Written

We Are Still

Dumadagundong, hind magkamayaw na hiyaw,

Gusto ko ng sumigaw,

Ngunit hindi man lang makagalaw,

Ng magsimula ang tugog at bigla mo akong isayaw.

-Nikka-

Mabilis pa sa isang minuto eh nasa labas na kami ng club. I don't know kung paano but all I know is that He has his own way...well dati pa man. Hindi niya pa rin ako binibitawan at sa bawat hakbang na ginagawa namin palayo ng club ay ang mas lalo pang pagbilis ng pihit ng aking dibdib.

Where exactly are we going? Nagtaka ako ng nasa harap na kami ngayon ng isang red mustang. Wait? Nasaan na yung chevrolet? Agad niya akong binitawan at saka humarap sa akin. Pilit akong tumingin sa mga matang matagal-tagal ko ring hindi natitigan. "Niks, why?" It was like an echo inside my head. Yung tanong niyang sobrang simple lang pero alam kung sobrang dami niyang gustong malaman.

Nanatili akong tahimik dahil hindi ko alam kong saan magsisimula. I need to cut this off baka nga by this time matapos na ang lahat. We will both move on or baka ako na lang ang hindi pa nakakamove on?

"I'm sorry" sa dami ng gusto kung sabihin ay yan lang ang tanging namutawi sa aking labi. 

"Damn! yan lang ba talaga ang sasabihin mo sa akin? Its been one year Niks..No communication, no hi or hello...matapos ng araw na yon, you we're gone as if you did not even exist. No trace..just nothing tapos sorry lang ang matatanggap ko from you? Come on.. there must be reason Niks..there could be a reason why you did leave me, right?" hindi ko alam kung maawa ba ako or tatakbo nalang. Ang hirap palang aminin na naging duwag ako.

"I was afraid--" "Afraid of what Nikka?" nagtataka niyang sabi.

"That day..the bullet was intende for me, alam mo yan. Kung hindi dahil sa akin probably--" Again he cut me off "Bullshit! You did leave me dahil doon? Ang babaw naman Nikka--" "Mabababaw? you don't know how scared I was seeing you lying in that emegency bed with full of bloods..Ni hindi ko alam ang gagawin ko na baka what if, what if hindi ka masagip?" I was now crying remembering everything during that day. Yung takot, yung galit..yung pagsisisi.

Akala ko may sasabihin pa siya pero tiningnan niya lang ako sabay angat ng kamay at pahid sa mga luhang nag-uunahan na mahulog. "Shhh..I'm sorry for letting you remember it again." umiling lang ako. No this isn't right..hindi ito yung inaasahan ko. "Kaya nga tama lang na lumayo ako ang being here with you right now is very dangerous Makki, maari mo itong ikapahamak. What happened before should not happen again. Okay? Let's just pretend that hindi nangyari yung ganon. Forget everything about me, forget that at least kait isang beses there was actually us.. Wag mo--" napatigil ako sa paulit-ulit na pag-iling niya.

Eto na yung kinatatakutan ko na kahit after nung mga nangyari, na kahit after nung mga ginawa ko ay patatawarin niya lang ako ng ganito kadali. Why? Hindi ko deserve ito Makki. Hndi pwedeng masayang lang yung one year na pagpapakalayo ko to make sure you're safe.

"No, no. Now that you're here again I will make sure hindi ka naulit mawawala sa buhay ko. Nikka, pls. one year yung tiniis ko..one year akong nagulila, one year akong nagmukhang tanga pabalik-balik ng France to find you. I can't bear to be in that situation again. Pls.." pagmamakaawa niyang sabi sa akin and by this time His already crying.

Bakit ba ganito nalang palagi ang scene naming dalawa. Di ba pwedeng walang iyakan or baka pwedeng umiyak naman kami dahil sa kasiyahan?

"I'm sorry Makki but nakamove-on na ako, you see that guy kanina? He is Luke..my boyfriend" sinabi ko ito para kamuhian niya ako pero tumawa lang siya.

"Hah! Hindi ka pa rin marunong magsinungaling Nikka, klarong-klaro ko parin" pagkatapos niya itong sabihin ay inabot niya ang kamay ko at saka sinabing "Boyfriend mo man yun o hindi..I don't really care...kukunin ko pa rin yung akin. Kahit si kamatayan pa yung harapin ko. I can die for this love..kaya kung tumaya Nikka, ikaw? hanggang kailan ka ba magiging takot? Hanggang kailan ka ba magtatago? It doesn't mean na hindi mo ako kasama ay okay na." sincere..alam kong sincere yung pagkasabi niya. At ngayon ako mas nakakaramdam ng takot.

Bigla naman akong nagtaka ng ibinaling ni Makki ang tingin niya sa may bandang likuran ko. Nakakunot ang kanyang noo at mukhang naiinis. "He's not even handsome.tss" may binubulong-bulong pa siyang hindi ko alam kung ano. "May problema ba?" He wasn't able to answer my question kasi ang tinig ng mismong nasa aking likuran ang nagpaklaro ng lahat.

"Nikka, we have to go. Troy was calling me kanina pa" sabi niya ng makarating sa kinaroroonan namin ni Makki.  Mabilis talaga si Luke kaya kampante si Kuya pag siya ang kasama ko.

"Aalis na kami Makki, it's nice seeing you again. I hope this will be the last time." napakunot ang kanyang noo. I know.. pero hindi ko lang talaga kayang kalimutan ang nangyari before at ang pwedeng mangyari ulit pag nagkataon.

"This will never be the last time...Niks, Alam mo yan. I've told you kanina, kaya kong gawin ang lahat" pagpapaliwanag niya.

"Makki--" magmamakaawa pa sana ako but Luke cut me off. "Stop it man, magpakalalaki ka naman. Wag mong ipilit ang sarili mo sa taong ayaw na sayo." kumunot ang noo ni Makki kasunod nun ay ang ngiting hindi ko maexplain. It was like a threatening smile.

"Wala kang alam sa kaya kong gawin, hindi mo alam kung ano ang mga pinagdaanan ko. And for you to say magpakalalaki ako? Actually man I'm doing it right now. At I will do it all over again. " nanghahamon niyang sabi.

"Tara na Luke, baka may makakakita pa sa atin dito." sabay hila ko sa kamay ni Lucas papunta sa kinaroroonan ng sasakyan namin. " naglalakad na kami ng magsalita si Makki ulit na naging dahilan ng biglaang pagbitaw ko sa kamay ni Lucas. Arggh! This man talaga.

"Tss. Be man naman bro, Nandito lang yung boyfriend oh tapos kung makahaw ka sa kamay parang ayaw mo ng bitawan ah." medyo pasigaw at inis niyang sabi. 

Agad akong lumingon pabalik sa kinaroroonan niya. And now He is smiling widely. Seryoso ba siya?

"Makki, pwede ba tumigil ka na? I was a bit frustrated kasi ayaw pa rin talaga niyang tumigil. 

"Sorry babe, I'm just carried away. Just please no holding hands. It kills me here slowly." sabay wink at pumasok na sa sasakyan. Napanganga lang ako at saka nagpatuloy na sa paglalakad. I look at Lucas and I know..gosh I can sense He's hurt. Bwesit! but what's funny was kinilig ako. I'm still there, We are really still there..yung feeling pala kahit ilang beses mo nalang ibaon..hinding-hindi mo maitatago pagnandiyan na yung tao. Gosh! this is wrong but why does it feels right. Bakit ang saya ko?