"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Beyaz saflığı, iyiliği temsil eder derler hep. Onun için mi gelinlikler beyza olur diye hep düşünmüşümdür. Ama kefende beyaz renkti. Bu da kafamda hep bir soru işareti bıraktı. Peki kar.. o neden beyzadı? O da mı saftı? Dışarıdaki insanları üşüttüğünü bile bile. Yine de saf mıydı? Yoksa kendini mi avutuyordu?
Penceremden dışarıya baktım. Kar yeri örtmüş dahada inat eder gibi yağıyordu. Geçen gece yağan kar soğuktan buz tutmuş şimdide üzerine yağan karla kütlesi büyüyordu.
"Kardan adam yapsak senlee.." Gülce'nin kapının arkasından seslenmesiyle bakışlarımı karın üzerinden çektim ve krem rengi kapıma odaklandım. Kapıyı tıklattı.
"Oyunlar oynasak.."
"Öhü öhü." Boğazımdaki gıcığı temizler gibi öksürdüm. Ona cevap vermek ve eğlenmek istiyorum. En son ne zaman çocuklar gibi eğlenmiştik. Lisede mi? Hayır. Belkide ilkokulda. Tek o zaman rahattık. Neyin ne olduğunu bilmiyorduk ki.
Ortaokula giderken iyi bir lise için çalışmış, liseye geçince rahat ederiz düşüncesi içimizi kaplamıştı. Bu düşünceme güldüm. Her şey bitti derken bir dersten kalma korkusu, üniversite sınavı... ve daha neler.
En sonunda mesleğimizi elimize almıştık. Aynı eve taşınmıştık. Ama artık bir işimizin olmasıyla bitmiyordu. Yükselme arzusu, mesailer derken yine yıpranıyorduk.
"Artık seni hiç görmüyorum. Eskiden çok yakındık Şimdi çok uzak."
"Nedenini bilmiyorum."
Kapımı açtı. Kafasına geçirdiği kırmızı renkli beresiyle kumral teni çok tatlı duruyordu. Saçları ahenkle omuzlarına dökülmüş, boyunluğu da tıpkı beresi gibi kırmızıyı. Ellerini beline koymasıyla kırmızı eldivenleri dikkatimi çekti. Gerçekten tam bir kırmızı delisiydi.
"Kardan adam yapsak senleee Sadece oynasak.."
Aynı anda çığlık çığlığa bağırmamızı Semia teyzenin alt kattan bastonuyla vurması ile kesildi ve kahkaya dönüştü.
שค๓קгเภкгคlเςєรเ
Elimdeki kar topuna son kez baktım. Bence gayet güzel olmuştu. Atmaya kıyamayacağım kadar güzel ama Gülce'nin suratına gidecek kadar hain.
Kardan adamın fotoğrafını çekmeye çalışıyor oluşu işime gelmişti. Kar topunu kaldırıp tamda boyunluğu ve beresinin arasında gözüken ensesine hedef aldım. Dudağımın bir kenarı kıvrıldı. Sol gözümü kapatarak kumral çizgiyi tekrar hedefledim. Sonrası malum, Gülce'nin çığlıkları ama kestiremediğim farklı bir şey daha oldu. Kalçama sert bir şaplak atılmış gibi hissettim.
