Written

Is this the End?

I have nothing to say aside from I hope this is the end.

Mabigat ang aking pakiramdam ng makita ko ang nag-aalalang si Makki sa aking harapan.

I almost breakdown ng nakita kong humakbang siya kaya naman mas diniin pa ni kuya ang baril sa gilid ng aking ulo.

"Sige!subukan mong lumapit at ipuputok ko ito. Alam mo ba dahil sayo nagkagulo ang lahat. I've already told you before Makki,stay away from my sister! Pero anong ginawa mo?lumapit ka pa rin? Now if something happen sa kanya,kasalanan mo lahat!" galit na galit na sigaw ni kuya.

"Troy,nagmamakaawa ako. Wag mong itutuloy yang plano mo. Pare, ibaba mo yang baril. Magiging maayos rin ang lahat. Wala ka sa matinong pag-iisip. Nakikita mo ba?natatakot na si Nikka. Pare naman,baka pwede natin itong pag-usapan?" my heart almost jump ng biglang itinutok ni kuya ang baril sa kanila.

"Kuya pls.." it was almost a whisper, i don't think if he heard me. Wala akong lakas para sumigaw. My wound still keeps on bleeding. Parang anumang oras ay mahihimatay na ako.

Dahan-dahan si kuyang umatras at siyempre kasama rin ako. Pag-aalala ang nakaplastar sa mukha ni Makki. Siguro may halo ring takot.

When you're at the edge of dying,everything just flash back like a time machine. Yung unang birthday mo,yung unang pasok mo sa skwela. Yung unang heartbreak. Yung araw na nawala sila mama at papa. Yung tawanan,iyakan mo kasama ang kaibigan mo. Yung mga regrets and yung pinakamasasayang segundo ng buhay mo. Hoping you can turn back times at nagawa mo sana yung mga bagay na gusto mong gawin.

Nasa may kusina na kami. Nakasunod pa rin sila Makki sa amin. Kuya is still holding the gun aiming to them. Habang ako naman ay ramdam pa rin ang kirot ng aking sugat sa bawat pagkilos namin.

Ramdam ko ang malakas na tibok ng puso ni Kuya sa aking likuran. Nakakatawa kasi akala ko hindi na siya makakaramdam ng takot but by this time he is definitely afraid of what might happen.

I was still going into flashback ng isang nakakarinding pagsabog ng baril ang narinig ko. I did not take away my eyes at Makki checking kung may tama ba siya. Ni wala na akong paki kung may tama man ako. All I want is for him to be safe.

Pero hindi kay kuya nanggaling ang baril. Naestatuwa ako ng biglang bumagsak si kuya sa sahig. Holding his shoulder na puno na ng dugo. Tiningnan ko lang siya at maya-maya napatingin ako sa kamay na ngayon ay nakahawak na sa aking kanang palapulsuhan.

Everything was like a slow motion. Ang paglapit ng mga pulis, ang pagngiti ni Makki. Saying things are going to be okay now. Ang paghalik niya sa aking sentido at ang dahan-dahang pagyakap niya sa akin.

Is this really the end? Humiwalay ako sa pagkakayakap ni Makki. Tiningnan ko ang duguan kong kapatid na ngayon ay nilalagyan na ng pusas.

I don't know but at some point I feel responsible sa mga nangyari.
We went outside at isinakay na kami sa magka-ibang ambulance. I smile at Makki ng nginitian niya ako.

"Si Lucas.." mahinang banggit ko sa pangalan ni Luke. Nang maalalang wala na siya.

"We already had him. No need to worry na. Okay?" Magpahinga ka nalang muna." Tumango lang ako sa sinabi niya.

Agad akong nangamba ng ang namataan ko ay puro puting ceiling. I'm sure that this time this is not my room. Dahan-dahan akong bumangon kalakip ang sakit na nanggagaling sa aking paa. Inilibot ko ang aking paningin upang hanapin ang taong kasama ko pa kanina. But, for some reasons I cannot find him. Napatigil ako saglit at napaisip was it all just a dream? Is this Paris? 

Mabilis na nagunahan ang mga luhang parang kanina pa pilit lumalabas. Hindi ko alam kong anong dapat kong isipin sa situwasiyong ito. I'm at the edge of the feeing of dying again for the third time ng biglang bumukas ang pinto. Mabilis na napatakbo ang taong pumasok galing rito.