Tragically Beautiful [Completed]

Episode-13

Zawgyi Version

ဈာပန္အခမ္းအနားမွ ျပန္သြားၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကေသာေမာင္နဲ႕ ကိုယ္...။
Company ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ဥကၠဌတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အေဖ့ဈာပနအခမ္းအနားဆီလာၾကတဲ့ သူေတြကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားရယ္...။
မနက္ကတည္းက ဈာပနပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ရ၊ ဧည့္သည္ေတြလိုအပ္တာလုပ္ေပးရနဲ႕၊စိတ္ေရာ လူေရာပင္ပန္းလို႔...။

"ပင္ပန္းေနၿပီလား ထယ္..? မ်က္ႏွာေလးကိုညွိုးေနတာပဲ ...."

ေဘးမွာရပ္ေနေသာေမာင္က မ်က္ႏွာေလးကိုဖြဖြကိုင္ရင္းေမးလာေလေတာ့ အၿပဳံးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တစ္ခ်က္နဲ႕အတူ

"နည္းနည္းေလးပါ ေမာင္ရယ္၊ အရမ္းႀကီးမပင္ပန္းပါဘူး..."

"နားေနခန္းထဲသြား‌နားေနလိုက္ပါလား ထယ္...၊ ဧည့္သည္ေတြလည္းအကုန္ျပန္သြားၿပီပဲ...! က်န္တာကိုယ္လုပ္လိုက္ပါ့မယ္..."

"ရပါတယ္ဆို ေမာင္ကလည္း... ထယ္မပင္ပန္းပါဘူး..."

"ထယ္ရေပမယ့္ ကိုယ္မရဘူး...! သြား အခန္းထဲသြားနားခ်ည္..!"

"ဒါေပမယ့္..."

ထပ္ၿပီးအထြန႔္တက္မိေသာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုေမာင္က လက္ညွိုးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ပိတ္လိုက္ကာ

"ကိုယ့္ေယာက္်ားစကားနားမေထာင္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား...? ဒီညေတာ့အျပစ္ေပးမွနဲ႕တူတယ္..!"

"ဟာ...! ေမာင္ေနာ္...! ၿပီးေရာ ၿပီးေရာ သြားနားမယ္ ဟုတ္ၿပီလား...!?"

"အဟက္...! အဲဒါမ်ားအစကတည္းက ေျပာစကားနားေထာင္လိုက္ရင္ၿပီးေနတဲ့ကိစၥကို..."

"ႏွာဗူးႀကီး...!"

ေမာင့္ကိုမေက်နပ္စြာ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး နားေနခန္းရွိရာဆီ လွည့္ထြက္လာခဲ့ေတာ့ အေနာက္က ေမာင့္ရယ္သံလြင္လြင္တစ္ခ်ိဳ႕က ကပ္ပါလို႔လာခဲ့သည္...။
ေမာင့္ရယ္သံေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာလည္း အၿပဳံးတို႔က ၿငိတြယ္လ်က္... ။
ေမာင္ဟာ ကိုယ္ဝမ္းနည္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးနိုင္တဲ့ အားေဆးေလး...။

နားေနခန္းေရွ႕ေရာက္လို႔ တံခါးဖြင့္ဝင္ရန္ျပင္ေနတုန္းမွာပင္ အေနာက္ကၾကားလိုက္ရတဲ့စကားသံ...။