Strange Love (Vampire Series #1)

Chapter 25

Chapter 25: Friends

Sabrina's P.O.V.

"You can now open your eyes." A guy said. I think I hear this voice before.

I slowly opened my eyes and I was stunned that he saved me again from Margo.

"You?" Naguguluhan kong tanong. How did he do that?

"Ay hindi." Pabalang nyang sagot na napatas ng kalay ko. Seriously?

I just recalled that I was in his arms pala. Carrying me. Pero paano nya ako nadala dito? We are in a abandoned building as we're on here the rooftop. It's far away from the Business Management Building, so how come...

"An-ang bigat mo Sabrina. Baka gusto mo nang bumaba."

Mabilis naman na bumaba ako sa kanyang mga bisig. Ngunit sa kasamaang palad, bigla nalang akong natumba. Sobrang sakit kasi ng legs ko.

"So-sorry." He said then he quickly helped me to stand up. Dahan dahan nya pa akong pina upo sa isang upuan dito sa rooftop. Abandoned rooftop.

"Okay lang."

Wala pa rin sa amin ang nag sasalita. It's a little awkward. Marami namang akong tanong sa isipan ko, like...

"Paano nya ako dito nadala ng ganun kabilis?"

"Secret. Kung magpasalamat ka nalang kaya sa akin." Bigla nyang sabi. Nakalimutan ko pa lang mind reader 'tong lalaki'ng 'to.

"Ay, thank you nga pala. Kahit na weird. Salamat." seryoso akong nakatingin sa kanya. Niligtas nya parin ako kaya kailangan kong mag pasalamat.

At any rate...

I can see his eyes red. Is he that one guy who helped me to those two fat old guys in the park?

"Welcome." Sabi nya at umupo sa tabi ko.

"Anyway, how did you know I needed help? Nasa rooftop ka rin ba kanina?" Tanong ko at tumingin naman sya sa akin. Shocks! Ngayon ko lang nalaman na gwapo pala sya. This is my true definition of handsome!

"Sobrang ingay mo kasi sa isipan ko. Besides, I was sleeping that time so I have no choice but to help you." so napilitan lang syang sagipin ako? Okay lang naman, hindi naman masyadong masakit. OA mo teh.

"Ahh, sorry kung na abala kita. Bakit tulog ka nang ng tulog?" Sa wakas at may na-i-tanong narin ako sa sleepyhead na 'to.

"Secret." puros nalang secret. Sarap nyang sapakin, 360°!

"Always a secret. Sabihin mo nalang kasi na favorite mo ang matulog." I almost yelled but I control myself don't.

"Yeah. I like sleeping." Tipid nyang sagot. Hayst, sino naman ang gustong maka usap lalaking 'to... Tipid kung mag salita.

"So, how's your leg? Masakit pa ba?" Marahan nyang tanong. Ginalaw-galaw ko naman ito at shit, ang sakit. Pag nakita ko ulit yung Queen Bee na 'yun, patay sya sa akin!

"Masakit parin." Sabay hawak ko sa legs ko. Sana naman bukas makalakad ako ng maayos.

"Sorry." He said thus I gazed at him. He's so intense staring at me.

"About what?"

"If I was late to save you." That... That sentence hit me. I don't know why my heart beats fast. Why is he like this? I

"I-it's okay. Saka dapat nga ako ang mag sorry sa'yo dahil naabala kita sa pag tulog mo." Napatawa naman sya sa sinabi ko. He's so handsome when he smiles.

"Hahaha. It's alright."

I just looked up to the sky. Ang ganda ng sunset. And the wind, It feels so calm.

"Ang ganda ng sunset no?" He asked.

"Oo nga. Kung pwede lang maabot ang araw na hindi nasusunog, ginawa ko na." favorite ko kasi ang araw. Especially the sunset and sunrise.

"Yeah, but I prefer the moon to the sun. I'm kinda obsessed with the moon since I was a kid. Sabi ko nga sa mga magulang ko na pag laki ko. Makakapunta rin ako ng buwan." Aniya. He's so calm, hindi kagaya ng mga ibang lalaki. Napaka close nya siguro sa parents nya.

Then suddenly, I remembered my parents. What if they were still alive? Siguro palagi ko sila kasamang manuod ng sunset saka sunrise.

"Wait, are you crying?" Tanong nya at pinunasan ko naman ang mga luhang namumuo sa mga mata ko.

"Uhm, hindi. Napuwing lang ako." pagsisinungaling ko.

"I know you are lying. Tell me what's bothering you." Hindi pa rin ako makapaniwala sa inaasal nya sa akin. Siguro masaya maging kaibigan ang isang Kurt "Sleepyhead" Ferrer.

"It just, my parents." Panimula ko.

"What about your parents?" He immediately asked.

"I haven't seen or met them since I was a child."

"Oh, sorry for knowing that. Kung hindi ka na man comfortable na pag-usapan ang magulang mo. You can stop." Giit nya. Hindi ko nalang 'to itinuloy baka mas lalo pa akong umiyak.

"Thanks." And he nodded. Kanina pa kami ditong nag uusap na hindi ko na namalayan na tapos na pala ang sunset.

At sa kasamaang palad pa ay ngayon ko lang naalala na past uwian na pala.

"By the way, anong oras na ba?" Mabilisan kong tanong. Lagot ako nito. Nahulog kasi kanina yung wrist watch ko habang nakikipag bakbakan ako sa mga bubuyog.

Tumingin naman sya sa kanyang telepono at sinabing... "5:24 na ng hapon." lagot na talaga ako nito! Dahil sa katarantahan ko bigla nalang akong tumayo na ikina wala ng balance ko. I almost forgot about my legs.

"Dahan dahan lang kasi." Inalalayan nya nanaman ulit akong maka tayo. Hindi ko rin na matawagan sila Cail dahil low battery na ang phone ko.

"Uuwi ka na ba?" Tanong nya at nagsimulang lumamig ang simoy ng hangin. Madilim na rin ang piligid.

"Let's go. You must go home now." Sabi nya pa habang tinutulungan nya akong lumakad. I just grabbed his waist that I could smell the scent of his perfume.

Malapit na kaming makalabas ng gate at hinatid nya na nga ako sa isang paradahan ng taxi.

Sya na rin pala ang nagbayad ng pamasahe ko kahit na nakakahiya, sabi nya pa daw na huwag na ako tumangi pa.

"So, bye Sabrina. Iwasan mo nalang ang tumakbo at mag lakad lakad."

"Yeah. Thank you." Papasok na sana ako ng taxi ng bigla akong may naalala.

"Uhmm, wait!. Can I ask you something?" Namumula na siguro ang mga pisngi ko. Ngayon lang kasi ako makikipag kaibigan sa isang tulad nya. You know, yung sobrang suplado kaya kinakabahan ako.

"What?"

"Ano, kasi, can you... can we be friends?" Kahit na nakakahiya ginawa ko paring ilahad ang isa kong kamay. Pinagmasdan nya na muna ito.

"Friends. Just take care of yourself. And avoid your superiority habit kaya ayan, bugbug sarado ka." biro nya pa sa akin. Humiwalay na ang aming mga kamay.

"Yes, I will sleepyhead. Mauuna na ako. Ingat nalang." tumango nalang sya.

Nag start nang mag maneho si Manong taxi driver.

I laid my head down and at the same time closed my eyes. I was scared to go home. Sana maintindihan nila Cail ang mga sasabihin ko.