Written

True Color

Masakit mang aminin
Hindi ko man kayang tanggapin
Manatili mang lihim
Pero ito ang katotohanang di ko kayang kimkimin

-Nikka-

Halos patayin na ako sa sobrang lakas ng kabog ng aking dibdib. Namumutla na rin ang kamay ko sa sobrang kapit sa grills nb aking bintana. Hindi ko na namalayang wala na pala ang lalaikng kanina ko pa pinagmamasdan sa labas. Nakapasok na siya sa bahay kanina pa pero ako nanatili pa rin nakatayo sa harap ng bintana at pinagmamasdang mabuti ang van.

Nagbabakasakaling muli itong bumukas at lumabas si Lucke mula sa loob. Ilang beses ko na ring nakagat ang labi ko hanggang sa dumugo ito at napag-isipan kong tumigil na. Lahat ng nangyari ay totoo. Patay na si Luke at ang mas lalo pang nagpasakit sa katotohanang ito ay ang pumatay sa kanya ay ang tinuring niyang matalik na kaibigan, ang aking kuya.

Napaigting ako sa aking kinatatahuan ng marinig ko ang pagtanggal ng lock sa labas ng aking pinto. Kasunod nun ay mga hakbang papunta sa may side table ng aking kama.

Ang dami kong tanong pero takot akong lumingon. Takot akong makaharap siya at maamin ko sa sarili kong pinagkatiwalaan ko siya ng ilang taon. Pero wala akong magawa kundi lingunin din siya ng bigla siyang magsalita.

"Kumain ka muna Nikka, niluto ko yung paborito mong ulam". Nakangiti niyang sabi na animo'y parang walang nangyari. Mas lalo lang tuloy sumiklab ang galit ko paano niya nakukuhang ngumiti matapos gawin iyon? Paano?!

Sa halip na patuloy kong tanungin ang aking sarili sa mga nangyayari ba't di ko nalang kunin mismo sa kanya ang sagot?

"How can you smile after killing Him?!" Sabay turo ko sa labas ng bintana. Ni kahit minsan hindi nawala ang respeto ko sa kanya. I trusted Him my life after Mom and Dad died without me knowing He might be a threat to my own safety.

"Nikka, hindi ko siya pinatay. He choses it. I never killed anyone." Sagot niya sa akin pero parang sinasabi niya rin ito sa kanyang sarili. Its as if His trying to convince himself that He did not do it.

"Kuya, or should I just call you Troy dahil parang hindi mo naman na deserve ang respect na binibigay ko sayo dati." Hindi maipinta ang mukha niya sa sinabi ko. Mabilis siyang nakalapit sa akin at saka hinawakan ako sa aking palapulsuhan. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin at kahit anong subok kong tanggal sa kamay niya ay hindi ko magawa.

"Wala kang alam kung anong nagawa ko para panatilihin kang ligtas Nikka" nanlilisik ang mata niyang sabi. Bigla akong napatulala sa sinabi niya kasabay ang pagkabuhay ng  kaba sa aking dibdib.

"Ano oang ginawa mo? May pinatay ka pa ba bukod kay Luke?" Biglang nagbago ang kanyang itsura. Binatawan niya rin ako at biglang nagsalita.

This time alam kong something is off sa kanya. The way He is telling me parang may sira siya sa kanyang ulo.

"It was just a mistake. Nakialam sila. Masasaktan ka Nikka, ilalayo ka nila sa akin. Kailangan kitang protectahan kasi Kuya mo ako. Nikka ka-kasalanan nila yun, nakialam sila. Nakialam sila kaya nangyari yun. Proprotektahan ka ni Kuya, okay.? Kasalanan nila yun!" Hindi ako makapaniwala sa aking narinig at nakita.

Sinong sila? Sino pa? Ano pang mga nagawa niya?

Kinakausap niya pa rin ang kanyang sarili trying to convince him it was not His fault dun ko mas nakitang ang nakaawang na pinto.

I need to get out, His ill. He is not on his right mind. Kailangan kong makaalis bago pa maging huli ang lahat. Bago pa siya makasakit ng ibang tao.

Habang pinagmamasdan ang patuloy niyang pakikipagtalo sa sarili ay agad ko siyang tinulak dahilan upang bumagsak siya sa sahug. Kasunod nun ang pagtakbo ko patungong pinto.

Tatlong hakbang nalang maabot ko na ang pinto. Isa, dalwa, tatlo. The heck, I did it. 'Aray, ang sakit.' Hindi pa man ako makahakbang pababa ng hagdan ay ang bumagsak na ako sa aking kinatatayuan. Feeling the pain I have never felt before. 'Shocks, I'm bleeding' sabay haplos ko sa aking kanang binti. Halos mahimatay ako ng makita ang dugo sa aking kamay. Nilingon ko ang taong dahan-dahang naglalakad ngayon sa aking likuran.

"Oh little sis, your hurt. Wag ka kasing tumakbo, nasaktan ka tuloy. Shhh, quite na stop crying, Kuya is here. Okay?" Sabay angat niya sa akin pabalik ng kwarto. "Argghh, ang sakit" tanging iyak kang ang nagawa ko matapos niya akong ilapag sa kama.

"Wag mo subukang umalis ulit kukuha lang ako ng gamot. Baka sa susunod sumemplang ako at ulo mo na yung matamaan. Hindi ako sharp shooter Nikka" mahinahon niyang sabi na akala mo walang nangyari.

'I'm dying.. andaming dugo..'

"Kagagawan mo yan sa sarili mo, it was never my intention Nikka to hurt you. Mahal na mahal kita. Tandaan mo yan." Saka na siya naglakad palayo saka rin biglang dumilim ang paligid ko.