ADI MUCİZE OLSUN

~26.Bölüm~

Umut, Can'ı çekiştirip gitti. Ne bekliyordum ki zaten! Yine benden kaçıyordu işte. Yüzümü görmeye dahi tahammülü yoktu belki de.

Ben de çok durmadım zaten. Umut gittiğinde tir tir titrediğimi fark ettim. Soğukta çok durmuş olmalıydım. Çok üşüyordum. O an Umut'un gelip sarılmasını ve ısıtmasını hayal ettim ama adı üstünde işte! Sadece hayal...

Ellerimi cebime koyduğumda sağ elime telefonum değdi. Çıkarıp açtım öylesine bakmak için. Sonra bir mesaj geldiğini fark ettim. Umut'tandı!

Sakin ol kalbim, sakin!

"Delirdin mi sen! Donacaksın orada. Hemen iniyorsun."

Demişti. Yarım ağız gülümsedim. Bu gülümseme sadece acı bir gülümsemeydi. Umut beye de bakın! Kendisinden kaçtığı karısını düşünürmüş!

Mesaj atmasını hiç beklemiyordum.

Ben telefona öyle dalgın dalgın bakarken birden ekran değişti ve Umut arıyor... yazısı çıktı. İlk çok heyecanlansam da hemen açtım. Hem soğuktan hem de heyecandan titremeyi engelleyemiyordum. Doğrusu aramasını da hiç beklemiyordum.

"Efendim?"dedim sessizce.

"İndin mi oradan?" Sesi çok soğuktu. Bu kalbimi incitmişti. Ağlamak istiyordum.

"Hayır..."dedim ağlamamaya çalışarak. Sıkıntıyla bir nefes verdi.

"Derdin ne senin! Beni cezalandırmaya mı çalışıyorsun!"

Cevap veremedim. Seni özledim, üzerimde bir sürü yük var diyemedim.

"Ben oraya gelmek istemiyorum. O yüzden sen oradan ayrılıyorsun. Hemen!"

"Bir şey olmaz, merak etme. Sadece hava almak istedim."diye geçiştirmeye çalıştım. Daha fazla konuşacak gücüm yoktu.

Tekrar sıkıntılı bir nefes verdi.

"Mucize beni sinirlendiriyorsun!"

"Neden..."

Cevap vermedi.

"Neden benim için endişeleniyorsun ki?"

"Hasta olacaksın."dedi sadece.

"Peki ya kalbim?"

"Ne?"dedi şaşırarak.

"Hasta olan kalbim ne olacak Umut? Onu kimse düşünmüyor." Artık onu sevdiğimi bildiğine göre böyle konuşmamda bir sorun yoktu.

Yine cevap vermedi. Sadece nefes alış verişleri geliyordu kulağıma.

Sonra telefonu yüzüme kapattı. Ben de daha fazla dayanamadım ve ağlamaya başladım. Canım çok yanıyordu. Buna rağmen soğuk hava dondurmuyordu, iyi geliyordu. İçim bir yangına verilmiş gibiydi.

Bir beş dakika ağlayıp sakinleşmeye çalıştıktan sonra aniden kolumdan çeken bir elle neye uğradığımı şaşırdım.

Umut'tu bu. Buraya gelmesini ise hiç mi hiç beklemiyordum. O yüzden ekstra bir şaşkındım.

"Ne yaptığını sanıyorsun sen? Bilerek mi yapıyorsun tüm bunları! Sırf ben kötü hissedeyim diye mi?"

Çok öfkeliydi. Kızarmış gözlerimle öfke dolu gözlerine bakamadım.

"Yürü gidiyoruz!"diye çekiştirdi kolumdan.

"Gelmek istemiyorum..."diye yerimde durup kolumu çektim. İlk şaşkın şaşkın baksa da öfkesi artmaya devam etti.

"Zorla ya da güzellikle! Benimle geliyorsun!"dedi ve refleksle elime uzandı. Eli sıcacıktı. Benimse sabahtandır soğukta durduğum için ellerim çok soğuktu. O da bunu anlamış olmalı ki yerinde durup elime dokundu.