Guilty Mind

Chapter 44

@LutwidgeSparrow10.

Charlene's POV

"Don't you ever try to say that with her! Dapat talaga hindi ko sinabi sa iyo na iisa si Lea at si Aya, e! Walang hiya!" biglang sigaw sa akin ng ama ko, hanggang ngayon, hindi ko pa din maintindihan na kung bakit kay Lea pa itatago ang buong pagkatao niya.

Na hanggang ngayon, bakit kapatid, kakambal ko pa ang mahihirapan? Ang naiiipit? Ayoko na magsimula kami sa maganda ni Lea at matapos sa masama, na paano kapag nalaman niya na nagsisinungaling pala ako?

Na paano kapag nalaman niya na alam kong siya si Aya? Ano na lang ang sasabihin niya sa akin?

"Why are you so afraid at everything, Papa? Since then, you always tell me na I should not find my sister, na whatever may happen, wala akong pakielam sa kanya, my twin, na dapat kung makita ko man, I will keep all the secrets we have, bakit, Papa? It's like you are hiding something just to protect your own sake na parang kahit kailan, hindi namin puwede malaman. Pa, lahat ng sikreto nalalaman!" kahit ako ay nadadala na ng sarili kong emosiyon sa pagsagot sa aking ama.

Lea is such a great person, she can be a great mother soon. She's a great friend, sister, girlfriend, artist, singer and whatever it is, a great human I met in my entire life. She's really a human.

At hinding hindi ko kakayanin kung ako pa ang sisira ng lahat, ng kung anong mayroon kami ngayon ni Lea, na kung kailan kami masaya, kung kailan guguho ang lahat.

Ng kung ano siya ngayon, isang sikat, isang masayang tao, ayoko na mawala lahat lahat ng dahil lang sa mga sikreto ng ama ko.

"Ano bang pakielam mo, Charlene? Kapag sinabi kong hindi puwede, hindi, Cha! Hindi lahat ng bagay puwede mong sabihin kasi baka iyon pa ang dahilan kung bakit ka napapahamak, hindi lahat puwedeng sabihin kasi kahit kailan, wala naman makakaintindi, e! Kahit iyang Nanay niyo, naintindihan ba ako? Iniwan din ako, a! Ako? Nagloko? Nasaan ba iyang gagong babae na ipinalit ko sa kanya? Hahalikan ko Nanay mo sa harap mismo ng babae na 'yon!" My father said, he's kind of tipsy or drunk EVERY NIGHT, palagi siyang umiinom.

Pagka inom niya, palagi niya hahanapin kung nasaan si Mama, kung okay lang ba, pati sina Lea at Gerard, palagi niyang sasabihin na sana kasama pa din niya kasi hindi naman daw siya nagloko. Na kung nakakain na daw ba ng tatlong beses at kahit kailan, hindi niya itinatanong sa akin ang mga iyon.

Nasaan na nga ba ang ama ko? Ang nakilala kong ama?

And here I am, I am always at his side but he never treated me like his own daughter, na para bang hindi niya naman ako kadugo kaya kahit anong mangyari sa akin, wala lang.

I remember, it was a late night, muntikan na ako magahasa noon buti na lang tinulungan ako ng ama ng anak ko, ng kambal ko, naging magkaibigan kami ng ama ng kambal, e, kaso nabaliktad naman lahat, siya naman ang gumahasa sa akin. My life is really a messed to the point that even me, pagod na linisin lahat, na pababayaan ko na kasi iniisip ko na tapos na pero paulit ulit kong nakikita sa panaginip ko. Sinabi ko iyon kay Papa pero tinawanan niya lang ako, ginagawa niyang biro ang lahat.

Pero kahit ganiyan siya, mahal na mahal ko siya.

Na kahit hindi ko naramdaman na mahal niya ako simula ng umalis sina Aya, mahal ko pa din siya.

"Pa, kung hindi mo sasabihin ang mga bagay na maaaring ikapahamak, paano pa kami mag iingat? Pa, after all this years, hindi ka ba napapagod? Na every year, lilipat tayo ng ibang bansa kasi may tinatakbuhan kang kung sino, na kahit kailan hindi mo sinabi sa akin. Sino ba? Iyong pinalit mo kay Mama? Iyon ba?" maanghang kong tanong sa aking ama at nakita ko ang pagpula ng pisngi niya, nabigla na lamang ako ng biglang may kamay na dumapo sa pisngi ko.

And suddenly, the world stop.

My dad slapped me.

I look at him at alam kong ang mga munting luha na namumuo sa mata ko ay unti unti ng nagpatakan.

How dare him? He is my father but he can't just put his hand on my face, he just can't slapped me because I blurted what is true.

"Are you happy now? Because the daughter who stand by your side through ups and down, through sad and happy moments is now giving up to you? But still fighting because I know that we still have a chance to become a complete family, just like the old times, where we are all happy... you know that Dad?" I said while crying and looking at him into his eyes directly.

"That there are times that I'm telling or asking myself, when and where can I find my happiness? Where place on earth I will be happy? Kasi iniikot na natin ang mundo, wala pa din pero kasi, kasama kita kaya bakit hindi ako magiging masaya? 'Di ba?" I smiled even though there is a pain that stabbing my heart.

"Not until Andres came na hindi niyo matanggap tanggap kasi wala si Lea pero nagkaanak ako, kasi hindi ako kagaya ni Gerard na nasa taas ng kompanya, na naandito lang ako, ganoon ba ako kasama, Pa? Na kasi bakit kahit ama ng anak ko, iniwan ako, 'di ba? Tinakbuhan ako? Na baka wala naman talaga magpapahalaga sa akin. I tried to flirt with Aga Muhlach kasi sabi mo, baka mag merge ang kompanya ng Salonga sa Muhlach pero noong naghiwalay kami, a, wala na ulit. Hindi na ulit ako mahalaga sa Tatay ko. Then time passed, iniisip ko na, a? baka kapag bumalik kami ng Pilipinas, makapag simula ako, makapunta din ako sa tuktok, na baka may maipagmalaki din ako sa tatay ko. Tapos ito na nga, nakita ko si Aya na si Lea naman talaga, sabi mo sa akin, kaibiganin ko, noong una, ayoko talaga, e. Kasi baka kung ano na naman gawin mo pero muntikan na mapaham ang kapatid ko, Pa. Pa, muntikan na naman may mawala sa akin kagaya ng pagkawala sa akin ni Atasha, niyong pamilya ko. Kasi Pa, kahit magkasama tayo, hangin ako sa'yo, e. Pa, kahit isang segundo lang, sana naging mahalaga ako sa'yo, e. Kasi si Lea, Pa, siya iyong nagparamdam sa akin na tao pa ako, e. Akala ko kasi robot ako tapos naka turn on na puro sakit lang dapat mararamdaman ko pero noong na kay Lea na ulit, sumaya na ako. Pa, ayokong may mawala na naman sa akin, ayoko na. Natatakot na ako." I closed my eyes even I am crying after saying those words na hindi ko alam kung kakayanin ko pa bang tumingin muli sa mukha ng Tatay ko kapag nagising pa ako bukas.

"Kahit anong sabihin mo, wala na akong pakielam. Hindi, Charlene." he said before he left me.

Once again, I am nothing.

Once for all, ako lang pala ang nakakaintindi sa sarili ko. Ako lang.