Tragically Beautiful [Completed]

Episode-10

Zawgyi Version

အခုထက္ထိအေၾကာက္မေျပေသးပုံမရေသာ ထယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ္လည္းအလုပ္ေတြကို ႐ုံးအုပ္နဲ႕သာလႊဲထားခဲ့ၿပီး ထယ့္ကို ဟိုတယ္ဆီျပန္ေခၚလာခဲ့သည္....။

"ထယ္...ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္..."

ဟိုတယ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ ဒီဘက္လွည့္ကာေျပာဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာထယ္...။
ငိုထားတဲ့မ်က္ရည္ေလးေတြက ေျခာက္ေတာင္မေျခာက္ေသး...။
မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ႕လ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ အခုထိေၾကာက္ေနေသးမွန္း သိသာလွသည္...။

ႏွိုးလည္းမႏွိုးရက္တာနဲ႕ ကားေပၚကဆင္းကာ သူ႕ဘက္ကကားတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ခါးပတ္ႀကိဳးကိုကိုယ္တိုင္ျဖဳတ္ေပးလိုက္ကာ ကိုယ္လုံးေလးကိုကားထဲကေနေပြ႕ခ်ီထုတ္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္...။
ဟိုတယ္ခန္းဆီသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ထယ့္ကိုေပြ႕ခ်ီ‌လာတဲ့ ကိုယ့္ကိုလူေတြက ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႕....။
အားက်တဲ့အၾကည့္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မည္ထင္ပါ၏...။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚအသာေလးခ်ေပးလိုက္သည္...။
ထိုအခါမွ ခႏၶာကိုယ္ေလးကတြန႔္လာရင္း နိုးလာေလ၏...။

"ဟင္... ေမာင္ေပြ႕လာတာလား...? ႏွိုးလိုက္တာမဟုတ္ဘူး ေမာင္ကလည္း...!"

"ကိုယ့္အတြက္အပန္းမႀကီးပါဘူး...ထယ္ရဲ႕...! ဘယ္လိုေနလဲ ေၾကာက္ေနေသးလားဟင္...? ဒါမွမဟုတ္ ဘာစားခ်င္တာရွိလဲ၊ ညစာမစားရေသးဘူးမလား...? ကိုယ္ဘာမွာေပးရမလဲ...?"

ေမးတာေတြကိုျပန္မေျဖဘဲ ကိုယ့္ကိုပါးစပ္ေလးဟလ်က္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေငးၾကည့္ေနတဲ့ ထယ္...။

"ထယ္...! ဘာျဖစ္လို႔လဲ...? ကိုယ့္ကိုဘာလို႔ေငးၾကည့္ေနတာလဲ...?"

"ထယ္...? ကိုယ္...? အသုံးအႏႈန္းေတြကထူးဆန္းေနသလိုပဲ...၊ ေမာင္... ေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္..."

ကိုယ့္နဖူးေပၚဖတ္ခနဲ ေရာက္လာတဲ့ လက္ေလး...။
အူလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံေလးကို အသည္းယားစြာ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး နဖူးေပၚကသူ႕လက္ကေလးကို ယူကာဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း