May mga pamilyar na bata akong napansin na patakbo-takbo pero ang daming bagong mukha.

"Kaano-ano mo si Art?" tanong sa akin ni Tsang habang naglalakad.

Kaano-ano ko si Art? Kaano-ano ko nga ba siya? Boyfriend? Ex? Taong minahal at sinaktan ko?

"Kaibigan po, k-kaklase ko po siya nung high school."

"Kay gandang kaibigan ni Art," nakangiti niyang sabi. "Nakakapanghinayang dahil mukhang hindi ka niya naaalala."

Natigil ako sa paglalakad sa narinig ko. "Hindi po naaalala?"

Naupo kami sa sofa sa loob ng bahay at hinarap ako ni Tsang. Nag-utos siya sa isang volunteer na magbigay ng tubig kahit tumanggi ako. Ngumiti siya sa akin habang kinukwento niya ang mga bagay na nagpagulo lalo sa utak ko.

"Amnesia, iha. May tawag nga sa amnesia niya. . . retomade, gatorade, retrogade. Malapit sa mga salitang iyon. Nawala kasi siya mga dalawang taon na rin ang nakalipas," sabi niya. "Akala namin ay nagbibiro lang siya noong nawala siya, noong una kasi ay sabi lang niya'y magpapahangin lang siya sa kung saan, hanggang sa hindi na namin siya ma-contact."

Ito ba yong panahong pabalik-balik din ako rito? At sinasabi nila sa aking hindi pa siya bumabalik?

"Ano pong . . . anong . . .?"