Guilty Mind

Chapter 35

baby isabel 🥀

-

"Ayos lang ako." pangunguna ko agad sa mga kaibigan kong nakatingin sa akin at saka hinila si Aya palabas. Kinaladkad ko siya papasok sa loob ng sasakyan, hindi pa man din ako nakakasakay nang may humakawak sa kamay ko. Kilala ko kung sinong gagawa nito. 

"Bitawan mo nga ako! You don't have any rights to lean any part of your body to mine. Kung nandito ka para pakiusapan ako, well, hindi mo 'ko madadala sa ganiyan mo!" I shouted.

He hugged me.

A tight hug. A serious one.

And the one I need, tuwing naaalala ko kung gaano kasakit gumalaw sa mundong 'to.

"Nandito lang ako, palagi." sambit niya sa akin, "Pangako ko 'yan sa 'yo. Hinding-hindi ko gagawing iwan ka, hindi ko kailangan si Aya. Ikaw.. ikaw, babes ang kailangan ko." dagdag pa niya pero hindi niya ako madadala sa mga gan'un niya.

"Hindi mo na kailangang mahalin ako, nandiyan na siya. Masaya ka naman kahit wala ako 'di ba? Dati. Dati nga nakaya mong si Aya lang, siya lang ang alam ng puso mo at walang AKO, Aga. Wala." ayokong maki-agaw sa sarili kong kapatid.

"Pero, Lea. Babalik ka pa 'di ba?" how dare he is to show his tears to me? nakakarupok, Aga. Umiling lang ako bago ko pa siya tuluyang iwan.

Nagmaneho ako ng nagmaneho, ni hindi magawa ni Aya na umimik. She knows that I will be shouting asnwering her questions, kilala niya ako. Kilalang-kilala. Sa pagmamaneho ko ay biglang pumatak ang ulan, nabasa ang bubog sa unahan ng sasakyan kaya ini-on ko ang swiper. Narinig ko na lang ang mga hagulgol ni Aya.

"Si Papa.." habang nakapikit ang mata, nakikita ko ang bawat patak ng luha na lumalabas sa mata niya.

"He'll be fine, Aya." pag-papagaan loob ko sa kaniya, "Can I get favor?" tanong ko.

"Opo." maikli niyang tugon.

"Huwag mo na lalapitan si Aga, okay? I'll be adopting you alone. 'Di ba, masamang mangagaw sa iba? Then that, hindi na 'tin kailangang agawin si Papa mo kay Aya kasi at first place, kay Tita Aya mo si Aga. We can live without him, anak." diretso lamang ang tingin ko, ayokong maiyak sa reaksyon ni Aya. I know, it won't be easy for her lalo na't bata lang siya. A kid who's asking for a complete family which I cannot afford to give.

"Pero Mama, bakit po? I mean, p'wede ko pa rin po ba siyang makita?" mahina lamang niyang tanong sa akin.

For you, "sorry, hindi p'wede. Kalimutan mo na lang na may Aga, just forget that there's a man who came and just left." sambit ko.

"Pero tayo naman po ang nang-iwan sa kaniya e', kawawa naman po si Papa. Saan na po siya tutulog? Sino na pong batang mangungulit sa kaniya? Sino na pong mag-aalaga sa kaniya kapag may sakit siya? Sino pong sasama sa kaniya para magsimba?" madaming tanong na hindi ko kayang sagutin, katulad niyan.

"Wala na. Hindi na tayo parte ng pamilya niya, you will be a SALONGA and not a MUHLACH anymore." sabi ko.

Pinagbuksan ko si Aya ng pinto nang makatigil na kami sa bahay, bahay na sinabi ni Charlene na p'wede na 'ming tuluyan. We both entered, we both saw a kid. Lalaki ito, parang kasin-edad siya ni Aya. Tumingin lamang si Aya sa akin ng diretso na para bang nagtatanong kung sino iyong batang 'yon. Even me, I don't even know. Pinaupo ko lang si Aya at saka nagsimulang maglakad papuntang kusina, nakita ko ang babaeng edad 20.

"Hello?" bati ko lamang sa kaniya at tila nagulat ito sa akin.

"M-ma'am A-aya?!" tila ba nakakita siya nang multo. Yeah, I know that I'm beautiful but to stare at me like I'm criminal wasn't good for me.

"Aya? I'm not. I'm Lea." I intorduce my self to her, "Sino 'yung batang lalaking 'yon?" tanging naitanong ko sa kaniya.

"I'm Bela, Ma'am. Si Sir Andres po iyan, anak po ni Ma'am Seya." paliwanag ni Bela at saka ipinagpatuloy ang paghuhugas ng tambak na pinggan.

"Anak? Ni hindi ko man lang alam. May kapatid ba si Andres?" madaming tanong akong gustong itanong pero mas mabuting kay Charlene ako magtanong.

"Opo. Si Atasha. Si Ma'am Atasha po ay kakambal ni Sir Andres, kaso n'ung pinanganak po sila ni Ma'am, tanging si Andres lang ang naisalba sa sunog. Nasunog po kasi 'yung ospital pero may nakapagsabi kay Ma'am na buhay pa ang anak niya." nakakapagtaka ang mga bagay na iyon. Nakakatuwang may pamangkin ako.

Nagsimula akong maglakad palabas ng kusina at saka sinignalan si Aya na umupo sa harapan ni Andres, napatingin naman si Andres sa kaniya. Tahimik ang batang 'yon pero adorable kung titingnan.

"Hello?" kumaway si Andres sa kaniya.

"Hello din." tila nagkakahiyaan pa ang mga bata sa isa't isa.

Hanggang may nagflash na naman sa isip ko.

"Hello! Ako si Ariel, gusto mong maglaro?" isang boses ng batang lalaki.

"Hello, ako si Aya." boses naman ng batang lalaki.

Then my sight gets blurry.

then, everything went black.